Καλλιόπη Ασαργιωτάκη: Επιστροφή στο «Ωραίο», το αντίδοτο στην ασχήμια της εποχής μας!

Μια λάμψη στα μάτια, η αύρα του θηλυκού, η αυθεντικότητα της γυναικείας ύπαρξης…  όλα αυτά μου κίνησαν το ενδιαφέρον στη ζωγραφική της Καλλιόπης Ασαργιωτάκη από τον πρώτο πίνακα που αντίκρυσα σε παλαιότερη Art Athina.

Λες και ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα τον τρόπο έκφρασής της καθώς μέσα σε αυτόν είδα δικά μου απωθημένα κοριτσίστικα κομμάτια.

 Έκτοτε παρακολουθώ την πορεία όχι μιας φεμινίστριας ζωγράφου, αλλά μιας καλλιτέχνιδας που ξέρει να αποτυπώνει μοναδικά και με ευαισθησία το εύθραστον και ταυτόχρονα το δυναμικό του γυναικείου «είναι».

Στους διαδρόμους του Ζάππειου Μεγάρου που φιλοξενεί τη φετινή διοργάνωση της Art Athina αναζητούσα τα έργα της στο περίπτερο της Skoufa Gallery, ως άλλος υπνωτισμένος που θέλει να βυθιστεί κι άλλο στον ονειρικό του κόσμο. 

Με ψυχαναλυτική διάθεση πλησίασα τα έργα της ως αντανάκλαση του γυναικείου ψυχισμού.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Μια μεταμόρφωση στην «γραφή» της, διαπίστωσα από την πρώτη ματιά, από τα παλ χρώματα –τις χαρακτηριστικές ροζ υδατογραφίες της- στο έντονο μπλε και από το σχέδιο στην «γλυπτική» μέσα από την καλοδουλεμένη πινελιά.

Πραγματικά με εντυπωσιακό τρόπο η Καλλιόπη πλέον αποδίδει το τρισδιάστατο των κοσμημάτων που αποτελούν σημαντικό κομμάτι της σύνθεσής της. Ίσως γιατί νιώθω ότι συμβολίζουν το πολύτιμο της ανθρώπινης ψυχής και της γυναικείας φύσης.

Στο υπέροχο σύμπαν της είναι σαν να έδυσε ο ήλιος και μετά από τις  ροζ και κόκκινες αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος έρχεται αυτό το έντονο μπλε.

«Μπλε εποχή;» την ρώτησα κάνοντας συνειρμούς από την γαλάζια περίοδο του Πικάσο.

Το μπλε επικρατεί στην παλέτα της, γεγονός που εξηγείται αφενός από τις ρίζες της μιας και  η καλλιτέχνης έχει καταγωγή από την Ιεράπετρα της Κρήτης, αφετέρου και από τον τόπο διαμονής της κοντά στο υδάτινο στοιχείο. «Βλέπω καθημερινά πως αλλάζουν τα χρώματα της θάλασσας!» θα σχολιάσει.

Και κάπως έτσι αρχίζω με την δίψα της περιέργειας για να μάθω τι είναι αυτό που την βοήθησε στην καλλιτεχνική της μετάβαση.

Μπορεί οι γυναίκες σήμερα να έχουν «διπλό ωράριο» να είναι και εργαζόμενες και μητέρες-σύντροφοι αλλά στα μάτια της Καλλιόπης είναι «σύγχρονες πριγκίπισσες».

 «Θέλω να αποτυπώσω την σύγχρονη γυναίκα αλλά με ενδύματα της Αναγέννησης, τόσο της Ιταλικής όσο και της Ολλανδικής». Θα μου εξηγήσει τον σκεπτικό της αναλύοντας τα ερεθίσματα της εποχής της, όπως την μόδα και την Υψηλή Ραπτική που επιστρέφει στο κλασικό και στην διαχρονική ομορφιά.

Η ανάγκη του Ωραίου

Όλες οι μορφές, τις οποίες αποτυπώνει από μνήμης, παρουσιάζουν μια γυναίκα ντίβα, ίσως γιατί η Καλλιόπη αναζητά την ομορφιά σε μια εποχή ασχήμιας, όπως μου εξηγεί. Μέσα από τα έργα της βρίσκει διέξοδο η ανησυχία της για τα ερεθίσματα που έχουν οι σημερινοί έφηβοι, όπως και η κόρη της, με τις σκοτεινές σειρές και τα άσχημα βαμπίρ.

«Είναι πλέον φανερό ότι έχουμε κρύψει την ομορφιά» θα μου πει, κάτι που την στενοχωρεί ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη που διδάχθηκε το «Ωραίο» από τους δασκάλους της και την γενιά των γονιών της. Ίσως γι’ αυτό επιλέγει να ανατρέχει στην εποχή της Αναγέννησης, όταν στο «Ωραίο» αποδιδόταν η έννοια του αρχαίου Κάλλους, της αγαθότητας.

Ο προβληματισμός της για το κοινωνικό γίγνεσθαι την καλεί από ένστικτο, «νιώθω την ανάγκη να καταγράψω την ομορφιά»,θα μου εκμυστηρευθεί. Είναι το αντίδοτο η Τέχνη  στην ασχήμια και την απρόσωπη επικοινωνία που επιβάλουν τα νέα μέσα τεχνολογίας, θα συμφωνήσουμε κατά την συζήτησή μας.

Η τεχνική της

Δεν είναι μόνο αυτή η αγωνία του καλλιτέχνη. Η ανησυχία του δημιουργού σχετίζεται και με την απόδοση του σχήματος και της φόρμας. Με το δικό της μαγικό τρόπο έχει καταφέρει, ενώ δουλεύει με πολυσύνθετη πινελιά, αλλά να έχει μια αφαιρετικότητα εν τέλει το σχέδιό της.

Ο θεατής όταν απομακρύνεται αντιλαμβάνεται την πολυπλοκότητα της σύνθεσης, την λεπτομερή απόδοση, αλλά όταν πλησιάζει τον καμβά συνειδητοποιεί ότι όλα έχουν γίνει μέσω της αφαίρεσης.

Η φαντασία είναι μάλλον ο καλύτερος σύμμαχος της Καλλιόπης που ομολογεί ότι το νέο υλικό το λάδι της επιτρέπει να αποδώσει καλύτερα την ματιέρα.

 Η μορφή αποκτά υλικότητα και ιδιαίτερα κάποια σημεία  πργαματικά θέλεις να τα αγγίξεις, καθώς δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν ένθετα στοιχεία.

Για παράδειγμα ο εντυπωσιακός στολισμός με τις πέρλες που λαμπυρίζουν και σαγηνεύουν το βλέμμα του θεατή .

Κλείνοντας την συζήτησή μας μου υποσχέθηκε ότι θα δω ολοκληρωμένη την δουλειά της στην επόμενη προσωπική της έκθεσης που αναμένεται μέσα στο 2020 στην γκαλερί Σκουφά.