Η γυναίκα φλέγεται, αποσυνδέεται, γεννά, κυριαρχεί, θυμάται, ηρεμεί…Η Ιέρεια, η Μεγάλη Μητέρα, η Βασίλισσα, η Σελήνη, η ανώτερη θηλυκή οντότητα εντός των γυναικών για την οποία μιλά ο Γιουνγκ, ξυπνά από τον «λήθαργό» της και αποτυπώνεται δισδιάστατα πάνω στον καμβά και αποκτά μη λεκτική «φωνή», σχεδόν κραυγάζει στα έργα της Ήρας Παπαδάτου. Η «Femina» είναι το γυναικείο συλλογικό ασυνείδητο, τουλάχιστον έτσι είδαν την κατάθεση ψυχής της καλλιτέχνης τα δικά μου μάτια και την αισθάνθηκε η δική μου ψυχή.
Σε ένα ταξίδι γυναικείας αυτοπραγμάτωσης η καλλιτέχνης στην έκθεση με τίτλο «Femina» στο εντυπωσιακό νεοκλασσικό του European Centre επιχειρεί να εντυπώσει στον καμβά και στο χαρτί όσα η σύγχρονη γυναίκα δεν μπορεί να διατυπώσει λόγω του εγκεφαλικού «λογισμικού» που μας φορτώνει από την μικρή μας ηλικία το οικογενειακό, κοινωνικό και πολιτισμικό μας περιβάλλον: Πρέπει να είσαι καλό κορίτσι αλλά και σέξι, πρέπει να είσαι καλή μητέρα αλλά και επαγγελματίας, πρέπει να είσαι στοργική σύντροφος αλλά και σεξοβόμβα ερωμένη, πρέπει…πρέπει...
Η καλλιτέχνης δεν επιχειρεί απλά ένα φεμινιστικό ξέσπασμα, αλλά μέσα από την ζωγραφική, τα κολλάζ και τις εγκαταστάσεις της, να «εκφράσει» συγκεκριμένα μέσα από το ανοιχτό στόμα των απεικονιζόμενων όσα συναισθήματα έχει καταπιέσει η σύγχρονη γυναίκα. Τα δικά μου μάτια στα γυμνά γυναικεία κορμιά είδαν την αλήθεια, είδαν πληγές και «ρωγμές» που χρυσώνονται με την ψυχική ανθεκτικότητα που έχει μάθει να αναπτύσσει το φύλο μας ώστε να αντέχει στον πόνο, στην πατριαρχική ποδηγέτηση, στα κοινωνικά ταμπού.
Οι φιγούρες της μαρτυρούν μια προσπάθεια απελευθέρωσης, πνευματικής, ψυχικής και σεξουαλικής ακόμη και στις ημέρες μας που θεωρούμε ότι η κοινωνία μας έχει κάνει βήματα προόδου και δέχεται το διαφορετικό. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως τα κοινωνικά πρότυπα καλλιεργούν ένα υποβόσκων ρατσισμό γι’ αυτό η καλλιτέχνης έρχεται να μας αφυπνίσει. Τα έργα της αναδύουν κάτι το ενστικτώδες, την ωμή γυναικεία φύση, το αίμα της γέννας και της ζωής. Οι μορφές που σε κάποιες περιπτώσεις θυμίζουν μάσκες, δεν νοιάζονται να υπηρετήσουν το Ωραίο αλλά το Υψηλό, δεν ενδιαφέρονται για την ματαιόδοξη νεότητα αλλά για την διαχρονία, δεν επικεντρώνονται στο επιφανειακό αλλά στο βαθύ νόημα. Τα έργα της αποτελούν «Πύλες» για μια διανοητική περιήγηση στη προσφορά της γυναίκας από τους αρχέγονους μύθους έως την εποχή της υποτιθέμενης «4ης βιομηχανικής επανάστασης».
Επιμέλεια:Ράνιια Καπελιάρη
Έως τις 19 Ματίου.
The European Centre Athens (1 ος όροφος), M ητροπόλεως 74, Πλάκα, Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου