Τα Τείχη ψιθυρίζουν ιστορίες από το Βυζαντινό παρελθόν και το Κάστρο της Καισάρειας στέκεται μάρτυρας, αντιστέκονται στη λήθη. Η πόλη λαβώθηκε από τις επιδρομές των αιώνων, κι ωστόσο τα μνημεία στέκονται περήφανα, σαν να αρνούνται να ξεχαστούν. Η Καισάρεια, κρυμμένη στην καρδιά της Καππαδοκίας, ξεχωρίζει ηιασ το κάστρο της πέτρινο, μα κι ευγενές, τυλιγμένο με τα τείχη του Ιουστινιανού, που σιγοψιθυρίζουν βιώματα πολιορκιών, πίστης και ανθρώπινης δόξας.
Τα Τείχη του Ιουστινιανού: Προμαχώνες πίστης και στρατηγικής
Ο μεγάλος αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α' δεν οικοδόμησε απλώς πέτρες, οικοδόμησε παρακαταθήκες. Το Κάστρο και τα τείχη οικοδομήθηκαν τον 6ο αιώνα μ.Χ., επί αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α' (527–565 μ.Χ.). Σύμφωνα με τον Προκόπιο, ο Ιουστινιανός ενίσχυσε την οχύρωση της πόλης λόγω της στρατηγικής της θέση.
Τα Τείχη της Καισάρειας ήταν αμυντικά έργα μεγαλοπρεπή, με πύργους γερούς, επαλξεις λαξευμένες, και μια θέση κομβική μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πίσω από αυτά τα τείχη κρύβονταν μοναχοί, έμποροι, στρατηγοί, κρυβόταν η ζωή μιας εποχής που δεν φοβόταν τις εισβολές, γιατί πίστευε στο Θεό και το μέλλον της. Οι πέτρες ακόμα φέρουν τα ίχνη από τις πυρκαγιές και τις ανακαινίσεις, από τα χρόνια των Σελτζούκων ως τους Οθωμανούς. Μια διαρκής παλίμψηστη μνήμη.
Η πόλη κατακτήθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους το 1067 μ.Χ., επί σουλτάνου Alp Arslan, λίγο πριν τη μάχη του Μαντζικέρτ. Οι Σελτζούκοι λεηλάτησαν την πόλη και εγκατέστησαν τουρκικές φρουρές, σηματοδοτώντας την αρχή της τουρκοκρατίας στη Μικρά Ασία. Η οριστική κατάκτηση της Καισάρειας έγινε από τους Οθωμανούς έγινε το 1515 μ.Χ., επί σουλτάνου Σελίμ Α'. Από τότε η πόλη ενσωματώθηκε πλήρως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και αποτέλεσε σημαντικό διοικητικό και εμπορικό κέντρο.
Το Κάστρο της Καισάρειας: Το πέτρινο φυλαχτό της πόλης
Σαν χάρτης συναισθημάτων, το κάστρο της Καισάρειας ξεδιπλώνεται στο κέντρο της σημερινής Kayseri. Εκεί, ανάμεσα σε στενά σοκάκια, υπόγειες σήραγγες και ιστορικά τεμένη, ξετυλίγεται η παρουσία αιώνων. Το κάστρο, με τις σελτζουκικές λεπτομέρειες και τα βυζαντινά θεμέλια, θυμίζει στον επισκέπτη πως κάθε πέτρα είχε κάποιον που την υπερασπίστηκε· κάθε θύρα είχε μια μητέρα που την έκλεισε για να προσευχηθεί.
Οι δύο εξωτερικές όψεις από επεξεργασμένους λίθους (δόμους). Ο πυρήνας γεμιζόταν με πέτρες, σπασμένα υλικά και κονίαμα. Χρησιμοποιήθηκαν spolia, δηλαδή οικοδομικά υλικά από παλαιότερα κτίρια και ναούς. Εκτιμάται ότι το κονίαμα περιείχε: Ποταμίσια χαλίκια, σπασμένα κεραμίδια με υδραυλικές ιδιότητες.
Το φρούριο ήταν 27 στρεμμάτων εντός των τειχών και διέθετε δική του οχύρωση και πύργους. Επίσης, μπορούσε να φιλοξενήσει περίπου 2.000 στρατιώτες. Η κεντρική είσοδος είχε προμαχώνες και προπύργιο ημικυκλικής κάτοψης.
Μνήμες στη σκιά των επάλξεων: Η Καισάρεια ως κληρονομιά
Σήμερα, οι ταξιδιώτες περπατούν γύρω από τα εναπομείναντα τείχη, αναζητώντας κάτι βαθύτερο. Ίσως τη συνομιλία με τους αιώνες, ίσως μια μυστική εσωτερική γαλήνη που προσφέρουν οι τόποι όπου η ιστορία δεν είναι απλώς καταγραφή· είναι βίωμα.
Το Κάστρο και τα Τείχη της Καισάρειας δεν είναι μουσειακά κατάλοιπα. Είναι ζωντανοί οργανισμοί, φορείς πνεύματος και μνήμης. Μνημεία που κάνουν την πέτρα να σιωπά, αλλά και να τραγουδά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου