Πως είναι να ζεις στην απόλυτη ησυχία και να πρέπει να προσαρμοστείς στον ήχο, το βουητό και την επιθετικότητα των άλλων; Πως να είναι να πρέπει να ζεις με το bullying και στο περιθώριο; Η ταινία Άκουσέ με της Μαρίας Ντούζα είναι ένα κοινωνικό δράμα με ευαισθησία και ανθρωπιά, που επιχειρεί να φωτίσει τη δυσκολία επικοινωνίας και αποδοχής σε μια σύγχρονη ελληνική επαρχία, μέσα από το βλέμμα μιας κωφής έφηβης.
Σύννοψη :
Η ιστορία της Βαλμίρας, μιας δυναμικής αλλά ευάλωτης έφηβης που επιστρέφει από το σχολείο κωφών της Αθήνας στο νησί του πατέρα της, αποτελεί τον πυρήνα της ταινίας. Η Μαρία Ντούζα, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, επανέρχεται σε θέματα όπως είναι η οικογένεια, η μετανάστευση και η γλώσσα, με φόντο μια κοινωνία εγκλωβισμένη σε στερεότυπα. Η Βαλμίρα, ερμηνευμένη με εσωτερικότητα από την Ευθαλία Παπακώστα, δεν είναι παθητική φιγούρα. Αντιδρά, διεκδικεί, απορρίπτει το ακουστικό της για να ακούσει με τα μάτια και την καρδιά.
Ερμηνείες και σκηνοθεσία
Οι ερμηνείες στην ταινία "Άκουσέ με" ξεχωρίζουν για την εσωτερικότητα και την αλήθεια τους, με την Ευθαλία Παπακώστα να δίνει μια σπάνιας ευαισθησίας ερμηνεία στον ρόλο της Βαλμίρας. Η νεαρή ηθοποιός καταφέρνει να αποδώσει με λεπτότητα την εσωτερική πάλη μιας έφηβης που διεκδικεί την ταυτότητά της μέσα σε έναν κόσμο που δεν την ακούει. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, στον ρόλο του πατέρα, ισορροπεί ανάμεσα στη σκληρότητα και την αμηχανία της αγάπης, ενώ οι δευτερεύοντες χαρακτήρες λειτουργούν ως καθρέφτες της κοινωνικής αμηχανίας απέναντι στο διαφορετικό. Η σκηνοθεσία της Μαρίας Ντούζα αφήνει χώρο στους ηθοποιούς να αναπνεύσουν, να σιωπήσουν και να επικοινωνήσουν πέρα από τις λέξεις, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα βαθιάς συγκίνησης και αυθεντικότητας.
Η σκηνοθεσία είναι μετρημένη, με λιτές εικόνες και ειλικρινή προσέγγιση, αν και το σενάριο παρουσιάζει επαναλήψεις και αμηχανίες. Η δραματική κορύφωση δεν έχει την ένταση που θα περίμενε κανείς, αλλά η ταινία κερδίζει σε ανθρωπιά και συναισθηματική αλήθεια. Το “Άκουσέ με” δεν είναι απλώς μια έκκληση της Βαλμίρας προς τους γύρω της, αλλά μια κραυγή προς την κοινωνία να ακούσει όσους ζουν στο περιθώριο.
Γιατί αξίζει να τη δεις
Πέρα από τα ωραία τοπία, την προσεγμένη φωτογραφία και τον φωτισμό, η ταινία καταγράφει με ρεαλισμό τις δυσκολίες της συνύπαρξης, τις προκαταλήψεις απέναντι στο διαφορετικό, και την αδυναμία των ενηλίκων να επικοινωνήσουν ουσιαστικά με τη νέα γενιά. Η σχέση της Βαλμίρας με τον πατέρα της (Γιώργος Πυρπασόπουλος) είναι από τις πιο πειστικές δραματουργικά, ενώ οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως ο ετεροθαλής αδελφός και ο συμμαθητής της, λειτουργούν περισσότερο ως σύμβολα κοινωνικών εντάσεων παρά ως πλήρως ανεπτυγμένες προσωπικότητες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου