Η ζωγραφική ως πεδίο στοχασμού και υπαρξιακής αναζήτησης βρίσκεται στο επίκεντρο της νέας ατομικής έκθεσης του Γιάννη Γκόγκου με τίτλο «Ίχνη παρουσίας». Η έκθεση εγκαινιάζεται στις 23 Νοεμβρίου στο καφέ του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, σε επιμέλεια της Αιμιλίας Κουγιά, και προσκαλεί το κοινό σε έναν εικαστικό διάλογο ανάμεσα στο φως, τη μνήμη και την ανθρώπινη εμπειρία.
Το φως ως φορέας νοήματος
Η ζωγραφική του Γιάννη Γκόγκου δεν επιδιώκει τη ρεαλιστική αναπαράσταση αλλά τη μεταγραφή του φωτός σε χρωματική ενέργεια. Στα τοπιογραφικά του έργα, η χειρονομιακή πινελιά και οι τολμηρές χρωματικές αρμονίες δημιουργούν χώρους που ισορροπούν ανάμεσα στην αφαίρεση και την αναφορά. Το φως δεν λειτουργεί ως περιγραφικό στοιχείο, αλλά ως δομικό μέσο που μεταφέρει ψυχικές εντάσεις και υπαρξιακές μεταπτώσεις. Η παλέτα του, επηρεασμένη από τον Φοβισμό και τον Μεταϊμπρεσιονισμό, υποδηλώνει περισσότερο συναισθηματικές καταστάσεις παρά φυσικά τοπία.
Η ανθρώπινη μορφή ως σύμβολο συλλογικής εμπειρίας
Στον αντίποδα των τοπίων, οι ανθρώπινες φιγούρες του Γκόγκου εμφανίζονται ως σκιαγραφίες μέσα σε ουδέτερα ή σκοτεινά περιβάλλοντα. Ανώνυμες και αμφίσημες, μετατρέπονται σε σύμβολα μνήμης, μοναξιάς ή αναμονής. Η περιορισμένη παλέτα, η αυστηρή τονική οργάνωση και η χρήση του φωτός ως ψυχολογικού εργαλείου ενισχύουν τη διάσταση της ενδοσκόπησης. Εδώ, η ζωγραφική απομακρύνεται από την εξωστρέφεια και στρέφεται στη σιωπηλή παρατήρηση της ανθρώπινης κατάστασης.
Εικαστική γλώσσα με προσωπικό ιδίωμα
Η τεχνική του Γκόγκου χαρακτηρίζεται από ευελιξία και πειθαρχία. Από τις gestural πινελιές έως τις επίπεδες επιφάνειες, ο καλλιτέχνης χειρίζεται τη ζωγραφική ύλη ως μέσο νοηματικών αντιθέσεων. Οι επιρροές του από τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό και τα ευρωπαϊκά ρεύματα του 20ού αιώνα δεν λειτουργούν μιμητικά, αλλά μετασχηματίζονται σε προσωπική εικαστική γλώσσα. Τα μοτίβα του —ορίζοντες, δρόμοι, ουρανοί, ανθρώπινα πλήθη— λειτουργούν ως οπτικοί στοχασμοί πάνω στη σχέση φωτός και σιωπής, παρουσίας και απουσίας.
Η ζωγραφική ως πράξη ενδοσκόπησης
Η έκθεση «Ίχνη παρουσίας» δεν αφηγείται ιστορίες, αλλά υποβάλλει ερωτήματα. Πού αρχίζει η ύλη και πού τελειώνει η μνήμη; Πόσο χώρο μπορεί να καταλάβει το συναίσθημα μέσα στο ορατό; Η ζωγραφική του Γκόγκου αποφεύγει τη ρητορική της εικόνας και επιλέγει τη διακριτικότητα του στοχασμού.
Ο θεατής καλείται να συμμετάσχει ενεργά στη διαδικασία της ερμηνείας, μετατρέποντας την αισθητική εμπειρία σε πράξη εσωτερικού διαλόγου. Η τέχνη του Γκόγκου είναι μια πρόταση για το πώς η σύγχρονη ζωγραφική μπορεί να παραμείνει ουσιαστική: λιτή, συγκρατημένη, αλλά βαθιά ανθρώπινη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου