Κι όμως…συμβαίνουν τα θαύματα στο Θέατρο “Εμπορικόν”

 

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Λίγο πριν τις 9, σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους στη συνοικία του Ψυρρή. Εκεί όπου τα γραφικά σοκάκια και τα τελευταία εναπομείναντα σπίτια με τις παραδοσιακές αυλές παραπέμπουν ακόμη στις γειτονιές αλλοτινών εποχών. Κάθε γωνιά του δρόμου και ένα

 στέκι, όπου συναντιούνται παρέες για καφέ, ουζάκι και μεζέ. Και ολόγυρα θέατρα, στην αγκαλιά των οποίων ζωντανεύουν κάθε βράδυ ήρωες που μέσα από τις ιστορίες τους, αφυπνίζουν. Ταράζουν συθέμελα τις βολεμένες υπάρξεις και ανατρέπουν καλά ριζωμένες πεποιθήσεις που εγκλωβίζουν ανθρώπινες ζωές. 

Σταματώ μπροστά στην είσοδο του Θεάτρου “Εμπορικόν” και ρίχνω μια ματιά στην αφίσα της παράστασης “Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ”. Μια παρέα ηθοποιών που το βλέμμα τους αποτελεί υπόσχεση ότι αυτό που καταθέτουν είναι από ψυχής και άρα πέρα για πέρα αληθινό. 

Μπαίνοντας μέσα στο χώρο, κάπου στα μισά της διαδρομής από το φουαγιέ με τη ζεστή ατμόσφαιρα που σκορπούν γύρω οι κρεμαστές λάμπες στους τοίχους, τα κρυστάλλινα ποτήρια στο μπαρ και τα στρογγυλά τραπέζια στην απόχρωση του

 

καφέ, μέχρι την κυρίως αίθουσα, ακούγεται το τρίτο καμπανάκι λίγο πριν την έναρξη της παράστασης. “Πάλι αργοπόρησα χαζεύοντας τις φωτογραφίες και το συγκεντρωμένο κόσμο από έξω”, μονολογώ, τη στιγμή που εντοπίζω τη θέση μου δίπλα σε ένα ζευγάρι που δείχνει να ανυπομονεί να ξεκινήσει η παράσταση. 

Τα φώτα χαμηλώνουν και μια απαλή μελωδία τυλίγει την ατμόσφαιρα. Ίσως είναι ο ήχος από το ξύπνημα των συναισθημάτων που μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη. Ή ίσως από τον υπόκωφο θόρυβο που δημιουργείται, όταν αρχίζει να σπάει σιγά-σιγά ο πάγος μέσα σου, που μέχρι πρότινος χρησίμευε σαν ασπίδα προστασίας από κάθε είδους συγκίνηση και συναισθηματικό δέσιμο με ανθρώπους και καταστάσεις. 

Ήχοι που δημιουργούνται από τα λόγια των πρωταγωνιστών και από τη φόρτιση που συνοδεύει καθεμιά λέξη ξεχωριστά. 

Ο κλασικός φιλόλογος ενός αγγλικού κολεγίου, ο Άντριου Κρόκερ-Χάρις (Δημήτρης Καταλειφός) με μια πρώτη ματιά φαίνεται να τα έχει όλα. Μια αφοσιωμένη σύζυγο (Πέγκυ Σταθακοπούλου), μια σημαντική καριέρα, κύρος και μια αξιοσέβαστη θέση στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένας άνθρωπος που ζει μια ζωή αποσιωπώντας την εσωτερική του φωνή που του φωνάζει να ζήσει όσο είναι καιρός.

Ένας άνθρωπος βουτηγμένος στο σκοτάδι που προκαλεί ο ανούσιος καθωσπρεπισμός και μια στρατιά από κανόνες που χρησιμεύουν σαν προσωπείο για να κρύψουν το ευάλωτο της ύπαρξής του και την ανάγκη του για συντροφιά. Για εγγύτητα. Για εκδήλωση συναισθημάτων που κατέπνιγε για χρόνια στο όνομα της ευπρέπειας. Όμως δεν γίνεται να καταπνίγονται τα συναισθήματα με το έτσι θέλω. Γιατί πολύ απλά έρχεται κάποτε η στιγμή που το μέσα σου “κλωτσάει” και απειλεί με επανάσταση. Επανάσταση με αιτία. Την πολυτιμότερη αιτία όλων. Την ανάγκη και τη θέληση για ζωή. Για χαρά. Για μοίρασμα. Για ουσιαστική αγάπη. Για έκφραση μέσα από τη συνύπαρξη.

“Δεν πληγώνεται αυτός. Είναι προ πολλού νεκρός”, ακούγεται από τα χείλη της συζύγου του. Μια γυναίκα παραδομένη στη θλίψη και στο μαρασμό που ακολουθεί ένα γάμο χωρίς

έρωτα, χωρίς πραγματικό δέσιμο, που ενώ έχει προ πολλού ξεψυχήσει, κρατιέται στη ζωή με την “τεχνητή υποστήριξη” που προσφέρει ο συμβιβασμός, η συνήθεια, η άνευ όρων παράδοση στη μοίρα και η άρνηση της ζωής.

Δυο σύντροφοι που “σκοτώνουν” καθημερινά ο ένας τον άλλον. Κάθε μέρα από την αρχή. Κάθε μέρα πιο πολύ. Εκείνος είχε πάψει εδώ και καιρό να γελάει. Το ίδιο κι εκείνη. Διέξοδος η απιστία για τη μία πλευρά, το κλείσιμο στον εαυτό του σαν στρείδι για την άλλη.

Δυο άνθρωποι γεμάτοι πληγές που ενώ αιμορραγούν, επιμένουν να τις αγνοούν. Κι όμως παραμένουν μαζί ενώ η πόρτα της εξόδου είναι μισάνοιχτη.

“Δεν πιστεύω στα θαύματα”, λέει σε ένα σημείο του έργου ο “γερο-Κροκ”, όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούν οι μαθητές του. 

Κι όμως, τα θαύματα συμβαίνουν. Εκεί που δεν το περιμένεις. Από ανθρώπους που έχουν το θάρρος και την τόλμη να δουν “μέσα” σου και να σε συμπαθήσουν, όταν όλοι οι άλλοι απομακρύνονται.

Άνθρωποι που σου δείχνουν ότι η ζωή είναι εδώ και σε καλεί να τη ζήσεις όσο ακόμη προλαβαίνεις. Άνθρωποι που την ύστατη στιγμή σου δίνουν το φιλί της ζωής. Μέσα από ένα φιλικό άγγιγμα στον ώμο και τη διαβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά. Μέσα από μια τους αγκαλιά. Μέσα από ένα βιβλίο…

Τα φώτα δυνάμωσαν ξανά, ο κόσμος χειροκροτεί.

Επειδή οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι στις ερμηνείες τους. Επειδή παρά το άγχος της πρεμιέρας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Επειδή το βλέμμα τους στην αφίσα της εισόδου κράτησε όντως το λόγο του και "μίλησε" από ψυχής.

Μα κυρίως, επειδή όλη η παράσταση ήταν ένα μάθημα-κάλεσμα ζωής: Να τρέξουμε να τη ζήσουμε όσο είναι ακόμη καιρός ανοίγοντας την πόρτα στα συναισθήματα να εκδηλωθούν.

Έστω κι αν στην αρχή η πόρτα αυτή είναι μισάνοιχτη…

Πληροφορίες Παράστασης:

Παίζουν:

Δημήτρης Καταλειφός, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Ντένης Μακρής, Βύρων Σεραϊδάρης, Σωτηρία Ρουβολή, Κωνσταντίνος Γώγουλος Κυριάκος Ψυχαλής.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Δήμος Κουβίδης

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Σκηνικά – κοστούμια: Εύα Μανιδάκη

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Φωτογραφίες παράστασης: Νικόλας Κομίνης

Βοηθός σκηνοθέτη: Λάμπρος Γραμματικός

Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: 

Τετάρτη, Κυριακή 20:00

Πέμπτη, Παρασκευή 21:00

Σάββατο 18:00, 21:00

Τιμές Εισιτηρίων:

Τετάρτη έως Παρασκευή 16€

 Σάββατο & Κυριακή 18€

Κρατήσεις – αγορά εισιτηρίων:

Στο τηλέφωνο: 211 1000 365, www.ticket365.gr, www.a-th.gr

Στο ταμείο του Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, Citylink