“Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας”: Μια ελεγεία στην αγάπη με χρώμα Ελλάδας (video)

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Η πρωινή καταχνιά έριξε το πέπλο της παντού τριγύρω σκεπάζοντας τις απότομες βουνοκορφές, τα λουλούδια που μόλις άνοιγαν τα πέταλά τους καλωσορίζοντας την καινούρια ημέρα, τα κλαδιά των δέντρων, το ποταμάκι με τα κελαρυστά νερά και τα σπίτια

των λιγοστών κατοίκων της περιοχής.Τα ζωντανά άρχισαν να σπρώχνουν το ένα το άλλο μέσα στις στάνες για να βγουν να βοσκήσουν με το πρώτο φως της ημέρας. Κάθε μαντρί και μια πολύτιμη εστία καθώς αυτός είναι ο χώρος όπου οι βοσκοί φυλάνε το βιος τους το οποίο τους εξασφαλίζει κάθε μέρα ένα καρβέλι ψωμί στο τραπέζι, ελιές, τυρί, φασολάδα και στις γιορτές και κρέας. 

Μια ολόκληρη σκηνή φωτισμένη αχνά στα χρώματα της ανατολής του ηλίου και από κάτω όλοι εμείς οι θεατές παρακολουθώντας με προσήλωση το θεατρικό έργο “Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας”, βασισμένο στο κείμενο του Δημητρίου Κορομηλά, στη ζεστή “αγκαλιά” του Θεάτρου Παλλάς. 

Καθώς ένας-ένας οι ήρωες εμφανίζονται στο χωράφι όπου καλλιεργούνται το σιτάρι, το καλαμπόκι και το βαμβάκι, βουλιάζω ολοένα και περισσότερο στην αναπαυτική βελούδινη πολυθρόνα και “χάνομαι” σε μια άλλη Έλλάδα. Σε μια Ελλάδα που οι

άνθρωποι πιστεύουν ακόμη στις αξίες της οικογένειας, της φιλίας, της πραγματικής αγάπης και του παροιμιώδους έρωτα που συμβαίνει μόνο στα παραμύθια. Και τα παραμύθια όμως είναι βγαλμένα από τη ζωή και τις δυσκολίες της. Δεν υπάρχει παραμύθι χωρίς τον “Κακό Λύκο” και σίγουρα δεν υπάρχει παραμύθι χωρίς κόπο, ιδρώτα και ψυχική αγωνία μέχρι το πολυπόθητο ευτυχές τέλος. 

Έτσι λοιπόν κι εδώ. Τέσσερα ονόματα προορισμένα από τη Μοίρα να είναι μαζί περνούν “δια πυρός και σιδήρου” προκειμένου να “κουρνιάσει” το ένα στην αγκαλιά του άλλου. Λιάκος και Κρυστάλλω. Μήτρος και Μάρω. Δυο αγάπες με πίστη που κινεί ακόμη και βουνά ενάντια στα “καπρίτσια” της ζωής. “Σαν μ’αγαπάς και σ’αγαπώ ποιος θε να μας χωρίσει”, ένας αντίλαλος που σκορπάει παντού το μάλαμα που τα λόγια αυτά “κρύβουν στα σπλάχνα τους”. 

Κανείς τους δεν πρόκειται να πάει πουθενά χωρίς το ταίρι που είναι φτιαγμένο για τον

καθένα ξεχωριστά. Γιατί η Μοίρα “μίλησε” πριν από αυτούς και ύφανε το κέντημα της ζωής του καθενός με έναν και μοναδικό άνθρωπο στο πλάι του μέχρι την τελευταία τους πνοή. Μέχρι τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς τους. “Γιατί η καρδιά μου δόθηκε κι είναι καλά δοσμένη…”.

“Κατάλαβα”, αρχίζω από μέσα μου και μονολογώ, “μια παράσταση κομμένη και ραμμένη ακριβώς στα μέτρα μου όπου υμνείται η αγάπη από την πρώτη μέχρι και την τελευταία λέξη”. “Ας είναι όμως”, συνεχίζω, “Γραφική, ξε-γραφική, πρέπει όλοι μας να παραδεχτούμε ότι όλα αρχίζουν και όλα καταλήγουν ακριβώς εκεί. Στην αγάπη. Και στο θέατρο αλλά κυρίως στην πραγματική ζωή…”

Η αγάπη του άνδρα για τη γυναίκα. Η αγάπη της γυναίκας για τον άνδρα. Η αγάπη της μάνας στο παιδί. Γιατί “δεν έχει η μάνα γηρατειά σαν είναι για το καλό του παιδιού της”. Δεν έχει όρια η αυτοθυσία όταν μια μάνα πασχίζει για την ευτυχία του παιδιού της. “Κόρη μου για’σένα εγώ πεθαίνω…”, ψιθυρίζει η Μάρω με την καρδιά της να κόβεται στα δυο θυσιάζοντας την αγάπη της για το Μήτρο στο όνομα της αγάπης για την μονάκριβη κόρη της. 

“Πάρ’τον να πάει μακριά να μην μου τον πικραίνουν”, βγαίνει η μιλιά από το στόμα της κυρα Γιάννενας σαν βλέπει το παιδί της να υποφέρει από “αρρώστια της καρδιάς”, όπως χαρακτηριστικά λέει και λυγίζει από τον πόνο για την τύχη του.

Ένας γάμος από συμφέρον βρίσκεται προ των πυλών. Ένα προξενιό που φέρνει μαζί ανθρώπους αταίριαστους, ανθρώπους που είναι προορισμένοι να γεράσουν στο πλευρό

άλλου ανθρώπου. “Πολλοί οι γαμπροί μα σαν την καρδιά του Λιάκου δεν έχει κανείς…”. Αχ, κυρα Γιάννενα, καλά τα λες. Όσα κι αν είν’τα χρήματα και όση η αφεντιά του καθενός πλουσίου, σίγουρα δεν είναι αρκετά να “ποδοπατήσουν” την αγάπη σαν αυτή είναι αληθινή και αμοιβαία. 

Στην άλλη άκρη της γης κι αν βρεθεί κάποιος, η αγάπη που είναι γι’αυτόν και μόνο γι’αυτόν θα “τρέξει” να τον βρει. “Όπου κι αν πας εγώ θα σ’ακολουθήσω”. Τι κι αν περάσουν είκοσι και παραπάνω χρόνια. Τι κι αν “ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει”. Εκείνη θα τον βρει το δρόμο. Πάντοτε τον βρίσκει. Κανένα εμπόδιο δεν είναι ικανό να την βγάλει από την πορεία της. Γιατί όταν το ποτάμι κυλάει στο αυλάκι δεν έχει πια γυρισμό. “Κι αν πέρασαν τα χρόνια και τον ξέχασαν τα μάτια μου, η καρδιά μου δεν τον ξέχασε ποτέ, ούτε και το τραγούδι του…”

Κάθε στάμνα και μια ευχή. Κάθε καημός και μια κρυφή ελπίδα. “Καρδιά μου τι έχεις και πονείς και βαριαναστενάζεις…” Σαν πάρει τα ηνία η ζωή, ό,τι εκείνη ορίσει, είναι νόμος απαράβατος. “Βγάλε το φόβο απ΄την καρδιά” και άσε τη ζωή να κάνει τα δικά της. Ξέρει εκείνη. Φτάνει μόνο να την εμπιστεύεσαι. 

Δυο κεριά αναμμένα δίπλα-δίπλα σαν τάμα στον Άη Λια. Καίνε το ένα πλάι στο άλλο και ευλογούν μια αγάπη που ήρθε για να μείνει. 

Μια διπλή χαρά που υπογραμμίζεται από μελωδίες δημοτικών τραγουδιών από μια φωνή αηδονιού, όπως ήχησε στα αυτιά μου η ερμηνεία του Γιώργου Μαργαρίτη. Μια

διπλή χαρά και ένα τρικούβερτο γλέντι έρχεται να επισφραγίσει την πίστη στην πραγματική αγάπη, στην αγνότητα, στα ξεθωριασμένα ιδανικά και τις αξίες, σε όλα αυτά που έχουμε πλέον ξεχάσει. 

Την πίστη στην Αλήθεια και την Ειλικρίνεια.

Στη νηφάλια ματιά και την ορθή κρίση.

Την πίστη σε ό,τι πραγματικά αξίζει.

Γι’αυτό “μη σκιάζεσαι καρδιά μου και ΠΕΣ ΤΑ..!” 

Παρακολουθήστε στο παρακάτω βίντεο, αποσπάσματα από την παράσταση:

*Στοιχεία Παράστασης:

Συντελεστές:

Κείμενο: Δημήτριος Κορομηλάς
Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά: Λίλη Πεζανού
Κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Μουσική - Ενορχηστρωτική επιμέλεια - Διδασκαλία: Θοδωρής Οικονόμου
Έρευνα: Λάμπρος Λιάβας
Χορογραφίες: Φώτης Διαμαντόπουλος

Πρωταγωνιστούν: Ρένη Πιττακή, Μαρία Πρωτόπαππα, Ευγενία Δημητροπούλου, Βασίλης Μπισμπίκης, Πάνος Βλάχος, Χριστίνα Τσάφου, Νίκος Μαγδαληνός και ο Χρήστος Στέργιογλου.

Παίζουν (αλφαβητικά): Γιάννης Αθητάκης, Τάσος Αλατζάς, Νίκη Γρανά, Σταύρος Καραγιάννης, Ελένη Καρακάση, Γιώργος Κοντογιάνης, Στράτος Μενούτης, Γεωργία Μητροπούλου, Ηλεάνα Μπάλλα, Ζωή Ναλμπάντη, Μάκης Πατέλης, Μαριάννα Τουντασάκη.

Τραγουδάει ο Γιώργος Μαργαρίτης.

Παίζουν οι μουσικοί:

Δημήτρης Χουντής, πνευστά
Μιχάλης Πορφύρης, βιολοντσέλο
Λεύτερης Ανδριώτης, λύρες παραδοσιακές
Στέλλα Βαλάση, σαντούρι
Γιάννης Αγγελόπουλος, κρουστά
Κώστας Χατζόπουλος, κιθάρες, ούτι

Παραγωγή: ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΘΕΑΤΡΑ Α.Ε.