Μαίρη Τριανταφύλλου: “Το ζητούμενο είναι η θεατρικότητα στην καθημερινότητα” (video)

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Μεσημεράκι, στο κέντρο της Αθήνας με κατεύθυνση το Θέατρο Βεάκη, όπου το Σάββατο, 18 Οκτωβρίου και ώρα εννέα, θα ανέβει για μία και μοναδική παράσταση το έργο “Κραυγές Ζώσες” βασισμένο στο ομότιτλο ποιητικό βιβλίο της Χριστίνας Κόλλια.

Είναι ένα έργο που φιλοδοξεί “να συμφιλιώσει την αρσενική και τη θηλυκή ενέργεια ή αλλιώς να κάνει τον άνδρα και τη γυναίκα να πραγματοποιήσουν μαζί την έξοδο η οποία είναι η δυαδική ειρήνη”, όπως μας εξομολογείται η ενδυματολόγος και βοηθός σκηνοθέτη της παράστασης, Μαίρη Τριανταφύλλου, σε μια ζεστή και ανθρώπινη συζήτηση που κράτησε μέχρι τις πρώτες απογευματινές ώρες. 

Ανάμεσα στα φώτα του φουαγιέ του θεάτρου που σκόρπιζαν ολόγυρα μια αύρα μυστηρίου σε συνδυασμό με τη μεγαλοπρέπεια από τα κοστούμια, τις βελούδινες κουρτίνες και την κίνηση στη σκηνή από την πρόβα που εκτυλισσόταν ταυτόχρονα, μιλήσαμε για όλα. Για το θέατρο, το Φεστιβάλ “Μικρό Παρίσι των Αθηνών”, τις ενδυματολογικές επιρροές από την περίοδο της “Belle Epoque”, την κομψότητα στις γυναικείες εμφανίσεις, τα πολύτιμα υφάσματα και τη μόδα. 

Την προσοχή μου κερδίζει αμέσως ο ενθουσιασμός της γυναίκας που έχω απέναντί μου, η οποία μαζί με όλους τους συντελεστές της παραπάνω παράστασης, ανυπομονεί να παρουσιάσουν στο κοινό την από καρδιάς προσπάθειά τους.

“Πρόκειται για ένα ποιητικό έργο που έχει αγκαλιαστεί από τον κόσμο και έχει σημειώσει πολύ μεγάλη απήχηση και γι’αυτόν άλλωστε το λόγο αποφασίστηκε να ανέβει και σε θεατρική παράσταση”, μου αναφέρει και συνεχίζει με τον ίδιο πάντα ενθουσιασμό: “Είναι ένα έργο που πραγματεύεται τους προβληματισμούς της ανθρώπινης φύσης από την αρσενική και από τη θηλυκή σκοπιά. Η υπόθεσή του αναφέρεται σε δύο κραυγές παγιδευμένες, μία θηλυκή και μία αρσενική, η μία σε ένα γυναικωνίτη και η άλλη σε ένα στρατώνα, όπου εξομολογούνται όλους αυτούς τους προβληματισμούς με σκοπό την πολυπόθητη ειρήνη μεταξύ τους”.

Έχοντας δει το ζήλο και το μεράκι να αποτυπώνονται με τον πιο εύστοχο τρόπο στις δημιουργίες της, δεν διστάζω να μοιραστώ μαζί της την περιέργειά μου για τον τρόπο που έχει σκεφτεί να πλαισιώσουν τα κοστούμια της, τη συγκεκριμένη παράσταση.

“Μπορώ να πω ότι κινήθηκα σε λιτές γραμμές που αναδεικνύουν την κίνηση και οι οποίες είναι απολύτως εναρμονισμένες, τόσο με τη μορφή και τη δομή του ίδιου του κειμένου, όσο και με τη σκηνοθετική άποψη”, λέει χαρακτηριστικά και κρατάει τις υπόλοιπες λεπτομέρειες ως έκπληξη μέχρι το Σάββατο. 

“Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί όλοι οι συντελεστές της παράστασης δουλέψαμε για ένα αποτέλεσμα που πιστεύω ότι θα αγγίξει τους θεατές. Ο καθένας μας έβαλε το προσωπικό του αποτύπωμα. Η ίδια η συγγραφέας, η Χριστίνα Κόλλια, η οποία έκανε και τη θεατρική μεταφορά του βιβλίου, ο Γιάννης Δρίτσας στη σκηνοθεσία, ο Μάριος Στρόφαλης που έχει επενδύσει μουσικά την παράσταση, ο Γιάννης Αντωνίου που επιμελήθηκε τις χορογραφικές λεπτομέρειες, οι ηθοποιοί μας, η Χριστίνα Μαριάνου και ο Άρης Κανέλλος,  και η υποφαινόμενη ως ενδυματολόγος και βοηθός σκηνοθέτη”.

Λίγες μέρες πριν, ξεκίνησε το Φεστιβάλ “Μικρό Παρίσι των Αθηνών”, που θα διαρκέσει μέχρι και τις 19 Οκτωβρίου και που, όπως μου λέει και η ίδια “πρόκειται για μια εξαιρετική πρωτοβουλία του μουσικοσυνθέτη, Μάριου Στρόφαλη, ο οποίος είναι και εμπνευστής όλης αυτής της διοργάνωσης με σκοπό το μπόλιασμα με στοιχεία πολιτισμού και Τέχνης, μιας από τις πιο αδικημένες κεντρικές περιοχές της Αθήνας μέσα από διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις”. 

Στα πλαίσια της εν λόγω διοργάνωσης, επισκέφθηκα, λοιπόν πρόσφατα την έκθεση μόδας 

“Haute Couture”, όπου συμμετέχει κι εκείνη με δημιουργίες της εμπνευσμένες από την ιστορική περίοδο της “Belle Epoque”, που είναι και ο θεματικός άξονας της φετινής διοργάνωσης. Καπέλα με φτερά, πέρλες, δαντέλα, σατέν γάντια. 

Όπως μας λέει η ίδια: “Η συγκεκριμένη έκθεση έχει κερδίσει τις εντυπώσεις των επισκεπτών για το μεράκι και την αγάπη όλων των συμμετεχόντων στο ένδυμα. Ο Κώστας Βαλλής και ο Κυριάκος Ρένγκος, που έχουν την επιμέλεια της έκθεσης, έχουν δημιουργήσει μια ιδανική ατμόσφαιρα από κάθε άποψη”.

Αλήθεια, τι από όλα αυτά θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε και σήμερα στο ντύσιμό μας;

“Πιστεύω ότι η “Belle Epoque” υπήρξε ενδυματολογικά μια αναφορική εποχή με την έννοια του απολύτως θηλυκού, αλλά και του απολύτως αρσενικού στοιχείου. Η δαντέλα για παράδειγμα είναι ένα στοιχείο που φοριέται από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα και αυτό είναι κάτι που την καθιστά ένα θηλυκό ενδυματολογικό σύμβολο διαχρονικά”, απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ό,τι κάνει κανείς με τόση ζέση και αφοσίωση, είναι σίγουρο ότι αποτελεί το μονοπάτι του στη ζωή. Αυτό σκέφτομαι, όταν την ακούω να μιλάει για τις δημιουργίες της και να τις αγκαλιάζει με στοργή σαν να πρόκειται για ζωντανές υπάρξεις.

“Είναι από τα πράγματα εκείνα που συμβαίνουν στη ζωή και απλά τα ακολουθείς. Είναι κάτι σαν να βρίσκεις τον προορισμό σου και σαν να μην έχεις άλλη επιλογή. Ίσως κάτι σαν την αυτοεκπλήρωσή σου”, μου εκμυστηρεύεται και το ένστικτό μου μου λέει ότι αυτός είναι πράγματι ο δικός της προορισμός. Εκεί όπου χάνεται με τις ώρες στη μαγεία και τη λάμψη που εκπέμπουν τα υφάσματα δίνοντας πνοή στις αέρινες δημιουργίες στο ζεστό χώρο του ατελιέ της.

“Κάθε φορά που ολοκληρώνω μια δημιουργία μου, η πιο αντιπροσωπευτική λέξη για να περιγράψει αυτό που αισθάνομαι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, είναι η πληρότητα και το μότο που χρησιμοποιώ σε καθεμιά από αυτές, είναι η θεατρικότητα στην καθημερινότητα”.

Τη ρωτώ τι είναι αυτό που έχει στο μυαλό της όταν δημιουργεί και η απάντησή της έρχεται άμεσα και αποφασιστικά: “Αυτό που δημιουργώ, να αναδεικνύει και να αγκαλιάζει το γυναικείο σώμα έτσι ώστε να γίνεται μαζί του ένα. Να έρχεται και να ενώνεται με την προσωπική μας γραμμή σαν προέκταση του εαυτού μας”.

“Το κλειδί δεν είναι απλά να φοράς ένα κλασικό ρούχο αλλά να το φοράς με

νεωτεριστικό τρόπο”, συμπληρώνει, όταν ζητώ να μάθω με ποιον τρόπο μπορεί μια γυναίκα να είναι κομψή διαχρονικά.

Και σίγουρα εκείνη ανήκει στη νέα γενιά των δημιουργών που με σεβασμό στο παρελθόν και μια καινοτόμο ματιά στο μέλλον κάνει τη δική της προσπάθεια να οικοδομήσει το νέο πάνω στα φαινομενικά συντρίμμια του παλιού. Το αποδεικνύει άλλωστε περίτρανα και με την απάντησή της λίγο πριν ολοκληρωθεί η συνέντευξή μας, στην ερώτησή μου για το τι ρούχο θα σχεδίαζε για να αναπαραστήσει την Ελλάδα με τη σημερινή της μορφή.

“Θα χρησιμοποιούσα δύο ειδών υφάσματα, που αντιπροσωπεύουν στην ουσία τις δύο πραγματικότητες στη χώρα μας σήμερα. Εξωτερικά ένα ευτελές ύφασμα, φθαρμένο και σκισμένο και εσωτερικά ένα πολύτιμο και ακριβό ύφασμα σε ένα αστραφτερό, μπλε χρώμα, που ακτινοβολεί μια σπάνια και διαχρονική ομορφιά που όμοιά της δεν υπάρχει πουθενά αλλού”…

Παρακολουθήστε στο παρακάτω βίντεο, ένα απόσπασμα της συνέντευξης: