“Ο αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει” μόνο όταν δεν λέει την…αλήθεια!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

“Η δουλειά μου είναι να λέω στον κόσμο την ΑΛΗΘΕΙΑ και να τους δείχνω ένα διαφορετικό τρόπο να βλέπουν τα πράγματα. Και πάντοτε ήταν τιμή μου να κάνω αυτό που μου υπαγόρευε η συνείδησή μου. Ντροπή μου, ε…;”. Λόγια ενός σπουδαίου

ανθρώπου της δημοσιογραφίας που ακούγονται στην ταινία που πραγματοποιεί σήμερα την επίσημη πρεμιέρα της στις κινηματογραφικές αίθουσες. “Ο Αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει” (“Kill the messenger”), που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του βραβευμένου με Πούλιτζερ δημοσιογράφου, Γκάρι Γουέμπ. Ενός ανθρώπου που τόλμησε να αναμετρηθεί με την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) ερευνώντας την πιθανή διασύνδεσή της με κύκλωμα που διακινούσε μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών στην Αμερική.
 

Όλα ξεκίνησαν από ένα άρθρο ή μάλλον από την επιθυμία του “να ξεσκεπάσει με τις αλήθειες του, επιχειρήσεις καλοστημένες επί χρόνια”, όπως του διαμηνύει κατά τη διάρκεια της ταινίας ένας πρώην δημοσιογράφος που μετά προσχωρεί στον κύκλο των υπαλλήλων της κυβέρνησης.  

Επιχειρήσεις που εξυπηρετούσαν σκοπούς του υπερ-συστήματος και ήταν σε θέση να κατευθύνουν τη μάζα όπου εκείνες αποφάσιζαν. “Χάνονται ακόμη και έμπειροι δημοσιογράφοι σε αυτά τα επικίνδυνα μονοπάτια”, συνεχίζει ο ίδιος πάντα αλλοτριωμένος πρώην δημοσιογράφος σε μια προσπάθειά του να αποτρέψει αυτόν που τιμά το

λειτούργημα της δημοσιογραφίας και που δεν υποχωρεί με τίποτα έχοντας στο μυαλό και την ψυχή του τη δημοσιογραφική “Ιθάκη” που δεν είναι άλλη από την ΑΛΗΘΕΙΑ! Ίσως τελικά κάποιοι από τους λεγόμενους “έμπειρους” δημοσιογράφους εκτός από την όποια εμπειρία τους στο καθαυτό αντικείμενο, να έχουν γίνει στην πορεία…έμπειροι και στην απάτη. Στο ψέμα. Στο “κουκούλωμα” της αλήθειας. 

Το σχέδιο ήταν ξεκάθαρο. Είναι ξεκάθαρο. Παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Συμμετοχή μιας ολόκληρης βιομηχανίας που σπέρνει παντού το ζιζάνιο των κίβδηλων ιδεών και της διαμόρφωσης ευνουχισμένων συνειδήσεων σε μια σκευωρία με απώτερο σκοπό την καθολική αποχαύνωση και παραμόρφωση του νου των αναγνωστών. Των ακροατών. Των τηλεθεατών. Τότε. Και σήμερα. Ανώτερα στελέχη και ανθρώπινα “πιόνια” που εκτελούν εντολές σε βάρος άλλων ανθρώπων. Τίτλος του άρθρου: “Σκοτεινή Συμμαχία”. Ένα άρθρο που επιστρατεύτηκαν “λυτοί και δεμένοι” να αφανίσουν εν τη γενέσει του εκτοξεύοντας απειλές και  “στραγγαλίζοντας” το πραγματικό και αδιαπραγμάτευτο ζητούμενο της δημοσιογραφίας. Την αναζήτηση της αλήθειας.

 Όλα για εκείνη, πάντοτε εκείνη στο πιο ψηλό βάθρο για όσους γεννιούνται για να γίνουν δημοσιογράφοι. Για όσους μπροστά σε αυτήν δεν βάζουν τίποτα άλλο πρώτο γιατί

όλα αρχίζουν και τελειώνουν εκεί. Στο κατώφλι της. Το μονοπάτι της αλήθειας που όποιος το διασχίσει, ο δρόμος του δεν έχει γυρισμό. Έτσι είναι οι πραγματικοί αγγελιοφόροι. Οι αγγελιοφόροι που χρησιμοποιούν την πένα τους για να αφυπνίσουν, να προβληματίσουν, να κινητοποιήσουν. 

“Κι όμως, θα το γράψω το άρθρο. Δεν θα καθίσω πίσω και να μείνω ήσυχος και επαναπαυμένος εισπράττοντας τις επιταγές σας. Θα το συνεχίσω. Μέχρι τέλους!”, δηλώνει ο Γκάρι Γουέμπ ορθώνοντας το ανάστημά του σε ένα σύστημα που βάζει τα δυνατά του και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να σε βγάλει από το “παιχνίδι”, αν δεν παίζεις με τους όρους του. Επιστρατεύει κάθε μέσο για να πάψεις να υπάρχεις. Πώς τολμάς εσύ, ο “μικρός” και “τιποτένιος”, να τα βάζεις με τους “γίγαντες” και τα “ιερά τέρατα” της δήθεν εξουσίας και των τερατουργημάτων που αυτή κυοφορεί και φέρνει στο φως της αμάθειας και του σκοταδισμού; Πρόκειται για την ίδια ακριβώς εξουσία που "αρχικά σε ελκύει, μετά σε γλυκαίνει και στο τέλος σου δίνει μια και σε καταβροχθίζει" μη αφήνοντάς σου περιθώρια αντίδρασης. 

Πάντοτε “δέχεσαι τα περισσότερα πυρά όταν είσαι ακριβώς πάνω από το στόχο”. Εκεί είναι που χρειάζεται να φανείς αντάξιος αναζητητής, εραστής και προστάτης της αλήθειας και να την υπερασπιστείς με νύχια και με δόντια. Τότε είναι που εκείνη σε έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ. Τη στιγμή που ψυχορραγεί κι όμως εκείνη επιμένει να πολεμάει γενναία. Μέχρι την ύστατη στιγμή. Την ύστατη στιγμή των πυρών γιατί εκείνη βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να ξεγλιστρήσει και να λάμψει δια της παρουσίας της. Της αποφασιστικής παρουσίας της που καθορίζει τη ροή της ιστορίας και της ανθρωπότητας. 

 

“Κάποιες ιστορίες είναι απλώς πολύ αληθινές για να τις πεις”, αποφαίνεται ένας από την κουστωδία εκείνων που επιμένουν να μας πείσουν ότι “η αλήθεια έχει χρώμα γκρι”. Όχι. Το χρώμα της αλήθειας είναι πάντοτε λευκό. Και στο όνομα αυτού του ανόθευτου λευκού θα γίνονται όλοι οι πραγματικοί αγώνες του ανθρώπου. Όλοι οι αγώνες που τιμούν την υπόστασή του και ως ανθρώπου αλλά και ως δημοσιογράφου. 

Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι, τόσο θα γεννιούνται και υπάρξεις που μεγαλώνοντας θα έχουν ως κύριο μέλημά τους την αναζήτηση της αλήθειας με όποιο κόστος. Την επαγγελματική τους κάθοδο, τη λασπολογία σε βάρος τους, την απομάκρυνση ανθρώπων

από κοντά τους, το συναίσθημα του να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και να μην έχεις από κάπου να πιαστείς. Εκτός από τη συνείδησή σου. Και αυτό τελικά είναι και το σημαντικότερο όλων κάνοντας τον τελικό σου απολογισμό. Εκείνες τις ατέλειωτες ώρες. Τις ώρες που η μοναξιά σε “πιάνει ξανά από το χέρι” λέγοντάς σου πόσο της έλειψες όσο εσύ θεωρούσες ότι είχες βρει πραγματικούς φίλους, υποστηρικτές και συνοδοιπόρους στο ταξίδι σου με προορισμό την εστία της αλήθειας.

“Ο Αγγελιοφόρος πρέπει να πεθάνει”, ο τίτλος της ταινίας όπως αναφέρθηκε και παραπάνω. Δεν αναφέρθηκε όμως ότι ο πραγματικός αγγελιοφόρος δεν πρέπει να πεθάνει αλλά πρέπει να ζήσει και να ΜΙΛΗΣΕΙ! Πάντοτε πρέπει να του δίνεται βήμα να μιλάει! Και να μιλάει αληθινά! Ακριβώς όπως ο κάθε ευσυνείδητος Γκάρι Γουέμπ που αψηφά τον κίνδυνο και ρίχνεται στη μάχη μέχρι να δει την αλήθεια να “ανεβαίνει στο πιο ψηλό σκαλί της ζωής”. 

Τίτλοι τέλους. Τα φώτα ανάβουν και η οδός Πανεπιστημίου με περιμένει να τη διασχίσω με προορισμό το πλησιέστερο σημείο όπου θα απολαύσω τον καφέ μου κάτω από έναν υπέροχο, λαμπερό ήλιο.

Μέχρι την επόμενη ταινία…

  

Στοιχεία Ταινίας:

Σκηνοθεσία: Μάικλ Κουέστα
Ηθοποιοί: Τζέρεμι Ρένερ, Ρόζμαρι Ντεγουίτ, Όλιβερ Πλατ, Μαίρη Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ
Διάρκεια: 112 λεπτά

Είδος: Πολιτικό Θρίλερ