Νεανικό πάθος στο πάρτι για τα 90ά γενέθλια του Μίκη

 













Ο υδράργυρος στο κόκκινο, αλλά το φεγγάρι που ετοιμάζεται να γεμίσει και η θέα στον Υμηττό μας αποζημιώνουν. Βεντάλιες κουνιούνται ρυθμικά. Κόσμος καθισμένος στο γρασίδι μοιάζει με πολύχρωμο λιβάδι σε πίνακα του Van Gogh. Τίποτα δεν πτοεί 3.500 φίλους του Μίκη- σύμφωνα με τους διοργανωτές. Χθες βράδυ έγιναν μια παρέα με την Ελένη Βιτάλη, τον Ζαχαρία Καρούνη και την Μπέττυ Χαρλαύτη και γιόρτασαν τα 90α γενέθλιά του. Η συγκίνηση δεν έλειψε με τις

αγαπημένες μελωδίες και τα νοήματα που μοιάζουν επίκαιρα όσο ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι το αφιέρωμα μεταμορφώθηκε σε πραγματικό πάρτι όταν σηκωθήκαμε όρθιοι για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί την « Ρωμιοσύνη μη την κλαις εκεί που πάει να σκύψει, με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο. Νάτη πετιέται απο ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.» Μάλιστα, η Ελένη Βιτάλη το αφιέρωσε σε « όσους δεν μας αγαπούν.» 

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Μπορεί ο Μίκης Θεοδωράκης να μην μπόρεσε να παραστεί για λόγους υγείας του του στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, αλλά τα τραγούδια του με το πάθος που εμπνέουν, τον κατέστησαν παρών. Πλήθος, κυρίως νέων βρέθηκε εκεί για να γιορτάσει μαζί του σε ένα αφιέρωμα που έμοιαζε με εκδρομή στο πάρκο. Και εκείνος φρόντισε να στείλει ένα μήνυμα με νόημα  «αισθάνομαι πολύ άβολα που γίνονται αφιερώματα στη μουσική μου και ακούγονται τα τραγούδια μου σε μία εποχή που κυριαρχείται από τον μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή, ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο την ίδια στιγμή, να απολαμβάνω την μεγάλη χαρά ενός ανθρώπου της Τέχνης, που βλέπει το έργο του να παρουσιάζεται μπροστά στο κοινό».
Τα τραγούδια του τρέφουν την ψυχή μας με δύναμη και την αισιοδοξία την οποία ενσταλάζει

με τα λόγια του για τον λαό μας «κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί, ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα. Γιατί η ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή πίστη στον άνθρωπο και στη ζωή.»
Οι στίχοι του Γκάτσου στην «Μυρτιά» , του Ελύτη στην «Μαρίνα», του Ρίτσου στη«Μέρα Μαγιού», του Λοίζου  στο «Κάποτε θα' ρθουν να σου πουν»...σαν βάλσαμο στις πληγές μας με την μουσική τους επένδυση να τις επουλώνει και να μας αναθαρρύνει.

 Με μια πνοή φυσίξαμε τα κεράκια της τούρτας του, με την ευχή του χρόνου τέτοια μέρα να σβήσουμε 91 κεράκια.  Η κόρη του Μαργαρίτα ζήτησε να φέρουν μια ακόμη τούρτα για να σβήσει τα κεράκια και ένα ακόμη μέλος της Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης.
 Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και η Αλέξια , η οποία ερμήνευσε μοναδικά το «Χρυσοπράσινο φύλλο». 
Με μια φωνή τραγουδήσαμε με την Ελένη Βιτάλη το «Ένα το χελιδόνι» και «Της δικαιοσύνης» και όλοι οι παριστάμενοι γεμίσαμε με θάρρος τα πνευμόνια μας. Μα πιο μοναδική

στιγμή της βραδιάς ήταν όταν οι Ελένη μαζί με άλλους δυο καλλιτέχνες ερμήνευσαν και στα Γερμανικά και στα Εβραϊκά το τραγούδι  «Άσμα Ασμάτων».  Από την συναυλία στον υπέροχο κήπο που θύμιζε πικ νικ στο δάσος,  δεν θα μπορούσε να λείψει ο Ζορμπάς!