“A Walk in the Woods” ή αλλιώς η ώρα της περιπέτειας είναι ΤΩΡΑ!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Ένα σακίδιο στον ώμο, χάρτης, πυξίδα, καρδιά που χτυπά πιο ζωντανά από ποτέ, και πολύς ενθουσιασμός για το δρόμο. Είναι όλα όσα πραγματικά χρειάζονται για το ταξίδι που δεν χωρά πλέον αναβολή. Το ταξίδι που αδημονεί να ξεκινήσει δίπλα σε έναν άνθρωπο (Νικ Νόλτε) που δεν περίμενε ποτέ ότι θα επέλεγε για συνοδοιπόρο του διασχίζοντας το μονοπάτι μήκους 2.200 μιλίων στα Απαλάχια Όρη, το οποίο εκτείνεται από τη Τζόρτζια έως το Μέιν. Ο συγγραφέας Μπιλ Μπράισον (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) μπορεί να βγήκε στη σύνταξη, όμως η σπίθα μέσα του δεν λέει να σβήσει. Η σπίθα για δράση, κίνηση, ανακάλυψη, περιπέτεια. Η δίψα για ζωή! 

Τα χαρτιά μπορεί να ισχυρίζονται ότι είναι πλέον σε μια ηλικία που μετά τη συνταξιοδότηση, οφείλει να ρίξει τους τόνους και να απολαύσει μια ήρεμη οικογενειακή ζωή στο σπίτι του στην εξοχή μαζί με τη γυναίκα της ζωής του (Έμμα Τόμσον), τα εγγόνια του, τους άχρωμους γείτονες και τις βαρετές κοινωνικές υποχρεώσεις. Κάτι μέσα του όμως “κλωτσάει”. Όχι, δεν ήρθε ακόμη η ώρα να κρεμάσει το καπέλο στο γάντζο πίσω από την πόρτα και να περιμένει την άμμο στην κλεψύδρα της ζωής του να κυλήσει γρήγορα σαν το νερό. Όχι, η στιγμή αυτή αργεί πολύ ακόμη κι εκείνος το ξέρει καλά. Το συνειδητοποίησε σε κάθε “γρατζούνισμα” του πικάπ της ψυχής του. Όλες εκείνες τις ώρες, που κλεισμένος στο γραφείο του σπιτιού παρέμενε σφηνωμένος μπροστά από τη γραφομηχανή να κοιτάζει αποσβολωμένος τη λευκή σελίδα που δεν μπορούσε πλέον να γεμίσει ούτε με τρεις αράδες. Όλες εκείνες τις ατέλειωτες στιγμές που έπιανε τον εαυτό του να εκτελεί κινήσεις μηχανικές σαν πλάσμα φτιαγμένο από άψυχες λαμαρίνες. Κάθε ημέρα οι ίδιες και απαράλλαχτες κινήσεις. Οι κινήσεις που δείχνουν την πόρτα της εξόδου στη ζωή πολύ πριν της ώρας της. 

Μέχρι που η ιδέα που γεννήθηκε μέσα του σε έναν μοναχικό περίπατο στο δάσος, από ένα τοσοδά σποράκι που ήταν αρχικά, άπλωσε σιγά-σιγά τις ρίζες της και απέκτησε κλαδιά, φύλλα και ανθάκια. Και αποφάσισε να βγει εκεί έξω στον κόσμο πετώντας με τα ισχυρά καμωμένα φτερά της, για να δώσει ηχηρά και σιωπηρά το παρών. 

Καταπράσινα λιβάδια, απότομες βουνοπλαγιές, μονοπάτια κρυμμένα πίσω από φυλλωσιές και αμέτρητους κορμούς δέντρων, ρυάκια με κρυστάλλινο νερό, κιτρινισμένα φύλλα ξεπροβάλλουν κατά μήκος της πορείας. Δυο άνθρωποι φαινομενικά αντίθετοι μεταξύ τους κι όμως τόσο ίδιοι. Ο ένας τρέχει να ξεφύγει από την πλήξη, ο άλλος από τα κατά καιρούς μπλεξίματά του με το νόμο. Και οι δυο όμως τρέχουν να ξεφύγουν από τον εαυτό τους και από την εικόνα που παρουσιάζει τη δεδομένη χρονική στιγμή. Τον εαυτό τους που ξέχασε τα εφηβικά του όνειρα, του πώς είναι να ζεις έντονα και να αγωνίζεσαι να πιεις από το νέκταρ που πίνουν όσοι δεν διστάζουν να μπουν στη μάχη και παρόλο που αντιμετωπίζουν εμπόδια, δίνουν το καλύτερο κομμάτι της ψυχής τους. Εκεί, στην αρένα. 

Η πάλη με τα στοιχεία της φύσης, η αναμέτρηση με πυκνές νιφάδες χιονιού κατά μήκος της διαδρομής, τον αέρα που λυσσομανάει, τη βροχή που πέφτει ορμητικά στο πρόσωπό τους. Ο δρόμος απλώνεται μπροστά τους αχανής και φορτωμένος δύσβατα και φιδογυριστά μονοπάτια, που κρύβουν μέσα τους κάθε λογής “δράκους”, τους οποίους καλούνται να αντιμετωπίσουν ανακαλώντας από μέσα τους το θάρρος και τη δύναμη που ο καθένας μας διαθέτει. Αρκεί να το θυμηθεί ξανά. “Δράκοι” με τη μορφή κοπαδιού από αρκούδες, αλλά και οι άλλοι “δράκοι”. Εκείνους που κουβαλάνε μέσα τους και από φόβο να τους κοιτάξουν κατάματα όλα αυτά τα χρόνια, τους έτρεφαν επιτρέποντάς τους να τους καθορίζουν το παρόν και το μέλλον. Το τώρα και το μετά. Μετατρέποντας αμείλικτα κάθε τους “ναι” σε “ίσως” και κάθε τους “μπορώ” σε “παραλύω”. Μέχρι που η ζωή αποφάσισε να πάρει ξανά τα ηνία στα χέρια της στέλνοντας την “περιπέτεια” μεταμφιεσμένη με τη μορφή ενός απέραντου μονοπατιού για να κινητοποιήσει, να αφυπνίσει, να ωθήσει, να φέρει στην επιφάνεια ξεχασμένα συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις, εικόνες, λέξεις, επιθυμίες, όνειρα. 

“Το μονοπάτι αυτό είναι όπως η ζωή. Δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις, όμως προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο!”. Λόγια που ακούγονται κατά τη διάρκεια της ταινίας “Ταξίδι στην Αλαμπάμα” (“A Walk in the Woods”) και το λευκό πανί πλημμυρίζει από αγρούς, λίμνες, βουνοκορφές, δρόμους ανηφορικούς, δάση γεμάτα κινδύνους και αντιξοότητες. Την ίδια στιγμή όμως και γεμάτα με εμπειρίες ζωής, ισχυρές δόσεις προς την κατάκτηση της αυτογνωσίας, δράση με σκοπό τη συνέχιση της ζωής και τη χαρά του αγώνα.

Και αν στην πορεία απογοητευτείς και σκεφτείς έστω και για μια στιγμή να τα παρατήσεις, στάσου να ξαποστάσεις σε μια πέτρα στο βουνό, αγνάντεψε τις κοιλάδες και τα άπειρα στρέμματα από τα καρπερά χωράφια που εκτείνονται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου, πάρε μια βαθιά αναπνοή και φέρε στο νου σου τα παραπάνω λόγια…

Γιατί το ταξίδι το ξεκίνησες παρά το ότι δεν γνώριζες τι θα συναντήσεις και πόσο δύσκολο θα είναι. Αυτό που γνώριζες όμως εξαρχής, ήταν πως ό,τι κι αν συμβεί, με όσους “δράκους” κι αν διασταυρωθεί ο δρόμος σου, όσες φορές κι αν χρειαστεί να βρεθείς πεσμένος κατάχαμα, εσύ θα βρεις το κουράγιο και τη δύναμη να σηκώσεις το βλέμμα ψηλά στον ουρανό και να νιώσεις απέραντη ικανοποίηση. Την ικανοποίηση που νιώθουν όλοι όσοι φτάνουν στην Ιθάκη τους. Τη γνώση ότι προσπάθησες, προσπαθείς και θα προσπαθείς να κάνεις πάντοτε το καλύτερο, με όσα μέσα διαθέτεις την κάθε στιγμή..!

Και το ταξίδι συνεχίζεται…

Δείτε στο ακόλουθο βίντεο, το τρέιλερ της ταινίας: 

 

*Στοιχεία ταινίας:

Η ταινία “Ταξίδι στην Αλαμπάμα” (“A Walk in the Woods”) είναι βασισμένη στα απομνημονεύματα του Μπιλ Μπράισον (1998).

Παραγωγή: Ρόμπερντ Ρέντφορντ, Μπιλ Χόλντερμαν, Τσιπ Ντίγκινς

Σενάριο: Ρικ Κερμπ

Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερντ Ρέντφορντ, Νικ Νόλτε, Έμμα Τόμσον, Νικ Όφερμαν, Μαίρη Στινμπέργκεν

*Η ταινία θα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 10/9 από την Seven Films.