Οικογένεια: Τι θα κρατήσουμε και τι θα αλλάξουμε”: Ένα σεμινάριο-σταθμός στο ταξίδι της ζωής…

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Κοιτάζω ξανά το φυλλάδιο, όπου αναγράφεται ο τίτλος ενός σεμιναρίου που θα θυμάμαι πάντοτε με τα πιο όμορφα χρώματα και τις πιο καθοριστικές πινελιές ζωής. “Οικογένεια: Τι θα κρατήσουμε και τι θα αλλάξουμε”. Χαμογελώ. Πριν από λίγο βρισκόμουν στο κέντρο της Αθήνας ακούγοντας την εισηγήτρια, Ελένη Αϋφαντή, να προσπαθεί να μας εμπνεύσει, ξεδιπλώνοντας πτυχές ευαίσθητες και αποκαλυπτικές, ανθρώπινες και καταλυτικές, και επιστρατεύοντας γνώσεις επιστημονικές αλλά και όλα όσα επιτάσσει η καρδιά, για να μπορέσει να βρει το δρόμο της και να βοηθήσει κι άλλες να βρουν τον δικό τους.

Βρίσκομαι πλέον στο σπίτι, και στον απόηχο του σεμιναρίου, μια στρατιά από σκέψεις, μου χτυπούν μία μία την πόρτα περιμένοντας να τους ανοίξω… Και τους ανοίγω, καλωσορίζοντάς τες… άσπρες, κόκκινες, πορτοκαλί και μπλε, αλλά και τις μαύρες, γκρίζες και σκούρες καφετί…

…θυμός, απογοήτευση, ανασφάλεια, έλλειψη θάρρους για δράση με αυτάρκεια, τάση για μετάθεση των ευθυνών στους γονείς, ενοχές, εξάρτηση. Συναισθήματα με τα οποία δεν προχωρά κανείς παρακάτω στη ζωή του. Κι όμως εγώ τα έθρεφα μέσα μου από μαθήτρια, για την ακρίβεια από μικρό παιδί. Θέλω όμως πλέον να προχωρήσω. Έχω τραβήξει την κόκκινη γραμμή σε οτιδήποτε απειλεί να με συνθλίψει κάτω από το ίδιο μου το βάρος. Το αποφασίζω. Ήρθε η ώρα. Η ώρα που πάντοτε περίμενα και προσδοκούσα να έρθει κι εκείνη όλο και καθυστερούσε. 

…βγάζω τη βαλίτσα από το σκονισμένο πατάρι και τοποθετώντας την πάνω στο κρεβάτι μου, αρχίζω να την αδειάζω. Από όλα τα παραπάνω κι από όλα αυτά που με κρατούσαν μακριά από την πραγματοποίηση των ονείρων μου. Τις λανθασμένες μου πεποιθήσεις, τις τρικλοποδιές που έβαζα μέχρι πρότινος στον ίδιο μου τον εαυτό, τα “δεν”, τα “πρέπει” και τα ίσως. Αντικαθιστώ τα “δεν” με “αμέ”, τα “πρέπει” με “θέλω” και τα “ίσως” με το “σίγουρα”. Ήρθε η ώρα να πετάξω με τα δικά μου φτερά. Σε όποιο στάδιο της ζωής μου κι αν βρίσκομαι. Είτε ζω μαζί με τους γονείς μου, είτε όχι, τους κουβαλώ κι εκείνους στη βαλίτσα μου. Έστω και στριμωγμένους στις πλαϊνές της θήκες. Μπορεί τα χρόνια να περνούν, όμως ακόμη επηρεάζουν με τον τρόπο τους, το ποιους ανθρώπους θα αφήσω να με πλησιάσουν, πόσο έντονες θα είναι οι ενοχές μου όταν προσπαθώ να τους πλησιάσω εγώ, το κατά πόσο νιώθω ότι αξίζω να αγαπήσω και να αγαπηθώ, το τι είναι αυτό που με εμποδίζει να αντικρίσω το πρόσωπο της ευτυχίας χωρίς να νομίζω ότι πρόκειται για μια αποτυχημένη μεταμφίεση…

Τώρα όμως το πήρα πλέον απόφαση και τίποτε δεν με σταματά. Θα αδειάσω τη βαλίτσα μέχρι το τελευταίο κληρονομημένο συναίσθημα-τροχοπέδη και ακούγοντας την φωνή μέσα μου –που πριν από λίγο καιρό δεν την “έκανα παρέα”– , θα κρατήσω ό,τι με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, θα στείλω νοερά μήνυμα ευγνωμοσύνης στους γονείς που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ατσαλωθεί η ύπαρξή μου με ό,τι εκείνοι θεωρούσαν ότι ήταν το καλύτερο κομμάτι του εαυτού τους που μπορούσαν να μου δώσουν. 

Προχωράω λοιπόν, για να ανακαλύψω κι εγώ το καλύτερο κομμάτι του δικού μου εαυτού και να συμφιλιωθώ με τα λιγότερο καλά κομμάτια του, που όμως αν τα αγκαλιάσω, θα τα πλάσω δίνοντας και σε αυτά τη μορφή της καλύτερης εκδοχής του δικού τους εαυτού. Κι όλοι οι εαυτοί μαζί θα σχηματίσουν τον έναν και μοναδικό. Αυτόν, για την αναζήτηση του οποίου ξεκίνησα όλο αυτό το ταξίδι. Τον ενιαίο και ολοκληρωμένο εαυτό μου. Τα κατάφερα να πάρω την απόφαση! Τα κατάφερα, αλήθεια! Παρακολουθώντας ένα σεμινάριο από εκείνα που σου αλλάζουν τη ζωή. Από εκείνα που σε κάνουν να βγάλεις τα χιλιοταλαιπωρημένα σου παπούτσια και φορώντας πλέον τα ολοκαίνουριά σου, να αρχίσεις να περπατάς με θάρρος και αποφασιστικότητα, εκεί. Έξω από τη “ζώνη ασφαλείας”. Εκεί, όπου συμβαίνει η πραγματική ζωή… και μας καλεί επιτέλους να τη ζήσουμε!

*Το σεμινάριο “Οικογένεια: Τι θα κρατήσουμε και τι θα αλλάξουμε”, πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο, 5 Δεκεμβρίου 2015, στο Aegean College, Πανεπιστημίου 17, Αθήνα.

Λίγα λόγια για την Ελένη Αϋφαντή:

Η Ελένη Αϋφαντή είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης (Life Coach), εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος που παρέχεται στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ειδικευμένη στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (NLP), ως εκπαιδεύτρια (NLP CoachingTrainer).

Πτυχιούχος Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Université de La Rochelle της Γαλλίας, η Ελένη εργάστηκε για 28 πολύ δημιουργικά χρόνια στον κόσμο της βιομηχανίας ως στέλεχος Παραγωγής, Αγορών, καθώς και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού.

Έχοντας ολοκληρώσει αυτό τον κύκλο της επαγγελματικής της ζωής, αποφάσισε, το 2010, να αποδεχθεί τη φυσική της κλίση να υποστηρίζει και να καθοδηγεί ανθρώπους στην πραγματοποίηση των επιθυμιών που έχουν για τη ζωή τους. Έτσι, μελέτησε συστηματικά και αφοσιώθηκε με πάθος σε μια δουλειά για την οποία, στην πραγματικότητα, εκπαιδευόταν ήδη επί σειρά ετών, από μεγάλο προσωπικό ενδιαφέρον. Από το 2011 πραγματοποιεί βιωματικά σεμινάρια και ομαδικές ή ατομικές συνεδρίες συμβουλευτικής με μια ευρεία θεματολογία, όπως αυτογνωσία, σχέσεις, πραγματοποίηση στόχων, διαχείριση αρνητικών καταστάσεων, και άλλα.