Ελεγεία στην πληγωμένη γυναίκα η παράσταση Ερωμένες στον Καμβά!

Λες και βρισκόμαστε σε άλλες δεκαετίες και από τις ράγες του τραίνου θα αναδυθούν καπνοί. Μπαίνουμε στο βαγόνι χωρίς άγχος και χωρίς ανατριχίλα στο στομάχι, μόνο περιέργεια για το έργο. Σχέδια και πίνακες διαμορφώνουν ένα ατελιέ ανάμεσα στις θέσεις των ταξιδιωτών-θεατών. Ο φωτισμός είναι ιδιαίτερος, απαλός λες και περιμένουμε την νυχτερινή μας αναχώρηση από κάποιο ερημικό σταθμό της επαρχίας. Κι όμως ετοιμαζόμαστε να δούμε την παράσταση "Ερωμένες στον Καμβά" στο  Θέατρο"Το τρένο του  Ρούφ'.
 Δυο γυναίκες με ρούχα άλλης εποχής περνούν ανάμεσά μας. Η Φορναρίνα ερωμένη του Ραφαέλο και η Jeanne του Μοντιλιάνι γίνονται σύμβολα όλων των ερωμένων που δοξάστηκαν στην Τέχνη, αλλά πληγώθηκαν και έγιναν θύματα αχάριστων εραστών! Στέκουν στο κέντρο και τρεις κοπέλες ακόμη κρατώντας μπλοκ ζωγραφικής συνοδεύουν την παράσταση. Μπορεί το τραίνο να μην φεύγει από τις ράγες, αλλά το ταξίδι της θεατρικής μαγείας αρχίζει και μας παρασέρνει και όταν τελειώσει δεν έχουμε καταλάβει ότι περιπλανηθήκαμε στους αιώνες.

  
των Μαρίας Αλιμπέρτη-Βίκυς Καλοφωτιά

-Λοιπόν πώς σου φάνηκε Βίκυ; Εμένα με ταξίδεψαν στην Ιταλία της Αναγέννησης και στο Παρίσι της Belle Epoque. Ένιωσα ότι περπατούσα στο Τραστέβερε και μπήκα με ορμή μαζί με την Ασπασία  Κοκόση που υποδυόταν την Margarite Luti γνωστή ως Φορναρίνα στην Βίλα Farnezina.  Νόμιζα ότι χόρευα με την Σοφία Καψούρου που ερμήνευσε μοναδικά την Jeanne και ότι συναναστρεφόμουν την παρέα του Μοντιλιάνι και του Πικάσο στο λαμπερό Παρίσι πριν ξεκινήσει ο Α' Π.Π.!

-Πράγματι, ήταν ένα ταξίδι από εκείνα που επιστρέφοντας δεν είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Ένιωσα σαν να με κρατούσαν από το χέρι οι πρωταγωνίστριες, οι ίδιοι οι μεγάλοι ζωγράφοι, η καθεμιά από τις γυναίκες που αγάπησαν βαθιά και αληθινά κι όμως η ιστορία δεν τους αφιέρωσε τις γυαλιστερές σελίδες με τα μεγάλα γράμματα, αλλά τις σελίδες που στη συνέχεια κιτρίνισαν και ξεθώριασαν. Η αύρα αυτών των γυναικών ήταν παρούσα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και η σκηνή ήταν για πρώτη φορά αφιερωμένη σε εκείνες. Η φωνή τους ακούστηκε πιο δυνατά από ποτέ!

-Και τι πρωτότυπη ιδέα η εικαστική διάδραση με τις τρεις κοπέλες να σκιτσάρουν και να μας δείχνουν έργα άλλων καλλιτεχνών, πραγματικά λειτούργησαν σαν όχημα της φαντασίας! Άσε που μου θύμισαν αρχαίο χορό στην πρώτη σκηνή όπως επαναλάμβαναν τα λόγια όλες μαζί...

-Πρώτη φορά είδα τόσα σκίτσα να παίρνουν μορφή σε δευτερόλεπτα μπροστά στα μάτια μας, με τις γραμμές τους να αναμειγνύονται, να στροβιλίζονται και να παρασύρουν όλους μας σε έναν αξέχαστο χορό συναισθημάτων! Μάλιστα, όπως είδες, δεν μπόρεσα να αντισταθώ και στο τέλος ζήτησα να πάρω ένα από αυτά μαζί μου, το σκίτσο με τη Jeanne που παραλυρεί εκφράζοντας την αγάπη της για τον Μοντιλιάνι. Μια αγάπη που αναγεννά και συνάμα καταστρέφει.

- Λάτρεψα το σημείο που περιέγραφαν πως σχηματίζεται η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια  της γυναίκας περιμένοντας τον εραστή που "γεύεται" και ξένες αγκαλιές. Πραγματικός ύμνος στην γυναίκα που βρίσκεται στην σκιά, που δεν γίνεται η κυρία του κυρίου. Πρόσεξες τι είπε η Jeanne; 
Όλες τις άλλες ερωμένες ο Montiliani τις είχε ζωγραφίσει γυμνές! 

-Αν αυτές οι γυναίκες παραμένοντας στην σκιά, είχαν τη δύναμη να προκαλέσουν τόσο έντονα συναισθήματα, φαντάσου τι συναισθήματα θα μπορούσαν να γεννήσουν, αν κάθονταν στο θρόνο που τους άξιζε. Αναρωτιέμαι όμως, μήπως τελικά αυτή τους ακριβώς η αντιμετώπιση από τον άνδρα που εκείνες θεωρούσαν "φυλαχτό" στο στήθος τους, ήταν τελικά αυτή που τις όπλιζε με περισσότερο πείσμα και δύναμη...

-Ένιωσα όμως ότι κούρασε λίγο τον καλό μου, λες να απευθύνεται η παράσταση μόνο σε γυναίκες; Από την άλλη καλό είναι να αποκτούν και αυτή ενσυναίσθηση για το άλλο φύλο! Δες πως ενέπνευσε τον Ραφαέλο η Φορναρίνα, από αυτήν εμπνεύστηκε τις Παναγίες του, την Γαλάτια και όλα τα γνωστά του πορτραίτα και  αυτός ο άτιμος άλλη ετοιμαζόταν να παντρευτεί εάν δεν τον προλάβαινε ο θάνατος!

-Η μάχη μεταξύ λογικής και συναισθήματος, δεν έχει φύλο. Σίγουρα υπήρχαν σημεία που μια γυναίκα μπορούσε να τα αισθανθεί και να τα βιώσει πιο έντονα, όμως και οι άνδρες κρύβουν μέσα τους και μια πιο συναισθηματική πλευρά. Άλλωστε κι εκείνοι μέσα από τη γυναίκα έρχονται στη ζωή και, κατά τη διάρκειά της, δεν σταματούν ποτέ να την ψάχνουν.

-Ακόμη και η στενότητα του χώρου λόγω του χώρου (βαγονιού) μετατράπηκε σε σκηνοθετικό προτέρημα ! Τα ρούχα και τα αντικείμενα ευφυώς σε μετέφεραν στην εκάστοτε εποχή! Οι ηρωίδες "ξεπηδούν" μέσα από το κάδρο που κρατούν και όταν το αφήνουν γίνονται ένα με εμάς!

-Αυτή την αίσθηση του "μαζί" την ένιωσα να ξυπνά μέσα μου και στην έναρξη της παράστασης, με το άκουσμα του χτύπου της καρδιάς που πάλλεται και απλώνει παντού το πέπλο της. Η καρδιά μιας αληθινά ερωτευμένης γυναίκας. Κοστούμια, σκίτσα, καβαλέτα, μουσαμάδες πλαισίωσαν το χρυσό κάδρο του έρωτα τοποθετώντας τον στο πιο υψηλό βάθρο.