3 Φορέματα-3 Γυναίκες-3 Ζωές-1 Αιωνιότητα

Της Βίκυς Καλοφωτιά

Απλωμένα σε ένα σχοινί στον ήλιο, τρία αέρινα, δαντελένια φορέματα βρήκαν την ευκαιρία να υπερνικήσουν τη σιωπή τους και να ξεκινήσουν μεταξύ τους την κουβέντα, για το ποιό είναι το ομορφότερο και ποιό ανήκει στην πιο ξεχωριστή και περισσότερο χαρισματική γυναίκα...

Όλα τους υπήρξαν μάρτυρες πολύτιμων στιγμών, δυνατών συγκινήσεων, ατόφιων εμπειριών και πολύχρωμων βιωμάτων. Όλα τους μια ιστορία από μόνα τους. Και όμως, κάτι, κάποτε, κάπου, κάπως, η μοίρα περιέπλεξε τις ιστορίες τους και τα έφερε κοντά, 

δίπλα-δίπλα, πλάι-πλάι, να λιάζονται στο μεσημεριανό ήλιο μιας μαγικής και ιδιαίτερης ημέρας σαν και αυτή και να ανταλλάσσουν μεταξύ τους λόγια καρδιάς, λόγια αλήθειας, λόγια ουσίας. Λόγια καθαρά και ξάστερα. Λόγια και ιδέες, που μόνο φορέματα σαν κι αυτά μπορούν να συλλάβουν και να αρθρώσουν. Με θάρρος και τόλμη.

Όπως ακριβώς έκαναν και οι γυναίκες που φόρεσαν αυτά τα φορέματα στο παρελθόν. Γυναίκες δυναμικές μέσα στην ευαισθησία τους, που στάθηκαν στα πόδια τους, πήγαν "κόντρα στο ρεύμα", τόλμησαν, υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους, υποστήριξαν την άποψή τους και πάντοτε διεκδικούσαν το φιλί της ζωής και την πιο αληθινή και γλυκιά του γεύση. 

Και την αγάπη...πάντοτε...ακόμη και όταν η Ηλέκτρα γινόταν "σάκος του μποξ", όταν ο άντρας που ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και παντρεύτηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα, ξεσπούσε τα νεύρα του πάνω της με όλη του τη βία...

Ακόμη και τότε όμως η Ηλέκτρα δεν έπαψε να πιστεύει στην πραγματική αγάπη και στην αξία της. Και ότι κάποτε θα την συναντήσει. Όταν θα έσβηναν οι μελανιές από την ψυχή και το σώμα της...αν σβήνουν ποτέ...

Όπως και να έχει όμως, στην αγάπη πιστεύουμε πάντα. Όπως ακριβώς πίστεψε και η Μαργαρίτα...ότι την αγαπά...ο έρωτας της ζωής της...όπως της είχε αποκαλύψει και το συνονόματό της λουλούδι, όταν μαδούσε τα πέταλά του...ότι την αγαπά...ίσως όμως όχι αρκετά, έτσι ώστε να παραμείνει κοντά της και να της κρατάει το χέρι, όταν του ανακοίνωσε ότι περιμένει τον καρπό του έρωτά τους. Έφυγε και δεν ξαναέδωσε σημεία ζωής έκτοτε. Εκείνη όμως δεν έπαψε να χάνεται στα μάτια του κάθε φορά που κοιτούσε στα μάτια το μικρό της αγοράκι. Το μικρό "τους" αγοράκι...

Και βέβαια, υπέρμαχος και φύλακας-άγγελος της αγάπης στάθηκε από την αρχή ως το τέλος και η Δανάη. Όταν ο άντρας που λάτρεψε όσο κανέναν άλλον, άφησε την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά της. Εκεί, στο κρεβάτι του νοσοκομείου, όταν η καρδιά που την αγάπησε και χτυπούσε για εκείνη από την πρώτη στιγμή που αντίκρισε ο ένας τον άλλον, εξέπεμψε το σήμα του τελευταίου της παλμού. Τον θυμάται να της λέει "Σ’αγαπώ...", όταν την κράτησε για πρώτη φορά στην αγκαλιά του. Στο πρώτο τους φιλί, στα πρώτα σκιρτήματα κάθε φορά που συναντιούνταν. Ακόμη κι όταν πέρασαν τα χρόνια, ένιωθαν το ίδιο έντονα μεταξύ τους. Ερωτευμένοι, όπως την πρώτη-πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν. Κι ας έλεγαν όλοι, ότι ο έρωτας φθίνει και εξατμίζεται με την πάροδο του χρόνου. Όχι όμως και για εκείνους. Όχι, για όλους όσους πιστεύουν στην ύπαρξή του. Στην ύπαρξη του πραγματικού έρωτα, που δίνει την σκυτάλη στην αγάπη και μέρα με τη μέρα ανθίζει όλο και περισσότερο.

 

3 φορέματα απλωμένα δίπλα-δίπλα στον ήλιο...

3 γυναίκες πιασμένες χέρι-χέρι...

Με δίψα και ασίγαστο πάθος να ζήσουν στο έπακρο το θαύμα της ζωής. Να αγαπήσουν τις πληγές τους, τα τραύματά τους, τα σημάδια που χαράχτηκαν στην ψυχή τους. Να κλείσουν μέσα τους όλες τις ευλογίες και τα υπέροχα, ξεχωριστά και ευωδιαστά πέταλα, που ποτίζουν το χώμα με χρυσάφι, για να ανθίσει ολοκληρωτικά το μοναδικό και ανεπανάληπτο λουλούδι, που η καθεμιά τους κλείνει μέσα στις παραδεισένιες πύλες της δικής της Εδέμ...

Η αξία τους διαχρονική, ανεκτίμητη, πολύτιμη, απαστράπτουσα. Προχωράνε χέρι-χέρι, τα μαλλιά τους ανεμίζουν. Και καθώς κινούνται, ακούγεται το θρόισμα από τα αέρινα φορέματά τους μέχρι που το περίγραμμα του σώματός τους χάνεται στον απέραντο ορίζοντα. Και περνάνε στην αιωνιότητα...

 

Για πάντα ευτυχισμένες...

Να αγαπούν και να αγαπιούνται...