Το Μπουκέτο, μια παράσταση που "ανθίζει" τις ψυχές

Κυριακή βράδυ στο φουαγέ του Θεάτρου Πορεία. H διακόσμηση, η ατμόσφαιρα... έχουμε την αίσθηση ότι μπαίνουμε σε παλαιό αθηναϊκό μπιστρό. Το κλίμα είναι ευχάριστο και η σκηνή με το πιάνο μας προετοιμάζει για το θέαμα .Βεβαία δεν περιμέναμε ότι θα έχουμε μια τόσο ευχάριστη βραδιά!
  Με δυο ποτήρια σαγκρία καθόμαστε στο μπροστινό τραπέζι και περιμένουμε το κουδούνι να χτυπήσει .Και τι κουδούνι το κλασικό καμπανάκι, τον "κώδωνα" που έκρουε παλιά στα σχολεία ! 
Η μικρή σκηνή με μια κινούμενη πόρτα με βελούδινη κόκκινη κουρτίνα ανοίγει...Κάπως έτσι έπαιζαν και τα μπουλούκια του 1925, συζητάμε.

Ένας άντρας κάθεται στο πιάνο και δυο κυρίες ντυμένες με φορέματα του μεσοπολέμου διαβάζουν το Μπουκέτο και τον Θεατή...Οι νεόκοποι αστοί της Αθήνας εκμοντερνίζονται μιλούν για το τραμ, τα περίπτερα, τις νέες τους συνήθειες. Η μουσική επιθεώρηση τα προσεγγίζει όλα με κομψότητα ! Πολλές φορές κοιταζόμαστε που

χαχανίζουμε. Τα 80 λεπτά περνούν νερό. Ίσως γιατί η παράσταση σε κάνει συμμέτοχο, ίσως γιατί δεν είσαι απλός θεατής, αλλά "αναγνώστης" των περιοδικών μαζί με τους ηθοποιούς.


Των Μαρίας Αλιμπέρτη-Βίκυς Καλοφωτιά

-Αχ λάτρεψα το λεπτό χιούμορ των κειμένων. Τι έξυπνη ιδέα να εμπνευστούν από τις στήλες των περιοδικών!  Ε, Βίκυ; 

-Πραγματικά, το να οπτικοποιηθούν στήλες που άφησαν εποχή και που ψυχαγωγούσαν και ενημέρωναν τις κομψές κυρίες και τους τζέντλεμεν αυτής της τόσο χαρακτηριστικής περιόδου, ήταν μια πρωτότυπη έκπληξη και για εμένα! Χιούμορ, έξυπνες ατάκες, εναρμονισμένα χορευτικά βήματα και τρεις ηθοποιοί που είχαν βάλει σκοπό να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους επί σκηνής, ήταν όλα όσα χρειάζονταν για να απολαύσουμε μια ιδανική θεατρική βραδιά!

-Προσέγγισαν τα πρόσωπα της περιόδου χωρίς κριτική διάθεση. Μπορεί να σχολίασαν την μόδα της εποχής, τις comme il faut  κυρίες των Αθηναϊκών σαλονιών που απασχολούσαν τις κοσμικές στήλες της εποχής, αλλά  η παράσταση δεν είχε σκοπό να αναδείξει καμία ηθικοπλαστική διάσταση. Αντίθετα, σε κάνουν να νοσταλγείς χωρίς να έχεις ζήσει εκείνη την περίοδο.

-Και ήταν τόσο εύστοχα και επίκαιρα τα παραδείγματα, που σε έκαναν όχι μόνο να νοσταλγείς την εποχή των εντυπωσιακών καπέλων και των καλογυαλισμένων σκαρπινιών -που ακούγονταν στο λιθόστρωτο, όταν οι κύριοι έκαναν βόλτα αγκαζέ με τις κυρίες- αλλά σε αρκετά σημεία νόμιζες ότι ήσουν κι εσύ ένας από την παρέα τους! Ένας άνθρωπος του σήμερα, που ένιωσε να ταυτίζεται με αυτά που περιγράφονταν κι ας έχουν μεσολαβήσει τόσα χρόνια!

-Και τι ωραία που ερμήνευαν τους χαρακτήρες. Με χάρη και γοητεία η Νικολίνα Καραθύμιου και η Γιώτα Τσιότσκα ερμήνευσαν τις γυναίκες της εποχής, χωρίς να φοβούνται να τσαλακωθούν μέσα από τις επιτηδευμένες εκφράσεις. Και τι συγχρονισμός στα χορευτικά θέματα! Aπήλαυσα, πραγματικά, την αναπαράσταση των ανθρώπινων χαρακτήρων του σατυρικού ποιητή και λιβελογράφου  Ανδρέα Λασκαράτου, από τον Νίκο Ζιάζαρη. Με πόση μαεστρία απέδωσε  τον χαιρέκακο, τον ταπεινό, τον άνθρωπο της στιγμής!

-Και οι δύο γυναικείες φιγούρες της παράστασης, έδωσαν τόση ενέργεια και μεράκι σε χορευτικά βήματα, λόγο και έκφραση, που σε κέρδιζαν από το πρώτο λεπτό! Αλλά και ο άνδρας της παρέας, που κρατούσε τις ισορροπίες και έβαζε την προσωπική του σφραγίδα στα σκετς, ήταν εξίσου εξαιρετικός!

-Η υπενθύμιση της καθαρεύουσας και η διαχείριση της γλώσσας δεν ήταν καθόλου ενοχλητική. Αντίθετα απέπνεε την ευγένεια της εποχής. Βρήκα ευφυέστατη την προσεκτική ένταξή της στο κείμενο.

-Μαρία, αυτό ακριβώς σκεφτόμουν κι εγώ σε όλη τη διάρκεια της παράστασης! Και δεν σου κρύβω μάλιστα, ότι πολύ θα ήθελα να ακούγαμε κι εμείς συχνότερα στην καθημερινότητα, την ελληνική γλώσσα να αποδίδεται με τόσο προσεκτικά και κατάλληλα επιλεγμένες λέξεις, που να αναδεικνύεται στο έπακρο ο πλούτος της.

-Ζήλεψα που δεν έχω ζήσει τις παλιές απόκριες της Αθήνας, τότε που η Σταδίου γινόταν "παστή" , βγαίναν οι άμαξες στολισμένες και το κομιτάτο αποφάσιζε ποιος είναι ο πιο καλομασκαρεμένος . Και το έθιμο της γκαμήλας που τηρούνταν ακόμη στην Αθήνα !


-Η αλήθεια είναι πως ένα τσιμπηματάκι ζήλιας για το ότι δεν ήμουν κι εγώ κάποιος από τους χορευτές του αλλοτινού καρναβαλιού, το αισθάνθηκα κι εγώ, αλλά δεν μου πήρε ώρα να το ξεχάσω! Φρόντισαν γι'αυτό όλοι οι συντελεστές της παράστασης, που από ένα σημείο κι έπειτα μας παρέσυραν σε εκείνη την εποχή, με το χαρτοπόλεμο, τις σερπαντίνες και άφθονο γέλιο, να έχουν την τιμητική τους.

-Διασκέδασα με τα μουσικά κομμάτια της παράστασης ( της αρχής και του τέλους) αλλά και το χιουμοριστικό "Η ωραιότης της Γλυφάδας" . 

Μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά τον μουσικό σκοπό του τραγουδιού τέλους "μέσα στην παλιά Αθήνα... "

-Ήταν στίχοι που σε έπιαναν από το χέρι και σε σεργιάνιζαν στις παλιές γειτονιές, με τα γραφικά σοκάκια και τις παραδοσιακές πλατείες, όπου έβγαιναν οι κοπέλες με τους νεαρούς στο πρώτο τους ραντεβού. Περαντζάδα, γέλια και μετά στο ζαχαροπλαστείο για γλυκό του κουταλιού και γκαζόζα!


-Μα πιο πολύ μου άρεσε η πρόκληση: οι θεατές ως άλλοι αναγνώστες να βρουν πόσοι άνθρωποι βρίσκονταν στην εικόνα, σαν τα σημερινά κουίζ. Πραγματικό ενδιαφέρον στοιχείο της παράστασης καθώς ενέχει την διάδραση. 

-Εκεί ήταν που ένιωσα περισσότερο από όλες τις στιγμές, ότι ήμουν παιδί! Σαν να μεταφέρθηκα σε κλάσματα δευτερολέπτου, στην παιδική μου ηλικία και ήθελα να αναδειχθεί ο νικητής! Αλλά και από μια κλεφτή ματιά που έριξα στα γύρω τραπέζια, κάπως έτσι διαπίστωσα ότι ένιωθαν όλοι οι θεατές. Και η καρδιά χτυπούσε δυνατά!




Ημέρα και ώρα παράστασης: Κυριακή 22:30