Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης: “Τα εμπόδια φτιάχτηκαν, για να τα περνάμε και να φτάνουμε στον τερματισμό”

Ήταν πριν από λίγο καιρό. Μία από εκείνες τις νύχτες, όταν η μία σκέψη φέρνει την άλλη και τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν, είναι τόσα πολλά και τόσο έντονα, που ψάχνεις απεγνωσμένα από κάπου να πιαστείς. Για να αντέξεις και να συνεχίσεις. Τότε ήταν που άκουσα και αντίκρισα για πρώτη φορά το βίντεο κλιπ ενός τραγουδιού, του οποίου την έμπνευση υπογράφει –σε συνεργασία με τον Λεωνίδα Μπαλάφα– ο Κρητικός, Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης. “Να σταθώ στα πόδια μου”, ο τίτλος του, που ήταν η αφορμή για να σημάνει μέσα μου το καμπανάκι ότι έπρεπε οπωσδήποτε να επικοινωνήσω μαζί του και να τον ρωτήσω τα πάντα γύρω από το συγκεκριμένο τραγούδι και όλα όσα τον οδήγησαν μέχρι εδώ, διανύοντας τα δικά του χιλιόμετρα στο χώρο της μουσικής δημιουργίας. Ξεκινώντας να παίζει λύρα σε ηλικία εννέα ετών, δίπλα σε έναν από τους πρωτομάστορες της Κρητικής μουσικής, το Σπύρο Σηφογιωργάκη. 

Καθώς ετοιμάζω τις ερωτήσεις για τη συνέντευξη, φέρνω συνέχεια στο μυαλό μου το βίντεο κλιπ, που στάθηκε αφορμή για να μπορέσει αυτή να πραγματοποιηθεί, μεταφέροντας παντού το πολύτιμο μήνυμα του τραγουδιού. 

 

Ένα καφενείο σε κάποιο χωριό στα βουνά της Κρήτης. Από κάπου στο βάθος ακούγεται ο ήχος που κάνει το ζάρι καθώς χτυπάει στις ξύλινες γωνίες της επιτραπέζιας “αρένας”. Καπνός από τσιγάρα, κρασί για παρηγοριά και πρόσωπα λυπημένα, γεμάτα προβληματισμό. Όλοι παρακολουθούν με παγωμένη έκφραση, έναν από τους δήθεν “πατριώτες”-πολιτικούς να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα, σε κάποια εκπομπή της τηλεόρασης. Ξαφνικά στο καφενείο μπαίνουν οι “αυλικοί” του “πατριώτη” συνοδεύοντάς τον. Πλησιάζει έναν νεαρό Κρητικό που κάθεται σε ένα τραπέζι μόνος, με χέρια κουρασμένα και λερωμένα από τις χειρωνακτικές εργασίες στα χωράφια. 

Χέρια όμως τόσο υπερήφανα, που αντί να τα δώσει στον πολιτικάντη για “χειραψία της βιτρίνας”, τα σφίγγει, σχηματίζοντας μια γροθιά. Πονά για τα χαμένα του όνειρα. Για τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς που παίχτηκαν στη ρουλέτα των πολιτικών παιχνιδιών. Κι όμως, βρίσκει τη δύναμη να σφίξει τα δόντια, να χτυπήσει ξανά το πόδι αποφασιστικά στο έδαφος και να χορέψει, έστω κι αν βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. “Άιντε να σταθώ στα πόδια μου, μετά από τόσα χτυπήματα, έχω ξεχάσει τα βήματα, μα δεν με παίρνει να πω δεν μπορώ, πρέπει να μπω στο χορό…”. Ξεκινά να χορεύει πεντοζάλη. Λεβέντικα. Παλικαρίσια. Και σιγά-σιγά συσπειρώνονται κι άλλοι γύρω του. Απλώνουν τα χέρια και προχωρούν. Όλοι ΜΑΖΙ! Γιατί τα όνειρα δεν πεθαίνουν ποτέ! Φτάνει μόνο να τα διεκδικεί κανείς κάθε μέρα από την αρχή..! Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μας…όσο δύσκολο κι αν φαίνεται ότι είναι…!

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Ένα αγόρι εννέα ετών μεγαλώνει στη Μεσσαρά της Κρήτης μαθαίνοντας να παίζει λύρα δίπλα στον Σπύρο Σηφογιωργάκη. Σήμερα, το παιδί εκείνης της εποχής παίζει πλέον λύρα επαγγελματικά, υμνώντας το νησί του παντού. Τι αντιπροσωπεύει για εσάς η λύρα και ποια από τα λόγια του δασκάλου, σας συντροφεύουν ακόμη;

Να υπηρετώ την μουσική με ήθος και συνέπεια, έτσι ώστε όταν θα έρθει η ώρα, να μπορώ να απαιτήσω από αυτήν, αυτό θυμάμαι από τον Σηφογιώργη. Αντιπροσωπεύει την πολιτιστική μου κληρονομιά. Η λύρα είναι ένα από τα σύμβολα του τόπου μου, τραγούδια που μιλούν για τις χαρές, τις λύπες, τους αγώνες των Κρητικών, ήταν με τη συνοδεία της λύρας, του λαγούτου, αλλά και του βιολιού, στις δύο άκρες του νησιού.

Στην καρδιά της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, συνεργαστήκατε με τον Λεωνίδα Μπαλάφα και εμπνευστήκατε το τραγούδι “Να σταθώ στα πόδια μου”. Με ποιον τρόπο μπορεί να δείξει ο καθένας μας ότι “δεν με παίρνει να πω δεν μπορώ, πρέπει να μπω στο χορό”, και παρά τις αντιξοότητες να συνεχίζει να βαδίζει μπροστά;

Με όποιον τρόπο το λέει η ψυχή του, φτάνει να μην τα παρατάει, επειδή κάποιοι “εθνοσωτήρες” –εντός και εκτός– αποφάσισαν πως το χαμόγελό μας είναι πολύ πλατύ και δεν πρέπει. Ακόμα και αυτοί που έχουν κάνει το κουμάντο τους και είναι εξασφαλισμένοι, να τρέξουν λίγο πίσω και να θυμηθούν πώς ξεκίνησαν, να απλώσουν το χέρι στο διπλανό και να μπουν και αυτοί στο χορό. Δεν γίνεται αλλιώς. 

Τι υπερτερούσε μέσα σας κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του εν λόγω βίντεο κλιπ, τραγουδώντας για μια Ελλάδα που αιμορραγεί; Η οργή, ο θυμός, ο πόνος ή η δίψα για δράση και επαναδημιουργία του “κατεστραμμένου τοπίου”;

Κυρίως το δεύτερο, το δάσος κάηκε, καιρός για “δεντροφύτευση”!        

Στην πιο πρόσφατη δισκογραφική σας κατάθεση ψυχής, με τον τίτλο “Μωσαϊκό”, υπάρχει ανάμεσα στα τραγούδια και “Το αντίθετο ταξίδι της Ιθάκης”. Μήπως, τελικά αφήνουμε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, να μας απομακρύνουν από τους στόχους μας, τη στιγμή που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, το φτάσιμο στην “Ιθάκη” μας;

Ένα όχι και τόσο αισιόδοξο τραγούδι, όμως “αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς”. Κανείς δεν σου απαγορεύει να στρέφεις το βλέμμα σου, όπου εσύ επιθυμείς. Τα εμπόδια φτιάχτηκαν, για να τα περνάμε και να φτάνουμε στον τερματισμό. 

Σε αυτόν το δίσκο συνεργαστήκατε, μεταξύ άλλων, και με τον Ψαραντώνη και τον Βασίλη Σκουλά. Τι θεωρείτε ότι αποτύπωσαν στην ψυχή σας αυτές οι συνεργασίες;

Στις πιο δύσκολές μου ερωτήσεις πήρα τις πιο εύκολες απαντήσεις, και αυτό με βοήθησε να κατανοήσω πράγματα που φαίνονταν δαιδαλώδη. Μεγάλωσα, με τον πατέρα μου να μου μιλάει γι’ αυτούς, σήμερα περνάμε χρόνο μαζί, προβληματιζόμαστε, γελάμε, είναι συνεργάτες μου, φίλοι μου, μα πάνω από όλα δάσκαλοι και παράδειγμα προς μίμηση η στάση ζωής τους. 

 

“…ό,τι σε πλήγωσε πολύ, αυτό να αγκαλιάσεις, κι όπου δεν μπόρεσες ποτέ, προσπάθησε να φτάσεις…”, είναι κάποιοι στίχοι από το τραγούδι “Κρίνα λευκά”, που δημιουργήσατε παρέα με τον Νίκο Σαπουντζάκη. Κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι σήμερα να συγχωρούμε ό,τι μας πρόδωσε, και να προχωράμε;

Εύκολο ή δύσκολο, είναι ο δρόμος που μας κάνει καλύτερους. Ο καθένας μας άλλωστε,  μπορεί άθελά του αρκετές φορές να έχει πληγώσει. Άλλο βέβαια το συγχωρώ και άλλο το ξεχνώ. 

Θα αφήνατε πίσω σας, την πανέμορφη πεδιάδα της νότιας Κρήτης κοντά στην οροσειρά του Ψηλορείτη, για να βάλετε πλώρη για ξένους τόπους, όπου ο όρος “οικονομική κρίση” είναι απλά μια φράση στο λεξικό;

Αρκετά παιδιά της γενιάς μου –φίλοι, συγγενείς, συμφοιτητές μου– είναι στο εξωτερικό έχοντας ήδη εξασφαλίσει δουλειές, στις οποίες διαπρέπουν, καθώς είναι δεδομένο πως εκεί, αν αξίζεις και δουλέψεις, θα ανταμειφθείς. Υπάρχει αξιοκρατία,  κάτι που εδώ φαντάζει ακόμα εξωπραγματικό, η χώρα μας το αρνείται και αντιμετωπίζει με εχθρότητα θα έλεγα την γενιά μου, που καλείται να πληρώσει για λογαριασμό που δεν έκανε. Βρέθηκα πριν από ένα χρόνο στην Γερμανία, παίζοντας μουσική σε συμπατριώτες μας, και διαπίστωσα από κοντά την λαχτάρα και την προσμονή να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα τους. Θέλω να πω, εν ολίγοις, πως επιθυμία και ανάγκη στην περίπτωση αυτή δεν συνάδουν. Δύσκολα θα έφευγα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. 

 

“…πάντα πετούσα στο δικό μου ουρανό, και ήρθαν στιγμές που τα πληγώσαν τα φτερά μου, μα εγώ συνέχισα και έτσι να πετώ…”, όπως λένε οι στίχοι στο τραγούδι σας, “Η στιγμή αρκεί”. Ποιοι είναι οι επόμενοι καλλιτεχνικοί σας σταθμοί, στο ταξίδι σας στον απέραντο ουρανό της μουσικής;

Σύντομα θα είναι έτοιμη η νέα δισκογραφική μου δουλειά με τίτλο “Άγια όρεξη”, με νέα τραγούδια στους ρυθμούς της Κρητικής μουσικής. Παράλληλα ηχογραφείται στην Αθήνα και μια δισκογραφική δουλειά, την οποία υπογράφω σε στίχους και μουσική, με συμμετοχές αξιόλογων φίλων. Και το ταξίδι συνεχίζεται…

*Δείτε το βίντεο κλιπ, του τραγουδιού “Να σταθώ στα πόδια μου”, σε στίχους Λεωνίδα Μπαλάφα, μουσική Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη και Λ.Μπαλάφα και σκηνοθεσία Θοδωρή Παπαδουλάκη.

Παραγωγή: Indigo View 2015

  

*Διαβάστε όλα τα νέα για την καλλιτεχνική πορεία του Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη, μέσω της σελίδας του στο Facebook, πληκτρολογώντας Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης - Giorgos Nikiforou Zervakis. 

*Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη

Προφίλ:

Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης μεγάλωσε στην Μεσσαρά Κρήτης. Η γνωριμία του με τη μουσική ξεκίνησε σε ηλικία εννέα ετών, όταν ξεκίνησε μαθήματα λύρας δίπλα στον Σπύρο Σηφογιωργάκη. Σπούδασε και αποφοίτησε από την Γεωπονική Σχολή ΤΕΙ Κρήτης. Δισκογραφικά έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 2006, με Κρητική μουσική στο CD με τον τίτλο “Χειμώνα φέρνεις…”. Το καλοκαίρι του 2006 έγραψε την μουσική για το φεστιβάλ αρχαίου θεάτρου και συγκεκριμένα για την παράσταση “Ιφιγένεια η εν αυλίδι”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Χριστινίδη.

Έχει συμμετοχή στη δισκογραφική δουλειά του Νίκου Σαπουντζάκη, με το τραγούδι “Κρίνα Λευκά” –που ερμηνεύουν μαζί– στην δισκογραφική δουλειά του Νίκου Στρατάκη, “Ανάσα”, γράφοντας στίχους στο τραγούδι “Ο γύρος του Θανάτου”, και στην δισκογραφική δουλειά του λαϊκού τραγουδιστή Γιώργου Μάη, γράφοντας στίχους και μουσική στο τραγούδι “Μόνος δεν τα καταφέρνω”. 

Τον Απρίλιο του 2014 κυκλοφόρησε η έντεχνη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο “Μωσαϊκό”,  σε στίχους και μουσική του ίδιου. Συμμετείχαν οι: Βασίλης Σκουλάς, Ψαραντώνης, Νίκος Στρατάκης, Gianfranco Maranco και Τζωρτζίνα Αλεξάκη. Τα τελευταία χρόνια η μουσική του παρέα αποτελείται από τον Μιχάλη Παχάκη στο λαούτο, τον Δημήτρη Ζωγραφάκη στην κιθάρα, τον Μιχάλη Μπουτσάκη στο κόντρα μπάσο και τον Αντώνη Πατραμάνη στα τύμπανα.