Συνέντευξη Τύπου UNICEF: Όταν μια έκθεση μας κάνει να σηκωθούμε από τον καναπέ και να πράξουμε!

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Ήταν αδιαπραγμάτευτο από την πρώτη στιγμή που έλαβα την ηλεκτρονική πρόσκληση. Θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να ρυθμίσω κατά τέτοιον τρόπο το πρόγραμμά μου έτσι ώστε να συμμετάσχω σε μια εκδήλωση, όπου θα έδιναν το “παρών” δύο μεγάλες μου αγάπες. Η δημοσιογραφία και τα παιδιά. Τα παιδιά και η δημοσιογραφία. Τόπος διεξαγωγής, εκεί όπου από την παιδική μου ηλικία πάντοτε κολλούσα με μανία το πρόσωπό μου στο τζάμι του αυτοκινήτου για να αποτυπωθεί στη μνήμη μου με κάθε λεπτομέρεια. Πολύ πριν ασχοληθώ με το να καταθέτω την ψυχή μου στο χαρτί και να νιώθω την ευτυχία να κυλάει στις φλέβες μου σαν νέκταρ ζωής. Στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. 

Αφορμή για να καρφιτσώσω στο πέτο του ροζ σακακιού μου την πλαστικοποιημένη ταυτότητα του αντικειμένου που κάνει το Είναι μου να χαμογελά, στάθηκε η διεξαγωγή της συνέντευξης Τύπου με αφορμή την παρουσίαση της ετήσιας έκθεσης της UNICEF με τον τίτλο “Η Κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα 2016-Παιδιά σε Κίνδυνο” σε απόσταση αναπνοής από την ημέρα της διοργάνωσης του Ραδιομαραθωνίου της UNICEF με την Ελληνική Ραδιοφωνία και την υποστήριξη μεγάλων ραδιοφωνικών σταθμών της χώρας, όταν το ημερολόγιο δείξει 19 Απριλίου 2016. 

Κρατώντας στα χέρια μου το ντοσιέ με όλο το σχετικό ενημερωτικό υλικό, παίρνω τη θέση μου στην τελευταία σειρά των καθισμάτων –κατάλοιπο που μου έχει μείνει από τα μαθητικά μου χρόνια– και λίγο πριν οι ομιλητές πάρουν τη σκυτάλη για να επικοινωνήσουν στο κοινό τα πολύτιμα μηνύματα του σκοπού για τον οποίο συγκεντρωθήκαμε εκεί όλοι μας, ξεφυλλίζω τις σελίδες της έκθεσης. Στοιχεία, γραφήματα και αριθμοί, στα οποία πέφτει κατευθείαν το βλέμμα μου, προκαλούν μέσα μου τσιμπήματα θλίψης και ενοχής, καθώς σκέφτομαι ότι ο πλανήτης μας απέχει ακόμη μακράν από το να αποτελεί έναν τόπο, όπου όλα τα παιδιά του κόσμου θα ζουν ευτυχισμένα και χαρούμενα έχοντας δικαιώματα που δεν παραβιάζονται. Ό,τι χρώμα κι αν έχει η εκάστοτε παγκόσμια εξουσία και για οποιοδήποτε μέρος της γης κι αν μιλάμε. 

Παιδιά που η κοιλίτσα τους μένει άδεια από τροφή, χωρίς νερό, χωρίς στέγη, χωρίς το δικαίωμα να κάνουν όνειρα, πολλά όνειρα, όνειρα για να γίνουν οι άνθρωποι που επιθυμούν, και άλλα όνειρα, από εκείνα που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο! Φτώχεια, εκμετάλλευση, υποσιτισμός, προσφυγιά, ασθένειες μεταμορφώνονται σε “δράκους”, που απειλούν να καταβροχθίσουν εκατομμύρια παιδιά από άκρη σε άκρη της Γης και να σβήσουν έτσι για πάντα τη φλόγα της ελπίδας που αυτά “κυοφορούν” για όλους μας μέσα στα σπλάχνα της πολύτιμης ύπαρξής τους. Παίρνοντας το λόγο για να δώσει στο στίγμα του στην εκδήλωση, ο Πρόεδρος της ΕΡΤ, κ.Διονύσης Τσακνής, παρέθεσε τους μελοποιημένους από το Μίκη Θεοδωράκη στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, κάνοντας όλους μας να θυμηθούμε το πόσο σπουδαίο είναι να προστατεύουμε και να εκτιμούμε τα παιδιά στη ζωή μας. “Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…”.

 

Εξίσου ευαίσθητα και ξεχωριστά τα λεγόμενα και των υπολοίπων ομιλητών της εκδήλωσης –της Προέδρου της UNICEF κ.Σοφίας Τζιτζίκου, του Γεν.Διευθυντή κ. Ηλία Λυμπέρη, του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ κ. Λάμπη Ταγματάρχη, του Γεν. Διευθυντή Ελληνικής Ραδιοφωνίας κ. Γιώργου Γιουκάκη, του Διδάκτορος Στέφανου Παπαναστασίου, Διδάσκοντος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, της Νομικού κ.Μαριάνθης Νταφούλη, της ερμηνεύτριας και εθελόντριας της UNICEF κ.Φωτεινής Δάρρα, του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Στέφανου Καπίνο, της Αναπληρώτριας Υπουργού Εργασίας κ.Ράνιας Αντωνοπούλου και του καθηγητή Μαιευτικής-Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Γιώργου Κρεατσά. 

Ο καθένας τους έβαλε το λιθαράκι του για να υπογραμμίσει του λόγου το αληθές και να μεταφέρει παντού τον ιερό σκοπό του όλου εγχειρήματος. Ένα εγχείρημα διαχρονικό, που συντάχθηκε για λογαριασμό της UNICEF με τη μορφή μιας έκθεσης από επιστημονική ομάδα με επικεφαλής διδάσκοντα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Μια έκθεση που παρουσιάζει τα πιο πρόσφατα στοιχεία για την παιδική ευημερία στην Ελλάδα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Μια έκθεση που μας κάνει να σκεφτούμε, να αναθεωρήσουμε, να δραστηριοποιηθούμε, να συνδράμουμε, να πράξουμε! Όχι αύριο, σύντομα, σε λίγο, αλλά τώρα, σήμερα, αυτό ακριβώς το λεπτό! Χωρίς δικαιολογίες, υπεκφυγές και τακτικές κρυψίματος των ευθυνών μας κάτω από το χαλί…

 

Κοιτάζω ευθεία μπροστά μου, τα παιδιά διαφόρων σχολείων της Αττικής που συμμετείχαν στην εκδήλωση στέλνοντας με θάρρος, αποφασιστικότητα και δύναμη ψυχής το δικό τους μήνυμα, το μήνυμα των παιδιών σε όλον τον κόσμο. Των παιδιών που αποτελούν τα πάντα, μας δίνουν τα πάντα και στην ύπαρξη των οποίων θα ελπίζει η ανθρωπότητα. Για πάντα! Κρατούν μια σειρά από χαρτόνια και λίγο πριν φύγω τα διαβάζω ένα προς ένα για να αποτυπωθούν μια και καλή στην καρδιά μου. “Αφήστε με να ονειρευτώ”, “παιδιά”, “δικαιώματα”, “ευθύνη”, “μέλλον”, “ελπίδα”. 

Λέξεις, που αν τις βάλεις στη σειρά, σχηματίζουν τη διαδρομή που θα οδηγήσει το τρένο της ζωής στον προορισμό του. Στον αληθινό του προορισμό. Εκείνον, της ζωής που πάντα στο τέλος έχει τη δύναμη να νικά. Χάρη σε εκείνα. Πάντα χάρη σε εκείνα…

“Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…”.

*Διαβάστε στον ακόλουθο σύνδεσμο, τη σχετική δημοσίευση της UNICEF:

https://www.unicef.gr/%CE%AD%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-unicef-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-2016-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%BF/a2-818-8