Νέο βλέμμα από την Art Athina 2017

Η εικαστική πλευρά της Αθήνας "βγαίνει από το κουκούλι της": Παρασκευή πρωί και περιμένω πως και πως να πάει η ώρα 12 για να ανοίξουν οι πύλες του TaeΚwonDo.  Όπως κάθε χρόνο  από την Art Athina 2 περιμένω εκπλήξεις, νέες ιδέες, τεχνικές , πνευματικές ανησυχίες για την επικαιρότητα αλλά και διαφορετικές προσεγγίσεις.


της Μαρίας Αλιμπέρτη

Η κατάδυση στον κόσμο της Τέχνης άρχισε με μια καθοδική πορεία, αφού η προκαθορισμένη διαδρομή που ακολουθούσε ο επισκέπτης οδηγούσε στον κάτω όροφο, στον εκθεσιακό χώρο των γκαλερί. Το πρώτο βλέμμα μου έκλεψε ένα τρισδιάστατο έργο -καμβάς που αναπτυσσόταν πέρα από τις δυο διαστάσεις- της Ράνιας Εμμανουηλίδου στο  περίπτερο της zina athanassiadou Gallerry. Στη συνέχεια η ματιά μου αλλά και το εικαστικό έργο του Rod Bianco από το Όσλο που καταλάμβανε όλο το

περίπτερο και εκτίθεντο στο πλαίσιο της ενότητας Higjlights . Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτή την ενότητα εξέθεσαν έργα  13 ξένες γκαλερί.
Την ιδιοφυΐα και την εικαστική γλώσσα του Χρήστου Αντωναρόπουλου θαύμασα  στα "Παλίμψηστα" έργα του όπως τα χαρακτηρίζει ο Μάνος Στεφανίδης. Ο συνδυασμός της αξιοποίησης της τεχνολογίας της εποχής μας  με τον φόρο τιμής στα  έργα-σημεία αναφοράς της Ιστορίας της Τέχνης,  με έκανε να αναλογίζομαι πως ο καλλιτέχνης μπορεί να θέτει εκ νέου ερωτήματα δηλαδή πως θα επανερμηνευθεί η ιστορία της Τέχνης στο σύνολο της μέσα από ένα πλεξιγκλάς χαραγμένο με ίνες φωτός.
Σε τροχιά προβληματισμού με έθεσε το έργο "Haitian Revolution"  του Γιάννη  Σινιόρογλου καθώς άκουγα τον εθνικό ύμνο της Μασσαλιώτιδας υπό τον οποίο εξεγέρθηκαν οι γηγενείς της  Αϊτής  κατά των

αποικιοκρατών Γάλλων! Σημειώνεται ότι ο θεατής γινόταν συμμετέχων , αφενός χρησιμοποιούσε  τα ακουστικά της εγκατάστασης, αφετέρου ο φιλότεχνος βρισκόταν συμβολικά ανάμεσα σε δυο ηχεία. Ο δημιουργός έδωσε τροφή  για σκέψη σχετικά με τη ταύτιση των εννοιών γλώσσας εθνικών συμβόλων, παράδοσης κ.ά..
Φυσικά με κέρδισαν οι κλασικές αναφορές του Αδριανού (γκαλερί Prisma)  με τον αντικατοπτρισμό του γυναικείου γυμνού που μου έφεραν μνήμες από το κάλος της Αφροδίτης του Μποτιστέλι αλλά και τους κλασικιστές του 19ου αιώνα. 
Σε αντίθεση με την δισδιάστατη Τέχνη οι εργασίες του Γιώργου Τσακίρη, καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου

Θεσσαλονίκης, κατάφεραν να καλλιεργήσουν την περιέργεια μου και να σκεφτώ πως οι σκελετοί

από τα πτηνά, τα πούπουλα, τα ξύλα, οι πέτρες μπορούν να εκφράσουν την διαμαρτυρία, τον θυμό, τον προβληματισμό... του καλλιτέχνη. Εξίσου ενδιαφέρουσα μου φάνηκε και η απόπειρα ενός δισδιάστατου άνδρα να βγει από το τοίχο από την ομάδα "Every body needs art" από την Βουδαπέστη.

Μια τρυφερή σκηνή  μεταξύ παππού και εγγονού, άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές μου καθώς η εικόνα που μιλά για τους δεσμούς των γενεών επιχειρήθηκε και επιτυχώς "ιεροποιήθηκε" από τον καλλιτέχνη Αντώνη

Κοσμαδάκη (περίπτερο Kaplanon Contemporary Art) καθώς η επικάλυψη με αρζαντό επαναφερει στη μνήμη  θρησκευτικές εικόνες και τάματα.

Δεν θα μπορούσα να μη σταθώ μπροστά στο προβοκατόρικο μήνυμα του έργου Pieta του  Mr. Savethewall, του καλλιτέχνη που δημιουργεί  πάνω σε απλά υλικά, θυμίζοντας γκράφιτι του δρόμου. Σίγουρα ο δημιουργός από το Κόμο αναπαριστώντας την ελληνική σημαία ως το άψυχο σώμα του Χριστού - πιθανότατα συμβολοποιώντας εδώ το σώμα ενός λαού- δεν είχε σκοπό να διεγείρει με το θρησκευτικό βίωμα, όπως ο  Michelangelo, αλλά να αφυπνίσει με το βίωμα της κρίσης τόσων  Ελλήνων. Εξίσου ενδιαφέρον σχόλιο απέναντι στα ελληνικά σύμβολα έκανε και ο Κωνσταντίνος Πάτσιος  με το έργο "Τhe new Babylon" στο ίδιο περίπτερο της The Blender Gallery.
"Hot spot" της διοργάνωσης αποτέλεσε και το περίπτερο της Mihalarias Art Gallery το οποίο φιλοξένησε

έργα Ελλήνων  διεθνώς καταξιωμένων καλλιτεχνών αλλά και έργα όπως Rinoceros Cosmique  Salvador Dali  και το Μαντολίνο και η Νίκη του Arman.

Σαν μαγνήτης με προσέλκυσε «lady Butterfly» του Λεωνίδα Γιαννακόπουλου . Τα έργα του,

φιλοξενούνταν  στο περίπτερο της γκαλερί αγκάθι-κartάλος, δημιουργίες με μελάνι και ακρυλικά σε χαρτί υπό το τίτλο "Sky Voyagers" μοιάζουν με εκείνα τα ά-λογα όνειρα,  τα απωθημένα και τις φαντασιώσεις ενός παιδιού που θέλει να πετάξει και που μόνο ένας παραμυθάς μπορεί να τις αφηγηθεί!


Οικείες μορφές, καταγεγραμμένες στο ελληνικό DNA μας,  γέννησε η Ντέλλα Ρούνικ μέσα από τις πλαστικές της δεξιότητες. Επηρεασμένη από το αιγαιοπελαγίτικο και το κρητικό-μινωικό πολιτισμό  έδωσε πνοή σε γλυπτά που φανέρωσαν  στα μάτια μου με τον πιο

δωρικό και μεστό τρόπο όχι μόνο την εξέλιξη του πολιτισμού αλλά και του ανθρώπινου είδους στο περίπτερο της Chili Art Gallery  .


Νέος αέρας με δράσεις και αφιερώματα

Η Art Athina εκτός από τις 58 γκαλερί  αγκάλιασε αφιερώματα στο ντιζάιν, την βίντεο, την πολύχρονη ιστορία του θεσμού αλλά και στο έργο δύο σπουδαίων καλλιτεχνών που «έφυγαν» πρόσφατα από τη ζωή του Γιάννη Κουνέλλη σε συνεργασία με το ίδρυμα Ι. Φ. Κωστοπούλου . Αντίστοιχα έργα του Δημήτρη Μυταρά  παρουσιάστηκαν σε συνεργασία με την Εθνική Πινακοθήκη- Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου». Έργα του Δημήτρη Μυταρά παρουσίασε και η γκαλερί Αστρολάβος. Συγκεκριμένα,το

Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου παρουσιάσε το φιλμ του Heinz-Peter Schwerfel «Αποσπάσματα από ένα ημερολόγιο» (Γερμανία 1996, 46΄) καθώς και αρχειακό υλικό από τη μνημειώδη έκθεση του Κουνέλλη στο φορτηγό πλοίο ΙΟΝΙΟΝ (1994). Στο πλαίσιο του αφιερώματος, ο Μανώλης Μπαμπούσης επιμελήθηκε την παρουσίαση «Το έργο του Γιάννη Κουνέλλη μέσα από τον φακό του Μανώλη Μπαμπούση». 

Αξιοσημείωτη ήταν και  η εγκατάσταση "Ρωτώντας" της Κατερίνας Ζαχαροπούλου, σε συνεργασία με τον Οργανισμό ΝΕΟΝ. Από τον δευτερο όροφο ξεχώρισα για  το χιούμορ που ενέχει το έργο "Κλιμακτήριος" του Άγγελου Παπαδημητρίου, αλλά και τον διάλογο με την αρχαιότητα που θέτουν σε νέα βάση  οι Ψαράδες του Πάνου Χαραλάμπους (φωτογραφία σε βινύλιο).