Το θέατρο αποκαλύπτει τις πολλαπλές αλήθειες;

Ποια είναι αλήθεια; Που εκείνη ενέχει το υποκειμενικό στοιχείο; Τι επιλέγει να θυμάται η μνήμη μας; Μήπως τα κίνητρα των ανθρώπων δεν είναι τόσο επιφανειακά και οι ευθύνες που φέρουν πασπαλίζονται με "παραμυθόσκονη" και ψέματα; Γιατί πρέπει να "ντύνουν" με πλάνη και ψευδαίσθηση τα γεγονότα; Το θέατρο πως μπορεί να τα αποκαλύψει όλα αυτά;
Πολλά ερωτήματα γεννήθηκαν στο μυαλό μου παρακολουθώντας την παράσταση "Να ντύσουμε τους γυμνούς" του Λουίτζι Πιραντέλο σε

σκηνοθεσία – μετάφραση της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη, στην «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη».  Ο Ιταλός συγγραφέας συνήθιζε να επιλέγει θέματα από την ζωή, να σχολιάζει την "αφοσίωση" μας σε κοινωνικά στερεότυπα και την τάση να φορούν μάσκες. Μια μάσκα που προτιμά να φορέσει ο άνθρωπος για να γίνει κοινωνικά αποδεχτός, "γιατί όλοι, όλοι μας θέλουμε να φαινόμαστε ωραίοι. Όσο πιο… όσο πιο άσχημοι είμαστε τόσο πιο όμορφοι θέλουμε να φαινόμαστε. Θεέ μου, ναι, θέλουμε να κρύβουμε την ασχήμια μας μ’ ένα ωραίο, σεμνό φόρεμα".

Της Μαρίας Αλιμπέρτη

Η ηρωίδα βρίσκεται σε αδιέξοδο, η ηθική της έχει πληγεί, η συνείδηση της την βασανίζει και προβαίνει σε μια απόπειρα αυτοκτονίας, η οποία θα αποτύχει. Η ιστορία της θα συγκινήσει έναν  συγγραφέα που θα της προσφέρει φιλοξενία. Η ιστορία αρχίζει με τους ήρωες να υποστηρίζουν την δική τους υποκειμενική εκδοχή των ίδιων γεγονότων της αλήθειας. 
Πολύ εκφραστική με το σώμα αλλά και την ερμηνεία της, η Λυδία Σγουράκη στο ρόλο της

Ερσίλιας αποδίδει την ευάλωτη ηρωίδα, εκείνης που νιώθει ότι "δεν μπόρεσε ποτέ να είναι τίποτα" και ότι μοιάζει με ρούχο της δουλειάς, ένα τριμμένο ρούχο που το κρεμάνε κάθε βράδυ σ' ένα καρφί στο τοίχο". Στη φωνή της που σπάει ακούγεται η απόγνωση, καθώς οι άνδρες την προδίδουν, άθελα της γίνεται συνυπεύθυνη στην απώλεια ενός αθώου πλάσματος και αποφασίζει να πάρει δηλητήριο για "να φτιάξει ένα όμορφο ρούχο όχι για να ζήσει αλλά για να πεθάνει μ'αυτό". Η γλυκύτητα της Σγουράκη καθιστά συμπαθή την ηρωίδα ακόμα και όταν αποδεικνύεται ότι η οπτική της αλήθειας της δεν είναι και τόσο ορθή αλλά και ότι ευθύνεται για το δικό της ναυάγιο. 

Μεστή η ερμηνεία του Απόστολου Χατζή στο ρόλο του Λουντοβίκο Νότα, απολαυστική καθώς προσθέτει μια "πινελιά" γέλιου στη παράσταση η Νίνα Τουμαζάτου στο ρόλο της Ονόρια. Επίσης, τις δυο εκδοχές του νομίσματος, του προδότη και του προδομένου, καταφέρνει να αποδώσει ο Κώστας Πιπερίδης  στο ρόλο του Φράνκο Λασπίγκα, την ανθρώπινη αμετροέπεια προβάλει με την ερμηνεία του

ο Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου ως Πρόξενος Γκρότι, ενώ την αλόγιστης φολοδοξία της επαγγελματικής επιτυχίας τονίζει  ως Κανταβάλε ο Ανδρέας Ιωάννου.
 Στη τροχιά των στοχασμών του Πιραντέλο, η παράσταση φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με την αντίθεση του ονείρου και της ζωής, τονίζοντας   τη πάλη ανάμεσα στη μάσκα και το αληθινό πρόσωπο. Μάλιστα, η αντίθεση πρόσωπο και προσωπείο αναπαριστάται επί σκηνής με ευφυές τρόπο καθώς οι "διάφορες εκδοχές" της ηρωίδας κινούνται επί σκηνής φορώντας μάσκες. Η ηρωίδα δεν είναι μια αλλά πολλές όπως η αλήθεια, δηλαδή όσες και οι ιδέες που έχουμε γι' αυτή, οι εκδοχές και οι μάσκες που φοράμε σε κάθε κοινωνική περίσταση. 

Επί πλέον, η ηρωίδα τοποθετείται πίσω από ένα διάφανο "παραβάν", συνομιλεί με τους υπόλοιπους ήρωες, ενώ οι άλλες εκδοχές της κινούνται αντί αυτής στην σκηνή. Εκείνη πολλές φορές απορροφάται από την δική της αλήθεια, σπαρταρά από την υπαρξιακή μοναξιά, πλανάται από έλλειψη αυτογνωσίας, κατακερματίζει το αληθινό "εγώ" της απέναντι στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για εκείνη.
Το σκηνοθετικό αυτό τέχνασμα αναδεικνύει  περαιτέρω την

μαεστρία του συγγραφέα να προσφέρει ερεθίσματα στον θεατή και σταδιακά οι ήρωες να αποκαλύπτουν κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου λεπτομέρειες, φωτίζοντας μόνο πτυχές της πραγματικότητας που περιγράφει.  Επιπλέον, η σκηνοθετική προσέγγιση της Βουτζουράκη, η οποία φαίνεται ότι έχει μελετήσει πολύ τον Πιραντέλο, υπογραμμίζει την ελαφρά ειρωνεία του συγγραφέα απέναντι στους ήρωες του, οι οποίοι αγωνιούν να αποκαλύψουν την αλήθεια και να αποκαταστήσουν τον θιγμένο εαυτό τους στο κοινωνικό της περίγυρο.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία/Μετάφραση: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Λυδία Καλυβιανάκη
Σκηνικά-Κοστούμια: Fn’F
Παραγωγή: Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη

Συμμετέχουν επίσης και τριτοετείς σπουδάστριες της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Κάλβου-Καλαμπόκη “Αθηναϊκή Σκηνή”: Νατάσα Κοντογιάννη, Αγγελική Λαουτάρη, Ροξάνα Σαμπάνοβα, Ευγενία Σούκη

Κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00
Έως την 1η Απριλίου. 

Θέατρο «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου – Καλαμπόκη», 
Αθ. Διάκου και Τζιραίων 13 (έξω από το μετρό Ακρόπολης)
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά
Γενική είσοδος: 12 ευρώ | Μειωμένο: 10 ευρώ (Άνεργοι, Α.Μ.Ε.Α, φοιτητές)