Φάουλ, ριπάουντ, πάσες, πώς ένα παιχνίδι μπάσκετ μπορεί να γίνει επικίνδυνο; Όταν απιστίες, προδοσίες, παιδικά απωθημένα και τραύματα "ξεδιπλώνονται" σ' ένα γήπεδο, καθώς μια παρέα παλιών συμμαθητών, εξακολουθεί μια 20ετια μετά να βρίσκεται αραιά και που να παιζει μπάσκετ "για να φύγει η σκουριά."
Μια συνοικία ήσυχη συνυφασμένη με την παιδική ξεγνοιασιά των ηρώων, αυτή των Ελληνορώσων μετατρέπεται σε φόντο για να ξεγυμνωθεί όλη η νεοελληνική πραγματικότητα...η Εθνική μας πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας, σκέφτομαι καθώς κάθομαι ανάμεσα στους θεατές- φιλάθλους του "Εθνικού Ελληνορώσων", μια παράσταση τόσο σύγχρονη στο Από Μηχανής Θέατρο που μετατράπηκε σε γήπεδο!
Λαμογιές στην καθημερινότητα, διαπλεκόμενα συμφέροντα και στους πιο απίθανους τομείς της δημόσιας ζωής, "παρτάκιδες" πολίτες...ένας δικηγόρος, ένας
επιχειρηματίας κέντρων στην παραλιακή, ένας κτηνίατρος, ένας ιδιωτικός υπάλληλος και μερικοί άλλοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας απλά παίζουν...Μια συνάντηση παλιών φίλων, που μόλις είχαν την πρώτη απώλεια στην συντροφιά τους, μπορεί να καταλήξει σε group therapy αλλά και σε σκέτη καταστροφή εξαιτίας των αποκαλύψεων παλιών και νέων αμαρτιών που βαραίνουν την ψυχή! Και πως αυτές να ξεπλυθούν;
Μάλλον, το θέατρο, όπως και η ζωή δίνει μαθήματα: Η μνήμη δεν "ξεπλένει" τις αδικίες, ιδιαίτερα αυτές που μας έχουν στιγματίσει, αλλά και η εκδίκηση μπορεί να μην είναι η λύτρωση, πιθανότατα να επιστρέψει για ακόμη μια φορά εναντίον του θύματος!
Της Μαρίας Αλιμπέρτη
Μέσα από ένα καλογραμμένο σενάριο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου η παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, που "ανεβαίνει" στο Από Μηχανής Θέατρο, σκιαγραφεί διαφορετικούς χαρακτήρες- τύπους νεοέλληνα και τις αδυναμίες τους: ο λαϊκός, ο μάγκας, ο φλώρος, ο ευνουχισμένος-ενοχικός...ένα ψηφιδωτό της κοινωνίας αναπαριστάται με απολαυστικές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιπών. Οι ήρωες του έργου δεν μοιάζουν πολύ με "ήρωες", αφού αφήνονται να φανούν σταδιακά όλα τα τρωτά τους σημεία. Μάλλον, η ρεαλιστική προσέγγιση τόσο του σεναρίου όσο και η σχεδόν ωμή μεταφορά του γίγνεσθαι από πλευρά σκηνοθεσίας, καθιστούν τους "ήρωες" σχεδόν καρικατούρες του μέσου Έλληνα πολίτη, που προσπαθεί μεταξύ τύψεων και μικρο- αδικιών σε βάρος του διπλανού του να την γλιτώσει τις συνέπειες του νόμου, των πραξεών του και εν τέλει να επιβιώσει...
Η γρήγορη πλοκή, το χιούμορ και οι ανατροπές, ακόμη και αυτό το σύγχρονο λεξιλόγιο -με τα γνωστά πιπεράτα κοσμητικά επίθετα- δεν αφήνει τον θεατή να κακοχαρακτηρίσει κάποιον από αυτούς.
Αντίθετα, τους κοιτά με συμπάθεια ακόμα και όταν αρχίζουν να αποκαλύπτουν και την άσχημη πλευρά τους, μάλλον λόγω συνταύτισης και αυτογνωσίας, καθώς το παρελθόν δεν αφήνει κανέναν, χτυπά ξανά την πόρτα.
Φυσικά, το έργο δεν χαρίζεται ούτε στους ήρωες ούτε στους θεατές από εξέδρας, που ευθυμούν μέσα σε πλήθος χαχανητών,το δίλημμα γενάται με μια ελαφρά ειρωνία: Όταν έρθει η στιγμή της δοκιμασίας, ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει την κακή του πλευρά; Ακόμη και όταν θέλει να κάνει την υπέρβαση, προς την τιμιότητα, έστω για μια φορά στη ζωή του θα μπορεί να το τολμήσει; Η συνενοχή μάλλον είναι ο κρίκος που δεν σ'αφήνει να βγεις από τον βούρκο.
Μπορεί η σκηνοθετική προσέγγιση να είναι αρκετά νεανική αλλά δεν είναι καθόλου επιφανειακή. Αντίθετα, μέσα από την απλότητα της απόδοσης των χαρακτήρων μπορεί και ο πιο ανυποψίαστος θεατής να αντιληφθεί το ψυχογράφημα του νεοέλληνα ή καλύτερα την "κατάδυση" στο εκμαυλισμένο σύστημα μιας υπνοτούσας χώρας. Μοναδικά αποδίδεται πως από το αντικείμενο της εκμετάλλευσης μπορεί να μετατραπεί συνειδητά ή ασυνείδητα σε υποκείμενο βιαιοτήτων αλλά και υποχείριο των ίδιων των ενστίκτων του λόγω της εγγενούς παθογένειας της κοινωνίας μας.
Η ηθική κατολίσθηση μπορεί να αφήσει το θύμα και ταυτοχρονα θύτη να ξεφύγει από την άβυσσο; Η σκουριά πως φεύγει από την ψυχή;
Πρωταγωνιστούν: Στάθης Σταμουλακάτος, Μάκης Παπαδημητράτος, Θάνος Αλεξίου, Κώστας Φυτίλης, Στέλιος Δημόπουλος και Αντώνης Τσιοτσιόπουλος
Θέατρο Από Μηχανής,
Κάτω Σκηνή, Ακαδήμου 13
Μια συνοικία ήσυχη συνυφασμένη με την παιδική ξεγνοιασιά των ηρώων, αυτή των Ελληνορώσων μετατρέπεται σε φόντο για να ξεγυμνωθεί όλη η νεοελληνική πραγματικότητα...η Εθνική μας πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μας, σκέφτομαι καθώς κάθομαι ανάμεσα στους θεατές- φιλάθλους του "Εθνικού Ελληνορώσων", μια παράσταση τόσο σύγχρονη στο Από Μηχανής Θέατρο που μετατράπηκε σε γήπεδο!
Λαμογιές στην καθημερινότητα, διαπλεκόμενα συμφέροντα και στους πιο απίθανους τομείς της δημόσιας ζωής, "παρτάκιδες" πολίτες...ένας δικηγόρος, ένας
επιχειρηματίας κέντρων στην παραλιακή, ένας κτηνίατρος, ένας ιδιωτικός υπάλληλος και μερικοί άλλοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας απλά παίζουν...Μια συνάντηση παλιών φίλων, που μόλις είχαν την πρώτη απώλεια στην συντροφιά τους, μπορεί να καταλήξει σε group therapy αλλά και σε σκέτη καταστροφή εξαιτίας των αποκαλύψεων παλιών και νέων αμαρτιών που βαραίνουν την ψυχή! Και πως αυτές να ξεπλυθούν;
Μάλλον, το θέατρο, όπως και η ζωή δίνει μαθήματα: Η μνήμη δεν "ξεπλένει" τις αδικίες, ιδιαίτερα αυτές που μας έχουν στιγματίσει, αλλά και η εκδίκηση μπορεί να μην είναι η λύτρωση, πιθανότατα να επιστρέψει για ακόμη μια φορά εναντίον του θύματος!
Της Μαρίας Αλιμπέρτη
Μέσα από ένα καλογραμμένο σενάριο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου η παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, που "ανεβαίνει" στο Από Μηχανής Θέατρο, σκιαγραφεί διαφορετικούς χαρακτήρες- τύπους νεοέλληνα και τις αδυναμίες τους: ο λαϊκός, ο μάγκας, ο φλώρος, ο ευνουχισμένος-ενοχικός...ένα ψηφιδωτό της κοινωνίας αναπαριστάται με απολαυστικές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιπών. Οι ήρωες του έργου δεν μοιάζουν πολύ με "ήρωες", αφού αφήνονται να φανούν σταδιακά όλα τα τρωτά τους σημεία. Μάλλον, η ρεαλιστική προσέγγιση τόσο του σεναρίου όσο και η σχεδόν ωμή μεταφορά του γίγνεσθαι από πλευρά σκηνοθεσίας, καθιστούν τους "ήρωες" σχεδόν καρικατούρες του μέσου Έλληνα πολίτη, που προσπαθεί μεταξύ τύψεων και μικρο- αδικιών σε βάρος του διπλανού του να την γλιτώσει τις συνέπειες του νόμου, των πραξεών του και εν τέλει να επιβιώσει...
Η γρήγορη πλοκή, το χιούμορ και οι ανατροπές, ακόμη και αυτό το σύγχρονο λεξιλόγιο -με τα γνωστά πιπεράτα κοσμητικά επίθετα- δεν αφήνει τον θεατή να κακοχαρακτηρίσει κάποιον από αυτούς.
Αντίθετα, τους κοιτά με συμπάθεια ακόμα και όταν αρχίζουν να αποκαλύπτουν και την άσχημη πλευρά τους, μάλλον λόγω συνταύτισης και αυτογνωσίας, καθώς το παρελθόν δεν αφήνει κανέναν, χτυπά ξανά την πόρτα.
Φυσικά, το έργο δεν χαρίζεται ούτε στους ήρωες ούτε στους θεατές από εξέδρας, που ευθυμούν μέσα σε πλήθος χαχανητών,το δίλημμα γενάται με μια ελαφρά ειρωνία: Όταν έρθει η στιγμή της δοκιμασίας, ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει την κακή του πλευρά; Ακόμη και όταν θέλει να κάνει την υπέρβαση, προς την τιμιότητα, έστω για μια φορά στη ζωή του θα μπορεί να το τολμήσει; Η συνενοχή μάλλον είναι ο κρίκος που δεν σ'αφήνει να βγεις από τον βούρκο.
Μπορεί η σκηνοθετική προσέγγιση να είναι αρκετά νεανική αλλά δεν είναι καθόλου επιφανειακή. Αντίθετα, μέσα από την απλότητα της απόδοσης των χαρακτήρων μπορεί και ο πιο ανυποψίαστος θεατής να αντιληφθεί το ψυχογράφημα του νεοέλληνα ή καλύτερα την "κατάδυση" στο εκμαυλισμένο σύστημα μιας υπνοτούσας χώρας. Μοναδικά αποδίδεται πως από το αντικείμενο της εκμετάλλευσης μπορεί να μετατραπεί συνειδητά ή ασυνείδητα σε υποκείμενο βιαιοτήτων αλλά και υποχείριο των ίδιων των ενστίκτων του λόγω της εγγενούς παθογένειας της κοινωνίας μας.
Η ηθική κατολίσθηση μπορεί να αφήσει το θύμα και ταυτοχρονα θύτη να ξεφύγει από την άβυσσο; Η σκουριά πως φεύγει από την ψυχή;
Πρωταγωνιστούν: Στάθης Σταμουλακάτος, Μάκης Παπαδημητράτος, Θάνος Αλεξίου, Κώστας Φυτίλης, Στέλιος Δημόπουλος και Αντώνης Τσιοτσιόπουλος
- Κάθε Σάββατο στις
21:30 & Κυριακή στις 18:15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου