Πόσο βιογραφική είναι η ταινία «Ευτυχία»; Υπάρχει Τέχνη χωρίς την Ιστορία;

Ευχάριστη, εύπεπτη, αισθητικά και ερμηνευτικά άρτια και με δόσεις χιούμορ η νέα ταινία «Ευτυχία» ενέχει την συνταγή για την επιτυχία! Ανταποκρίνεται όμως στην περιγραφή της βιογραφικής ταινίας που έχουν προσδώσει οι δημιουργοί επιχειρώντας να σκιαγραφήσουν την ταραχώδη ζωή μιας απ' τις σπουδαιότερες στιχουργούς του λαϊκού τραγουδιού της χώρας μας της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου;

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Και μόνο το όνομα της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου, η οποία υπέγραψε τις μεγάλες επιτυχίες όπως είναι «Δυο πόρτες έχει η ζωή»,  «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά», «Ηλιοβασιλέματα», «Περασμένες μου αγάπες», «Πετραδάκι, πετραδάκι» κ. ά. αρκεί για να φέρει τους νεοέλληνες στις κινηματογραφικές αίθουσες. Οι στίχοι αυτής της μοναδικής δημιουργού είναι αποστάγματα ζωής που συνδέθηκαν με τους καημούς και τις χαρές γενεών εδώ και δεκαετίες.

Η απόπειρα λοιπόν να αναπαρασταθεί η ζωή της στιχουργού αρχίζει με βάση το βιβλίο της εγγονής της, με αφετηρία την περίοδο της ζωής της στη Μικρά Ασία και του ξεριζωμού της από αυτή. Εκεί βλέπουμε μερικές απ' τις δυνατότερες εικόνες της ταινίας. Η εποχή αυτή όμως δυστυχώς περνάει σχετικά γοργά, ανώδυνα για τους θεατές, χωρίς την σκιαγράφηση μιας περιόδου που στιγμάτισε και χαλύβδωσε μέσα από την μακροχρόνια ταλαιπωρία την προσωπικότητα της Ευτυχίας.

Μετά σχεδόν χάνεται η αίσθηση του χρόνου, η αναφορά για παράδειγμα στην Κατοχή, με αποτέλεσμα η ταινία να μετατρέπεται σε ένα μελοδραματικό κολάζ από οικογενειακές αναμνήσεις σε εσωτερικούς χώρους. Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει έξω. Είναι κατοχή;; Εμφύλιος;; Δικτατορία;; 

Ναι, το ιστορικό πλαίσιο λείπει αισθητά από την ταινία που ενέχει μια αντίθεση: Πρόκειται για μια ταινία μνήμης, η οποία όμως είναι θολή μέσα από την τεχνική του φλας μπακ, το οποίο εξυπηρετεί τεχνικά τα άλματα στον χρόνο. Άλλωστε, η «Τέχνη» μπορεί να ερμηνευθεί και να προσεγγιστεί πάντα με το «συγκειμενό» της- ιστορικό πλαίσιο αναφοράς.

Το κολάζ «γαρνίρεται» με «φλασιές» από ένα μουσικό αφιέρωμα τηλεοπτικού τύπου. Για να φανταστείτε κάποιες στιγμές ένιωθα πως θα κάνει την εμφάνιση του από κάποια πλευρά ο Σπύρος Παπαδόπουλος.

Το στοιχείο που με προβλημάτισε όμως περισσότερο είναι ότι το βλέμμα του θεατή κατευθύνεται στις «εξορμήσεις» της Ευτυχίας για να ικανοποιήσει το μεγάλο της πάθος, την χαρτοπαιξία. 

Κάτι που κατά τη γνώμη μου αδικεί το σύνολο της προσωπικότητας της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλ-ου. Φυσικά και ο θεατής δεν χρειάζεται να δει την «αγιογραφία» της δημιουργού, αλλά έχω την αίσθηση ότι λείπει μια ισορροπία μεταξύ των τρωτών σημείων και των ανθρώπινων βασάνων που ερμηνεύουν καμιά φορά τέτοιου είδους έξεων.

Αξιοπρόσεκτη είναι η εστίαση στις σεξουαλικές προτιμήσεις του φίλου της Λουκά μετατρέπεται σε μια γκεϊ καρικατούρα για να γελάσουν οι θεατές.

Σαφώς έχω την επίγνωση ότι δεν πρόκειται για ντοκιμαντέρ, αλλά ο προβληματισμός μου επικεντρώνεται στο τι θα αποκομίσει ο θεατής που δεν γνωρίζει κάτι περισσότερο για την Ευτυχία αλλά και στο τι θα αποτυπωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο της νεότερης γενεάς, ιδιαίτερα εάν δει μόνο αυτή τη ταινία. 

Η ένστασή μου όμως δεν μειώνει το βάρος των ερμηνειών των πρωταγωνιστρι-ών και του υπόλοιπου καστ, την συναισθηματική φόρτιση και τη συγκίνηση που σίγουρα καταφέρει να αγγίξει την μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου και δη αυτών που γαλουχήθηκαν με τα τραγούδια της μεγάλης δημιουργού.