Με προτομή έχει τιμηθεί ο βραβευμένος με Νόμπελ
Λογοτεχνίας ποιητής Γεώργιος Σεφέρης. Στο κέντρο της Αθήνας και στην οδό
Ζαλοκώστα 2, βρίσκεται ορειχάλκινο γλυπτό του ποιητή, το οποίο φιλοτεχνήθηκε το
2001. Η προτομή τοποθετήθηκε στο πλάι του κτιρίου του ελληνικού υπουργείου
Εξωτερικών, καθώς ο Σεφέρης εργάστηκε εκεί ως διπλωμάτης για πολλά χρόνια.
Η προτομή
Ο ποιητής
ακουμπά με τα χέρια σταυρωμένα πάνω σε ένα μαρμάρινο έδρανο και κρατά μία πένα
με το δεξί του χέρι. Η έκφραση του προσώπου του είναι σκεπτική, έκδηλη του
ανήσυχου πνεύματός του. Στην πρόσοψη της μαρμάρινης βάσης είναι χαραγμένο το
όνομα του σπουδαίου λογοτέχνη, ενώ χαμηλότερα έχει τοποθετηθεί μεταλλική πλάκα,
στην οποία αναγράφονται τα εξής:
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
1900-1971
ΕΤΕΘΗ ΤΟ 2001
ΕΠΙ ΔΗΜΑΡΧΙΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Λ.
ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ
Η προτομή του
Σεφέρη στην Αθήνα είναι έργο του γλύπτη Θεόδωρου Παπαγιάννη. Ο Παπαγιάννης
(γεννημένος στο Ελληνικό Ιωαννίνων το 1942) σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών
Τεχνών και με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ) μελέτησε την
αρχαιοελληνική τέχνη και την τέχνη της Μεσογείου.
Το 1970
διορίστηκε ως βοηθός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και στο εργαστήριο
γλυπτικής του Γιάννη Παππά, ενώ το 1991 έγινε τακτικός καθηγητής. Έχει
διοργανώσει αρκετά Συμπόσια Γλυπτικής σε πόλεις της Ελλάδος και της Κύπρου.
Γλυπτά του κοσμούν πολλούς δημόσιους χώρους και περιλαμβάνονται σε δημόσιες και
ιδιωτικές συλλογές μουσείων και πινακοθηκών. Έχει τιμηθεί µε βραβεία και
διακρίσεις.
Ο Παπαγιάννης
επηρεάστηκε από τις αρχές του Μεταμοντερνισμού, που ενθαρρύνει την επιστροφή σε
τοπικές παραδόσεις και απελευθερώνει τον καλλιτέχνη από την αυστηρή συμμόρφωση
με άλλα διεθνή ρεύματα. Η καταγωγή του από την Ήπειρο, τα βιώματα της παιδικής
του ηλικίας στην ύπαιθρο, οι θησαυροί των απέραντων μελετών του, η τιμιότητα
του χειρωνακτικού μόχθου και το ακέραιο ήθος του ανθρώπου εξηγούν τον πλούτο,
την ποικιλία, τη γνησιότητα και κυρίως την αισιοδοξία του έργου του.
Ποιος ήταν ο
Γεώργιος Σεφέρης
Ο Γεώργιος Σεφέρης,
λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη, (Σμύρνη, 1900 – Αθήνα, 1971) ήταν
Έλληνας διπλωμάτης και ποιητής. Το 1963 έγινε ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με
βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Το 1914, με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου
Πολέμου, η οικογένεια Σεφεριάδη μετακόμισε στην Αθήνα. Κατόπιν, το 1918
εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου ο Σεφέρης σπούδασε Νομικά ως το 1924. Από τα
πρώτα χρόνια της παραμονής του στη Γαλλία εκδήλωσε την αγάπη του για την ποίηση
και ήρθε σε επαφή με τα λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής. Το 1926 άρχισε την
διπλωματική του σταδιοδρομία, διοριζόμενος στο Υπουργείο Εξωτερικών ως
ακόλουθος. Μέχρι το 1962, οπότε συνταξιοδοτήθηκε, υπηρέτησε το Διπλωματικό Σώμα
από πολλές και διάφορες θέσεις. Αφότου αποσύρθηκε, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο
λογοτεχνικό του έργο.
Η πρώτη
ποιητική συλλογή του Σεφέρη είναι η "Στροφή". Δημοσιεύτηκε το 1931
και δημιούργησε ποικίλες αντιδράσεις, καθώς έφερνε έναν αέρα ανανέωσης στην
ελληνική ποίηση. Τα έργα που ακολούθησαν είναι πολλά και σημαντικά. Ιδιαίτερη
θέση κατέχουν τα δοκίμια, στα οποία ανέπτυξε τις απόψεις του για τα σύγχρονα
του προβλήματα της γλώσσας και λογοτεχνίας, καθώς και το προσωπικό ημερολόγιο
του ποιητή, το οποίο αποτελεί σημαντική πηγή πληροφοριών, τόσο για τον ίδιο και
το έργο του, όσο και για τις πολιτικές και διπλωματικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Νόμπελ
Λογοτεχνίας και αντιδικτατορικός αγώνας
Από τη δεκαετία
του '50 το έργο του Σεφέρη μεταφράστηκε και εκτιμήθηκε στο εξωτερικό. Συνεπεία
αυτού ήταν η βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας τον Δεκέμβριο του 1963, «για
το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το
ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες», όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της Σουηδικής
Ακαδημίας.
Κατά τη διάρκεια της επτάχρονης
δικτατορίας, έσπασε τη σιωπή του στις 28 Μαρτίου του 1969 και στηλίτευσε τη
χούντα με την περίφημη δήλωσή του στο ραδιόφωνο του BBC. «Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες
κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να
καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά» τόνισε μεταξύ άλλων.
Στις αρχές
Αυγούστου του 1971 ο Γεώργιος Σεφέρης εισάγεται στον Ευαγγελισμό και
εγχειρίζεται στον δωδεκαδάκτυλο. Θα πεθάνει από μετεγχειρητικές επιπλοκές τα
ξημερώματα της 20ης Σεπτεμβρίου του 1971. Η κηδεία του, δύο ημέρες αργότερα, θα
είναι πάνδημη και θα λάβει αντιδικτατορικό χαρακτήρα.
Στη νεκρώσιμη
πομπή προς το Α' Νεκροταφείο, μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά
την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το απαγορευμένο τραγούδι του Μίκη
Θεοδωράκη σε στίχους Σεφέρη, "Άρνηση" (Στο περιγιάλι το κρυφό, όπως
είναι πιο γνωστό). Στις 23 Σεπτεμβρίου 1971 δημοσιεύεται στην εφημερίδα Το
Βήμα, το τελευταίο ποίημα του Γεωργίου Σεφέρη "Επί Ασπαλάθων", που
έγραψε στις 31 Μαρτίου 1971 και αποτελεί μία ακόμη καταγγελία κατά της
δικτατορίας.
Πηγές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου