Από τα κυκλαδική ειδώλια έως την pop art-Ατομική έκθεση του Sonke στη gallery Kapoppoulos Fine Arts

 

Τρυφερές υπάρξεις μοιάζουν να κατάγονται από τα μακρόστενα κυκλαδικά ειδώλια. Έχουν ελάχιστα χαρακτηριστικά προσώπου, εκπέμπουν καλοσύνη μετά μισόκλειστα μάτια τους, σε κερδίζουν, σε γητεύουν. Οι μορφές του Sonke (Αλέξανδρος Σκουταριώτης) σχηματίζονται με απλές  γραμμές, αλλά  είναι περιγραφικές και πλήρεις. Ο καλλιτέχνης τους δίνει οντότητα μέσα από την αφαιρετικότητα, μιας και το σώμα μοιάζει να κουβαλά μέσα σε αυτές τις γραμμές αποτυπωμένες την ενέργεια, την δύνη και την αύρα του. Αυτή η δίνη παραπέμπει σε αρχαίες σπείρες, σύμβολα της ζωής, της αναπνοής, της αέναης συνέχειας και κατ’ επέκταση θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο καλλιτέχνης επιχειρεί να αποδώσει την αέναη ψυχή.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Περιδιαβαίνοντας στην ατομική του έκθεση στην gallery Kapoppoulos Fine Arts στο Goleden Hall  μου κέντρισε την προσοχή το ζεύγος με το ανδρόγυνο στοιχείο να μπερδεύεται, να αλληλοεισχωρεί στις μορφές τους, να φέρει διφορούμενους συμβολισμούς αλλά πιο πολύ με συγκίνησε η ταυτόχρονη κλίση των κεφαλιών που αποπνέει τρυφερότητα και έγνοια, αγάπη και φροντίδα. Αυτή η κλίση και η απόδοση του ενός ματιού είναι χαρακτηριστική στα περισσότερα έργα του καλλιτέχνη. Πιθανόν ο μινιμαλισμός στην απόδοση, σκέφτομαι τι έχει να έχει να κάνει με τις καταβολές του καλλιτέχνη από την street art, την ενασχόλησή του με το σκίτσο, ενώ στο ύφος του δεσπόζουν τα στοιχεία pop art.

Νιώθω ασυνείδητα να γέρνω και εγώ το κεφάλι μου καθώς πλησιάζω να τις παρατηρήσω: Άλλοτε οι ήρωές του είναι μοναχικές ψυχές και άλλοτε δυάδα, ζεύγη που μοιάζουν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Σου αφηγούνται μια μικρή ιστορία, οικεία , καθημερινή αλλά και εσωτερική, μυστική, σαν να σου καταθέτουν κάτι πολύ προσωπικό.

 

Στην παλέτα του κυριαρχεί το ασπρόμαυρο, αλλά δεν λείπει το χρώμα, τα πουλιά, το υπέροχο μπλε άλογο, η κόκκινη καρδιά, έρχονται εξωτερικά, είναι στοιχεία του χώρου, αλλά μοιάζουν να αποδίδουν και τον εσωτερικό κόσμο των μορφών. Λατρεύω αυτό το μπλε που θυμίζει την απόχρωση του Yves Klein στα άλογα της μοναχικής καβαλάρισσάς που μοιάζει με την γυναικεία εκδοχή Ιππότη!

 

Ιδιαίτερα στον πίνακα με το τραίνο, η λυπημένη μορφή χωρίς καθόλου μάτια, έχει ακριβώς πάνω από την ωμοπλάτη της ένα φωτισμένο μπαλόνι δημιουργώντας μου την αίσθηση ότι θέλει να «φωτίσει» την πονεμένη καρδιά του «ήρωα» που σε αυτή την περίπτωση έχει χρώμα! Ίσως γιατί είναι ανήλικος, μοιάζει πιο πολύ με παιδί που κρατά τρυφερά τα παιχνίδια του ή με έφηβο που νοσταλγεί την παιδική του αθωότητα.

 

Αυτή τη νοσταλγία της παιδικότητας αποπνέει ένα ακόμη έργο  με την γυναικεία φιγούρα επάνω στο ξύλινο κουνιστό αλογάκι. Ένα παράθυρό έχει ανοίξει σαν την ψυχή της και από τα ασπρόμαυρα τετράγωνα που μου θύμισαν το σκάκι ( δηλαδή την λογική, την στρατηγική), όμως ξεπήδησαν τα παιχνίδια, τα μπαλόνια και οι όμορφες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας.

 

Την προσοχή μου κέρδισαν και τα έργα με τον Καραγκιόζη, βγαλμένα από την λαϊκή μας παράδοση. Η συνομιλία μαζί της δεν σταματά εκεί αλλά και με την αποτύπωση του ανθρώπου και της φύσης, των σκηνών της καθημερινότητας. Προσπαθώ να διαλέξω το ομορφότερο έργο, αλλά αδυνατώ, το κάθε έργο του είναι ξεχωριστό και εντυπωσιακό γιατί αντιπροσωπεύει τη νίκη του μινιμαλισμού πάνω στην απεικονιστική γλαφυρότητα και ένα εξευγενισμένο πρωτογονισμό που σε κερδίζει.