Εκεί που η επιστήμη συναντά το παράδοξο: Το Μουσείο των Φαλλών στην Ισλανδία

Κάπου στον αρκτικό κύκλο, όπου ο άνεμος σφυρίζει ανάμεσα σε παγωμένα φιόρδ κι η νύχτα διαρκεί για μήνες, ένα μικρό μουσείο στέκει σχεδόν μυθικό. Όχι για τα έργα Τέχνης, ούτε για πανοπλίες ή νομίσματα – αλλά για κάτι πιο ανθρώπινο. Πιο οργανικό. Πιο τολμηρό. Εκεί, μέσα σε ένα λιτό ισλανδικό κτίσμα, χτυπά η καρδιά της… φαλλολογίας.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Στο Μουσείο των Φαλλών, ο χρόνος και τα ταμπού λυγίζουν. Το σώμα, απογυμνωμένο από ντροπή και συμβάσεις, γίνεται αντικείμενο επιστημονικής περιέργειας, πολιτισμικής μελέτης και, ναι, μιας κάποιας αμηχανίας. Αλλά πίσω από τη χιουμοριστική πρώτη εντύπωση, αυτό το μικρό μουσείο αφηγείται μια μεγάλη ιστορία για τη σχέση του ανθρώπου με το σώμα του – και ό,τι κουβαλάει μαζί του.

Το Μουσείο των Φαλλών της Ισλανδίας – Icelandic Phallological Museum – στεγάζεται στο Reykjavík και φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή φαλλικών δειγμάτων στον κόσμο. Συγκεκριμένα, το μουσείο ιδρύθηκε το 1997 από τον Sigurður "Siggi" Hjartarson και μεταφέρθηκε το 2011 στο νέο, μεγαλύτερο χώρο του στο Hafnartorg. Σήμερα, διαθέτει πάνω από 300 δείγματα από περισσότερα από 100 είδη θηλαστικών.

Η φαλλολογία ως επιστήμη

Το Icelandic Phallological Museum δεν είναι αστείο. Τουλάχιστον όχι μόνο. Ο ίδρυτης  τουSigurður Hjartarson, δάσκαλος με χιούμορ, φιλοσοφική διάθεση και βαθύ σεβασμό στην επιστήμη συνέλεξε δείγματα από φάλαινες μέχρι… ανθρώπους, όλα διατηρημένα με φροντίδα, κατηγοριοποιημένα με επιστημονική ακρίβεια.

 Από τις φάλαινες ως τα ξωτικά

Το μεγαλύτερο έκθεμα προέρχεται από γαλάζια φάλαινα – ένα κομμάτι μήκους 1,7 μέτρων – ενώ το μικρότερο είναι από χάμστερ. Το μουσείο δεν περιορίζεται μόνο στο φυσικό κόσμο. Υπάρχουν επίσης «εκθέματα» που ανήκουν σε… ξωτικά και trolls, ως φόρος τιμής στη λαϊκή μυθολογία της Ισλανδίας. Η συλλογή αγγίζει το παράλογο, χωρίς ποτέ να παύει να είναι εντυπωσιακή.

Ο πρώτος ανθρώπινος φαλλός… και ο Ντοκιμαντέρ που τον κυνηγά

Το μουσείο επέκτεινε τον χαρακτήρα του αποδεχόμενο και ανθρώπινους φαλλούς – το πρώτο ανθρώπινο δείγμα – δωρίστηκε το 2011 από έναν 95χρονο Ισλανδό. Παρ’ όλα αυτά, ο ιδρυτής συνεχίζει την αναζήτηση ενός «νεότερου και καλύτερου δείγματος» .

Το εγχείρημα αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ “The Final Member”, στο οπο΄΄ίο δύο υποψήφιοι κάνουν ... αγώνα για να το δωρίσουν ...στομουσείο – ο πρώτος ήταν ένας ηλικιωμένος Ισλανδός και ο δεύτερος ένας Αμερικανός 

 Πέρα από το αστείο

Αυτό που κάνει το μουσείο πραγματικά ξεχωριστό είναι η πρόθεσή του: όχι να σοκάρει, αλλά να εκπαιδεύσει, να απομυθοποιήσει το σώμα και να ενθαρρύνει τον διάλογο. Εδώ, ο φαλλός δεν είναι σύμβολο ντροπής ή καυχησιολογίας, αλλά ένα εργαλείο μελέτης, πολιτιστικής αντανάκλασης και βιολογικού θαυμασμού.

 Γιατί να το επισκεφθείς;

Επειδή θα γελάσεις. Θα νιώσεις άβολα. Θα μάθεις. Θα θυμηθείς ότι το ανθρώπινο σώμα – όσο κοινό κι αν είναι – είναι ταυτόχρονα παράξενο, αστείο, ιερό και μοναδικό. Και επειδή, ας το παραδεχτούμε: είναι ωραίο να γνωρίζουμε ότι κάπου στον κόσμο, υπάρχει ένα μουσείο που τολμά να τα δείξει όλα.