Γιατί μας αφορά η παράσταση «Ανεξάρτη Κράτη»;

 Γραφομηχανές, ντοσιέ, τηλέφωνα και ραδιόφωνα αντίκες, παλιά τυπογραφικά πιεστήρια... η παράσταση μας γυρίζει στον χρόνο κι όμωςμε ένα μοιραίο ερώτημα  πάλλεται ακόμη και σήμερα: υπάρχει κράτος; 

Το έργο ξεδιπλώνει την ιστορία ενός ανθρώπου που συγκρούστηκε με το σύστημα, αποκάλυψε τις φρικαλεότητες των βασανιστών του Εμφυλίου και πλήρωσε το τίμημα.Ο θάνατος του παραμένει μυστήριο,καθώς ποτέ δεν διαλευκάνθηκε ο ρόλος των κρατικών υπαλλήλων και των άνωθεν εντολών. Πολλές οι δεκαετίες αλλά ακόμη και σήμερα δεν αποδόθηκαν τα λάθη στους υπεύθυνους που δεν είχαν το ηθικό ανάστημα να τα αναλάβουν. Κι όμως τελικά από το 1978 είναι σαν να μην πέρασε μια ημέρα...

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Από την καταγγελία στη κόλαση

Η υπόθεση αφορά στον γιατρό ΒασίληΤσιρώνη, που αποκάλυψε τις άθλιες συνθήκες κράτησης εξορίστων στον Άη Στράτη το 1958,διοχετευοντας ντοκουμέντα σε ΜΜΕ εξωτερικΟΎ. Απολύθηκε, φυλακίστηκε, ήρθε σε σύγκρουση με τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτεσυγς, μηνύθηκε και φυλακίστηκε για χρέη προς το δημόσιο. Οργάνωσε απεργία πείνας και έφτασε στα άκρα με αεροπειρατεία, προσγειώνοντας το αεροπλάνο στην Αλβανία ζητώντας άσυλο.

Μετά την απέλασή του από τη Σουηδία, ίδρυσε πολιτικό κόμμα και κήρυξε το σπίτι του ως ανεξάρτητο κράτος. "Αυτοεξορίστηκε" στο διαμέρισμά του στην οδό Άρεως 5, στο Παλαιό Φάληρο, απ’ όπου εκφωνούσε λόγους από το μπαλκόνι του σε ανθρώπους που μαζεύονταν για να τον ακούσουν. Στις 11 Ιουλίου του 1978, μετά από πολιορκία, 28 άνδρες της αστυνομίας και το νεοσύστατο σώμα της αντιτρομοκρατικής ΜΕΑ εισέβαλαν στο σπίτι του. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της συζύγου  του, τον σκότωσαν εν ψυχρώ. Στη συνέχεια κατηγορήθηκε το κόμμα του για βομβιστικές επιθέσεις, υποστηρίζοντας ότι βρήκε στο σπίτι μπετόνια γεμάτα βενζίνη. Η αυτοκτονία δεν επιβεβαιώθηκε από τη νεκροψία.

Η συγκάλυψη και το ανώνυμο άρθρο

Η παράσταση περιπλέκεται γύρω από τη συγκάλυψη της υπόθεσης και τον ρόλο ενός ανώνυμου άρθρου που έδωσε την αφορμή για την εισβολή με χημικά. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου Παλούμπη έχει ρυθμό, παλμό και ύφος εποχής,  που όμως σε ωθεί να κάνεις αντιστοιχίες με το σήμερα. Το έργο καταγγέλλει την κακοποίηση κάθε μορφής και φωτίζει την αλήθεια πίσω από τα πατριαρχικά στερεότυπα και τις ανδροκρατούμενες δομές εξουσίας.Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι εξαιρετικές και βαθιές,ουσιαστικές: Θάνος Αλεξίου, Στέλιος Δημόπουλος, Βασιλική Διαλυνά, Άλκηστις Ζιρώ, Ελεάνα Καυκαλά, Μάκης Παπαδημητράτος, Στάθης Σταμουλακάτος και Αντώνης Τσιοτσιόπουλος. 

Με πάθος και ένταση αποδίδουν Ανθρώπους και ανθρωπάρια. Εν τέλει βγαίνεις από το θέατρο και αναρωτιέσαι: τι είδα; Όλη τη σαπίλα των δυτικών και μη κοινωνιών επί σκηνής;

Στο μυαλό,κλωθογυρίζει η σκέψη: Μπορεί ένας ικέτης της αλήθειας, σε έναν υποτιθέμενο ναό αυτής, να βρει άσυλο; Η απάντηση ίσως δοθεί όταν θα πέσει η αυλαία...