Ξενοδοχείο Grand Budapest...μια ταινία σαν παραμύθι

Σαββατόβραδο από τα τελευταία του Σεπτέμβρη και προσπαθώ όσο προλαβαίνω να απολαύσω τους θερινούς κινηματογράφους. Η ψυχρούλα με αναγκάζει να ρίξω μια ζακέτα στους ώμους, μόνο τα πόδια μου διαμαρτύρονται για την θερμοκρασία και φλερτάρουν με τα χαλίκια.  Ίσως δεν ήταν καλή επιλογή ο παραλιακός κινηματογράφος, σκέφτομαι, αλλά αυτή την ταινία " Ξενοδοχείο Grand Budapest" του Γουές Άντερσον (Wes Anderson) , ο οποίος απέσπασε και την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, δεν ήθελα να την χάσω, με κυνηγά σαν εκκρεμότητα από το χειμώνα. 'Οταν βλέπω στην κινηματογραφική οθόνη τον Ρ.Φάινς (Ralph Fiennes) τα ξεχνάω όλα...ο αγαπημένος ηθοποιός υποδύεται ένα δανδή, που μεταξύ μας αρέσκεται σε ώριμες-σχεδόν σιτεμένες- κυρίες, σε μια χαριτωμένη αφήγηση που θυμίζει τα παραμύθια που ακούγαμε όταν ήμασταν παιδιά.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Ο Ζίρο Μουσταφά διηγείται , κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80 σ'έναν πελάτη πως έφθασε το ξενοδοχειο στα χέρια του : ο  Γκούσταβ Χ, θυρωρός σε ένα διάσημο ευρωπαϊκό ξενοδοχείο μεταξύ των πολέμων, και του Ζίρο Μουσταφά, του νεαρού που δουλεύει στο λόμπι, ο οποίος γίνεται ο πιο πιστός του φίλος.  Μπλέκονται σε μια περίεργη υπόθεση όταν ο πρώτος γίνεται κληρονόμος της Madame D - 84χρονης ερωμένης του. Έχοντας να αντιμετωπίσουν την απληστία του γιού της προβαίνουν σε  κλοπή ενός ανεκτίμητου πίνακα της Αναγέννησης και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ξεσπά πόλεμος στην Ευρώπη, όπου εμπλέκεται και το φανταστικό κρατίδιο, την  Ζουμπρόβκα, στην οποία ζουν.  
Σε μια σχεδόν καρτουνίστικη προσέγγιση ο Γουές Άντερσον βασιζόμενος στα ημερολόγια του Βιεννέζου συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ, πραγματεύεται την αλλαγή του παλαιού κόσμου και την μετάβαση- εποχή μεσοπολέμου-  σε μια νέα με τον χειρότερο τρόπο. Μια Ευρώπη καλομαθημένη και ηδυπαθή με κοινωνικές ιεραρχίες, που αντανακλούνται και στην λειτουργία του ξενοδοχείου, μοιάζει περισσότερο με ξεκούρδιστο καρουζέλ που καμιά φορά απολαμβάνουμε να χαζεύουμε. Αυτή την επιφανειακή ευτυχία σαρκάζει και η ίδια η προσωπικότητα του Γκουστάβ που ενσαρκώνει μοναδικά ο Ρέιφ Φάινς καθώς συναντά στο κινηματογραφικό πανί ξεχωριστούς προσωπικότητες ( Έντουαρντ Νόρτον, Μπομπ Μπάλαμπαν, Έϊντριαν Μπρόουντι  Φ. Μέρι Έϊμπρααμ κ.α.). 
Μπορεί  η ταινία να αναφέρεται στο παρελθόν και ίσως να το νοσταλγεί, αλλά οι χρωματικές επιλογές της φωτογραφίας του Robert Yeman κάνουν τόσο έντονη της αίσθησης της συγχρονικότητας του θεατή με τους ήρωες. 
Σαν αδήριτο πεπρωμένο μοιάζει η υπέροχη μουσική υπόκρουση του Γάλλου συνθέτη Alexandre Desplat .