Μια βραδιά μυσταγωγίας με την Άλκηστη στο Ηρώδειο

Ζεστό αεράκι, η Αθήνα "βράζει" σαν καζάνι λόγω των καιρικών συνθηκών και των πολιτικών εξελίξεων. Κόσμος σαν μελίσσι βγαίνει από το Μετρό της Ακρόπολης και κατευθύνεται μέσω της Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο Ηρώδειο. Μια ξαφνική χαρά με πλημμυρίζει, "ψάχνουμε μια ανάσα, μια στάλα Πολιτισμού για να ανακουφιστούμε" σκέφτομαι. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι ισχυρό. Σε πείσμα όσων μας συμβαίνουν, εμείς, οι Έλληνες, που ξέρουμε να εκτιμάμε την Τέχνη, ξέρουμε και να την προτάσσουμε όταν χρειαστεί για να αντλήσουμε δύναμη και κουράγιο. Τόσοι άνθρωποι βρέθηκαν στο Ωδείου του Ηρώδου  Αττικού όχι μόνο γιατί αγαπούν την Άλκηστη Πρωτοψάλτη αλλά γιατί ήξεραν ότι η φωνή της θα είναι "γιατρικό" στις ανοιχτές πληγές μας. 

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Μια ώρα πριν την έναρξη της συναυλίας, κόσμος περίμενε υπομονετικά στο ταμείο- και μέχρι την τελευταία στιγμή -μήπως βρεθεί κάποιο εισιτήριο, αλλά ήταν sold out. "Είναι εσωτερική μας ανάγκη" είπα στην παρέα μας "δεν εξηγείται αλλιώς". Άλλωστε, "Το μυστικό τοπίο"  είχε παρουσιαστεί τον χειμώνα  σε τέσσερις παραστάσεις, επίσης,  sold out στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με την  Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Δεν είναι τυχαίο ότι και για την συναυλία- αφιέρωμα στα 90 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη, της προηγούμενης Τρίτης στο Ηρώδειο δεν μπορούσες να βρεις εισιτήριο δυο μέρες πριν πραγματοποιηθεί. 

Με διάθεση συμβολισμού η αγαπημένη ερμηνεύτρια βγήκε  αέρινη στην σκηνή, ντυμένη στα γαλάζια και ερμήνευσε  το "Αιγαίο". Οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου  "Πολλοί με κατακτήσανε, δεν είσαι μόνο εσύ, το σώμα μου αποκτήσανε και είδαν θαλασσί, το πρώτο εγώ το Αιγαίο!...Μέρα νύχτα αγκαλιασμένη γυναίκα σου η Δάφνη, Φοινικά,  του Θεόφιλου δοσμένη  στο λάδι αυτού του πίνακα...Εγώ δεν έχω μέγα ανάστημα , μα από το Α έως το Ω προσκυνώ το διάστημα!.." πιστεύω ότι "χάιδεψαν" και μαλάκωσαν, όχι μόνο την δική μου ψυχή, αλλά κάθε ανήσυχου παριστάμενου.
Σαγηνεμένη, ένιωθα ότι αγναντεύω τους παφλασμούς των κυμάτων του Αιγαίου αφέθηκα στην

μουσική, καθώς η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων ερμήνευσε  υπέροχα  όλες τις μελωδίες που  ακολούθησαν. Μελωδίες από τον Σούμπερτ, Ιταλών δημιουργών αλλά και σύγχρονους Έλληνες συνθέτες  με τους οποίους έχει συνεργαστεί. Η ψυχή μου γαλήνεψε και ας έμεινε απροστάτευτη στις "σαϊτιές" μουσικής μαγείας, τις οποίες έστελνε η  Ορχήστρα στο κοινό υπό την μπαγκέτα του Λουκά Καρυτινού.
Στην μυσταγωγική ατμόσφαιρα συνέβαλαν οι δεύτερες φωνές της Χορωδίας Graduarti,αλλά και  με την εμφάνιση τους- με τα σχεδόν χιτώνια - υπενθύμιζαν διακριτικά το παρελθόν του αρχαιολογικού χώρου στον οποίο βρισκόμασταν. Στα δυο encore  δεν θα μπορούσαν να μην συμπεριληφθεί το αγαπημένο "Χειροκρότημα" αλλά και το "Πάτωμα".  Η βραδιά έκλεισε με το "Τρίτο στεφάνι΄"

Ένα "μαγικό πέπλο" έμοιαζε να απλώνεται πάνω από το Ηρώδειο, ίσως οφειλόταν στην ειλικρινή εξομολόγηση της ερμηνεύτριας στην αρχή της συναυλίας "σας ευχαριστώ που όλα αυτά τα χρόνια η ψυχή μου καθρεφτίζεται στα μάτια σας..." είπε συγκινημένη και αφιέρωσε την συναυλία στην μητέρα της, η οποία είπε ότι "βρίσκεται κάπου εδώ ή εκεί" δείχνοντας στον ουρανό. "Λες και ήταν εκεί να μας προστατεύει και να συμβάλει σε αυτή την υπέροχη βραδιά" σκεφτόμουν καθώς άφηνα πίσω μου την φωτισμένη Ακρόπολη.