“Στην αγκαλιά του φιδιού” για να βρεις τον εαυτό σου…

Γράφει η Βίκυ Καλοφωτιά

Ένα κανό πλέει στην επιφάνεια της λίμνης, όπου αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά θα δει να καθρεφτίζονται αγριοπούλια, σύννεφα και απότομες βουνοκορφές που απειλούν να σε κατασπαράξουν αν δεν σεβαστείς την άγρια φύση και τους νόμους που τη διέπουν για να την καλοπιάσεις και να την πείσεις να μην σου επιτεθεί. Έχεις μαζί σου ένα φθαρμένο σακίδιο και όταν χάσεις το δρόμο και φέγγει ακόμη το φως της ημέρας, βγάζεις από τα “σπλάχνα” του, τη σκουριασμένη από τις λάσπες και τη βροχή πυξίδα, τον κιτρινισμένο χάρτη και τα κιάλια σου. Αν πάλι έχει απλώσει γύρω σου τα “πλοκάμια” της η νύχτα, ανάβεις με τα λιγοστά σου σπίρτα μια αυτοσχέδια φωτιά ή στρέφεις το βλέμμα σου ψηλά στον ουρανό και ακολουθείς τη φωτεινή πορεία που χαράζει στο σκοτάδι, το άστρο Αουκαρούνα…

 

Μπορείς να ακολουθήσεις όποια διαδρομή επιλέξει το ένστικτό σου, μπορείς να συνεχίσεις να τραβάς κουπί ή να βγεις στην όχθη και να διασχίσεις τις αμέτρητες εκτάσεις με τις φυτείες καουτσούκ παλεύοντας με τα άγρια θηρία της ζούγκλας και την ανυπότακτη βλάστηση. Μπορείς να συνεχίσεις ρισκάροντας τη ζωή σου. Το σίγουρο όμως είναι, ότι όποια διαδρομή κι αν είναι αυτή που τελικά θα ακολουθήσεις σε αναζήτηση του ιερού φυτού “γιακρούνα”, όταν το ταξίδι αυτό φτάσει στο τέλος του, εσύ δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος…

Το ιερό φυτό “γιακρούνα”. Το φυτό που διαθέτει τη θαυματουργή ιδιότητα να σε βοηθήσει να μάθεις το πώς να ονειρεύεσαι. Εσένα, τον εν δυνάμει πολεμιστή, που πήρες τη γενναία απόφαση να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να ξεχυθείς στα μονοπάτια της ζούγκλας μόνος, με σκοπό να υποτάξεις έναν ολόκληρο πολιτισμό ή μέσα στη μοναξιά και την ηρεμία να ανακαλύψεις επιτέλους τον εαυτό σου. Τον αληθινό σου εαυτό. Εκείνον που άφησες να χαθεί μέσα στον αγώνα κατάκτησης της ύλης, κι άλλης ύλης, κι άλλης ύλης, μέχρι που η ίδια αυτή η ύλη που πίστευες ότι θα σε ελευθερώσει, να γίνει τελικά αυτή που σου περνάει όλο και πιο σφιχτά τη θηλιά γύρω από το λαιμό. Κάποιοι από όσους τολμούν να ξετυλίξουν το νήμα αυτού του ταξιδιού, θα χαθούν και δεν θα επιστρέψουν ποτέ ξανά. Όσοι, όμως βρουν μαζί με τον αληθινό τους εαυτό και το δρόμο της επιστροφής, αυτοί θα έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε τους παρουσιαστεί στο δρόμο της ζωής, από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα.

Αφουγκράζεσαι γύρω σου. Ψίθυροι από έντομα, ερπετά, φυλλωσιές αγριόχορτων, ξερά φύλλα στο έδαφος, ιαχές φυλών που ζουν στα βάθη του Αμαζονίου, σταγόνες βροχής, δροσοσταλίδες καμωμένες από ιδρώτα και πληγές. Όλα έχουν κάτι να σου πουν. Κάθε φυτό, δέντρο, βράχος και λουλούδι είναι γεμάτα σοφία και γνώση. Και άπειρη ισχύ στο βάθος των αιώνων. Η φωνή της ζούγκλας. Η φωνή των ιθαγενών σαμάνων, που θεραπεύουν το σώμα και την ψυχή από τις ασθένειες, ακολουθώντας το δρόμο της καρδιάς. Πάντα το δρόμο της καρδιάς κι ας έρχεται σε σύγκρουση με τη νοοτροπία της Δύσης που απειλεί να συνθλίψει με το πρόσχημα της εξέλιξης, το γνήσιο και ανόθευτο. Το πηγαίο και το πραγματικά αστραφτερό, που γεννήθηκε για να ακουστεί και να μεταφερθεί από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, με σκοπό να αφυπνίσει, να μετασχηματίσει, να επουλώσει, να ανασυγκροτήσει. Κάθε δηλητήριο έχει το αντίδοτό του. Κάθε σιωπή βρίσκει τη φωνή της. Κάθε ήχος έρχεται η στιγμή που γίνεται κρότος. Φτάνει ο άνθρωπος να τολμήσει να χαθεί μέσα στη ζούγκλα για να μάθει να ονειρεύεται. Να ονειρεύεται. Για να σωθεί…

 

Να ονειρεύεται και να ακούει. Γιατί τα πάντα γύρω μας μιλούν, αρκεί να ακούμε. Να ακούμε πραγματικά και όχι μόνο με τα αυτιά. Και μόνο όταν θα αποφασίσουμε να ακούσουμε, τότε θα ακούσουμε. Μόνο τότε. Όπως οι σαμάνοι, όπως ο καθένας που χάνεται για να βρεθεί, που αναιρείται για να επιβεβαιωθεί, που τυφλώνεται για να δει…

Δυο επιστήμονες αναζητούν σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους τον χαμένο θησαυρό. Ο κόσμος είναι απέραντος κι εκείνοι επιλέγουν να δουν μόνο μέχρι εκεί που δείχνει ο χάρτης. Δεν χρειάζεσαι χάρτη, αν έχεις πίστη ότι ο δρόμος αργά ή γρήγορα θα βρεθεί. Αν ξεφορτωθείς τα περιττά αντικείμενα και αρχίσεις να περπατάς με τους ώμους και τα χέρια ελεύθερα από βαρίδια. Από βαρίδια της ύλης. Από βαρίδια της ψυχής. Από βαρίδια του σώματος. Από βαρίδια που μόνος σου φόρτωσες στον εαυτό σου νομίζοντας ότι θα σου εξασφαλίσουν την ελευθερία και την πραγματική ζωή. Ο χρόνος φεύγει, τρέχει, περνά, δίνει μια και σκαρφαλώνει ακατάπαυστα και ανελέητα για να φτάσει στον προορισμό του. “Πέτα τα πράγματά σου, για να ζήσεις!”, ακούγονται τα λόγια του αρχηγού της φυλής, εκεί στα βάθη του Αμαζονίου. Μόνο έτσι ζει κανείς σαν αυτό που πραγματικά είναι, σαν αυτό που έχει γεννηθεί για να γίνει. Σαν ένας άνθρωπος που έχει σώμα, νου, πνεύμα και ψυχή και ρουφάει αχόρταγα κάθε σταγόνα της ζωής. Αλλιώς δεν είσαι άνθρωπος, είσαι “Τσουγιατσάκι”, ένα ον που τριγυρνάει στον κόσμο, όντας κενό, χωρίς προορισμό, χωρίς αίσθηση του χρόνου, χωρίς σκοπό. Και όλοι μας έχουμε από ένα που κοιμάται μέσα μας, περιμένοντας να ξυπνήσει…

…για να τα καταφέρεις, όμως να πείσεις τη ζούγκλα να σου “μεταγγίσει” τη γνώση και τη σοφία της, πρέπει να έχεις πειθαρχία. Με σύνεση και φειδώ να αφαιρείς από αυτήν κομμάτια. Μην κατασπαράζεις ό,τι βρεις. Και μην πας τάχα να φανείς πιο έξυπνος από εκείνη, γιατί τα μάτια του λιονταριού γυαλίζουν μέσα στη νύχτα σαν το κεχριμπάρι. Καραδοκούν πίσω από τις πυκνές και άγριες φυλλωσιές του δάσους...

Το φίδι σέρνεται κάτω από τα πόδια σου για να φτάσει αργά-αργά και ύπουλα στη φωλιά του κι αν δεν σεβαστείς τους νόμους της ζούγκλας, τότε αυτό θα τυλίξει σφιχτά γύρω σου την ερπετοειδή του ύπαρξη και θα βρεθείς κι εσύ εκεί μαζί του, να παλεύεις να σωθείς ενώ η θανατηφόρα “αγκαλιά” του δείχνει ήδη τα κοφτερά της δόντια και τη διχαλωτή γλώσσα που στάζει δηλητήριο. 

Αξίζει, όμως να μπλεχτείς στην περιπέτεια στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζονίου, μόνος ενάντια στον κίνδυνο, ενάντια στην ύλη, ενάντια στις διαδρομές που είναι χαραγμένες στους χάρτες. 

…γιατί έχεις ένα όνειρο που περιμένει από εσένα να το εκπληρώσεις. 

Όνειρο είναι…

…και πρέπει να το ακολουθήσεις…

*Στοιχεία ταινίας:

“El Abrazo de la Serpiente”

(Embrace of the Serpent - Στην αγκαλιά του φιδιού):

- Η ταινία γυρίστηκε με αφετηρία τα ημερολόγια των Θίοντορ Κοχ Γκρουνμπεργκ και Ρίτσαρντ Έβανς Σουλτς, που υπήρξαν οι πρώτοι εξερευνητές της κολομβιανής πλευράς του Αμαζονίου. 

- Ήταν η υποψηφιότητα της Κολομβίας στα φετινά βραβεία Όσκαρ, στην κατηγορία “Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας”. Οι υπόλοιπες υποψηφιότητες ήταν οι ταινίες “Mustang” (Γαλλία), “Son of Saul” (Ουγγαρία), “Theeb” (Ιορδανία) και “A War” (Δανία). Το βραβείο της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου απέσπασε τελικά η ταινία “Son of Saul”, σε σκηνοθεσία Λάσλο Νέμες. 

- Στην Ελλάδα, η ταινία θα προβάλλεται στις αίθουσες από τις 31 Μαρτίου 2016 και είναι αφιερωμένη σε όλες εκείνες τις φυλές, που δεν ακούσαμε ποτέ το τραγούδι τους…

 

*Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Ciro Guerra

Σενάριο: Ciro Guerra, Jacques Toulemonde

Φωτογραφία: David Gallego

Μουσική: Nascuy Linares

Μοντάζ: Etienne Boussac, Cristina Gallego

Ηθοποιοί: Jan Bijvoet, Brionne Davis, Nilbio Torres, Antonio Bolívar, Yauenkü Miguee

Διανομή: Danaos Films

Δείτε στο ακόλουθο βίντεο το τρέιλερ της ταινίας “El Abrazo de la Serpiente”: