Νίκος Κουμπιός: “Χρειάζεται δύναμη κι αγάπη για τον εαυτό μας, για να επιλέξουμε το πολύ…”

“Θα’μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε”… 
 

Θυμάμαι σαν σήμερα τον εαυτό μου να ακούει ξανά και ξανά το τραγούδι αυτό. Μέχρι να τυπωθεί έντονα στη μνήμη μου, γιατί είχε τόσα πολλά να πει. Και άλλα τόσα να σε κάνει να νιώσεις, ακούγοντας την ξεχωριστή μουσική του λαλιά και τον εξαιρετικό του στίχο. Από την πρώτη φορά που είχα ακούσει τη μελωδία του να ξεχειλίζει μέσα από το ραδιοφωνικό χωνί, μου το είχε ψιθυρίσει το ένστικτό μου. Είναι από τα τραγούδια που τα θυμάσαι για μια ζωή. Ο καιρός πέρασε, από τότε γεννήθηκαν τραγούδια πολλά, όμως αυτό έμεινε ανεξίτηλο στον πίνακα του νου και της ψυχής μου. Κάτι που αποτέλεσε το ισχυρότερο κίνητρο για να αναζητήσω με το  δημοσιογραφικό μου “ραντάρ”, έναν από τους ανθρώπους που του έδωσαν ζωή. Τον νεαρό συνθέτη, με τη χαρακτηριστική ικανότητα να αφουγκράζεται τα μηνύματα που οι νότες επιθυμούν να μεταφέρουν σε αυτιά που τολμούν να ακούν και καρδιές που τολμούν να νιώθουν. Τον Νίκο Κουμπιό. Εκείνον, που συνέθεσε τη μελωδία του παραπάνω τραγουδιού και ο οποίος βρίσκεται πίσω από τη μουσική τραγουδιών που ερμήνευσαν πολύτιμες φωνές που είναι συνυφασμένες με εκείνου του είδους τη μουσική, η οποία κάνει τους ακροατές να ονειρεύονται, να οραματίζονται, να ταξιδεύουν…

“Το σημαντικό είναι να μην σκεφτόμαστε συνεχώς το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Η ικανοποίηση πρέπει να πηγάζει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν πετυχαίνεις πράγματα και λες στον εαυτό σου: “τα καταφέραμε!”, μου εμπιστεύεται καθώς ξεκινά η κουβέντα μας. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που παρά τις δυσκολίες, παρά τις γρατζουνιές, παρά την καθημερινή προπαγάνδα για να εξαλειφθεί ό,τι ίχνος αισιοδοξίας έχει παραμείνει μέσα μας, εκείνοι παλεύουν, δρουν και προτρέπουν τον εαυτό τους να μην το βάζει κάτω και να γίνεται ολοένα και πιο δυνατός, τότε ένα είναι σίγουρο. Ότι δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή που ο καθένας μας θα βρει μέσα του τη δύναμη να γίνει κάποτε “όλα αυτά που γεννήθηκε για να φτάσει”! Θα εξελιχθεί στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Και τότε όλα είναι πιθανά…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Ακουμπήσατε για πρώτη φορά τα χέρια σας στο πιάνο, στο διάδρομο ενός θεάτρου, όπου έπαιζε σε παράσταση η μητέρα σας, η ηθοποιός Καίτη Ροβήρου. Υπήρξε αυτή η στιγμή, η αφορμή, για να γεννηθεί μεταξύ της ύπαρξής σας και της μουσικής, ένας “έρωτας με την πρώτη ματιά” που θα διαρκέσει ενδεχομένως για πάντα;

Ήταν η στιγμή που γεννήθηκε ένας έρωτας μεταξύ εμού και του πιάνου. Ήμουν περίπου πέντε ετών. Υπήρχε ένα πιάνο στο διάδρομο του θεάτρου και πήγαινα κι έπαιζα. Θυμάμαι ακόμα εκείνες τις στιγμές. Είναι από τις μνήμες που έχουν χαραχτεί μέσα μου. Μετά από λίγο καιρό ξεκίνησα και τις σπουδές μου στο πιάνο. Από εκείνη τη στιγμή, η σχέση μας είναι διαχρονική.

Ποιες σκέψεις και συναισθήματα έπαιρναν ζωή μέσα σας  κάθε φορά που σαν παιδί ακούγατε τον πατέρα σας, Μιχάλη Κουμπιό, να συνθέτει μελωδίες τραγουδιών που έβρισκαν κατευθείαν το δρόμο για την καρδιά των ακροατών;

Σίγουρα με επηρέασε. Ήταν μέρος της καθημερινότητάς μου. Το έβλεπα σαν κάτι πολύ φυσικό, που θα μπορούσα κι ήθελα να κάνω κι εγώ.  

 

Ήταν το 2005, όταν υπογράψατε για πρώτη φορά τη μουσική στο τραγούδι ενός δίσκου. Επρόκειτο για το τραγούδι “Αυτό το λίγο”, σε στίχους του Ηλία Κατσούλη, το οποίο ερμήνευσε με τη χαρακτηριστική φωνή της η Πίτσα Παπαδοπούλου. Τι ήταν αυτό που σχηματίστηκε στην ψυχή σας όταν μάθατε από ποιον θα ερμηνευτεί, καθώς επίσης και όταν το ακούσατε για πρώτη φορά ζωντανά από εκείνη;

Ξεκίνησα να συνθέτω τραγούδια από το Γυμνάσιο. Από τότε, λοιπόν υπήρχε στη σκέψη μου, μελλοντικά να ερμηνευθούν από κάποιον τραγουδιστή. Σκεφτόμουν τραγουδιστές και τραγουδίστριες που θα τους ταίριαζαν αυτά που έγραφα. Το τραγούδι αυτό προϋπήρχε. Όταν αποφάσισα να το παρουσιάσω στην κυρία Παπαδοπούλου, η μόνη αλλαγή που έκανα, ήταν να μετατρέψω την τελευταία φράση του ρεφραίν σε ουσάκ (μουσικός δρόμος πάνω στον οποίο έχουν βασιστεί πολλές λαϊκές μελωδίες) ώστε να της ταιριάζει περισσότερο. Πρόκειται για μια σπουδαία λαϊκή φωνή. Όταν, λοιπόν έμαθα ότι θα συμπεριλάβει το τραγούδι μου στο δίσκο της, χάρηκα πάρα πολύ. 

“…κι όλο φοβάμαι μη νικήσει αυτό το λίγο και σημαδέψει τη ζωή μου για καλά, πολλές φορές λέει κανείς “θέλω να φύγω”, μα πάντα μένει εκεί που χάνει τα πολλά…”, είναι κάποιοι από τους στίχους του εν λόγω τραγουδιού. Αλήθεια, γιατί αρκετές φορές στη ζωή μας παραμένουμε “υπήκοοι” στο βασίλειο του “λίγου” αφήνοντας το “πολύ” να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας;

Η γνώμη μου είναι ότι αν θες να είσαι κοντά στο κυνήγι της ευτυχίας, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μην εξαρτάς την ευτυχία σου από ανθρώπους κι αντικείμενα, αλλά από στόχους. Ο έρωτας είναι παράξενο συναίσθημα, μια περίεργη κατάσταση. Δε σε αφήνει να σκεφτείς καθαρά. Η αγάπη είναι το υπέρτατο αγαθό και φυσικά το πιο δύσκολο. Σχετικά με το τραγούδι αυτό, το καλό είναι ότι η ηρωίδα καταλαβαίνει το πάθος της. Είναι σημαντικό να έχουμε αυτογνωσία. Να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Χρειάζεται δύναμη κι αγάπη για τον εαυτό μας, για να επιλέξουμε το πολύ, όσο κι αν μας κατακλύζει το συναίσθημα του λίγου. Το λίγο, μπορεί να είναι ένα αρρωστημένο πάθος, μια συνήθεια, ο φόβος της αλλαγής, η ανάγκη. Όλα αυτά έχουν κοινή συνισταμένη την εξάρτηση. Είναι άσχημο, λοιπόν να εξαρτάσαι κάτω από αυτό το πρίσμα. Ο κάθε άνθρωπος οφείλει το καλύτερο στον εαυτό του, και θα πρέπει να κρατά μια σταθερή πορεία προς το στόχο του και την προσωπική του εξέλιξη. Αν υπάρχει και η συντροφικότητα σε αυτή τη διαδρομή, αυτό είναι το ιδανικό. Όμως, να είναι μια σχέση που και οι δύο θα κερδίζουν πολλά, κι όχι να χάνουν.  

“Όχι, δε χαθήκαν όλα, όχι […] κι εκεί πάνω που λες ότι χάνουμε, θα νικάμε”. Στίχοι του Νίκου Μωραΐτη, του τραγουδιού με τον τίτλο “Θα’μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε”, που απέκτησε μουσική υπόσταση μέσα από τη δική σας σύνθεση. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Ελλάδα σήμερα; Ότι πάντα κάτι γίνεται και εκεί που πάει να σβήσει η φλόγα της, επανέρχεται, και μάλιστα ακόμη πιο δυνατή;

Ο Νίκος είναι ένας εξαιρετικός στιχουργός, ο καλύτερος της γενιάς του, και τον θαυμάζω. Στον στίχο αυτό, απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο την αισιοδοξία που χρειάζεται να έχουμε ως άνθρωποι. Δεν θα πρέπει να τα παρατάμε με την πρώτη δυσκολία. Τα πάντα είναι ένας διαρκής αγώνας. Έτσι κι οι σχέσεις. Καλό θα είναι όταν χαλάει κάτι, να προσπαθούμε να το φτιάχνουμε κι όχι να το πετάμε αμέσως. Η χώρα μας λοιπόν, φρονώ πως διαθέτει δύναμη, ταλέντο, παράδοση και διαχρονικά υλικά, ώστε να ξεπερνάει τις δυσκολίες. Ας μην ανακαλύπτουμε φανταστικούς εχθρούς. Το θέμα είναι μέσα μας. Να εξελιχθούμε εμείς πρώτα σαν άνθρωποι. Ο καθένας ξεχωριστά να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, τον καλύτερο του εαυτό. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά. Έτσι κι αλλιώς, το απ’ έξω δεν το ορίζουμε εμείς. 

Το βίντεο με το τραγούδι "Θα'μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε"

 

Επομένως, αυτό που περνά από το χέρι μας, ας το κάνουμε. Πιστεύω πως υπάρχουν τεράστια περιθώρια προς αυτήν την κατεύθυνση. Η παιδεία, είναι ένα ισχυρό εφόδιο, ώστε να μας κάνει να νικήσουμε στο τέλος. Οι γονείς, ας στρέψουν τα παιδιά τους από μικρή ηλικία προς τις τέχνες και την εκπαίδευση. Να ανοίξουν τα παράθυρα μέσα τους. Να αναπτυχθεί η ψυχή τους. Να ομορφύνει ο εσωτερικός τους κόσμος, ώστε μετά από χρόνια να είναι σε θέση να επιστρέψουν αυτά τα εφόδια στο κοινωνικό σύνολο. Η τιμιότητα, ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η αγάπη, είναι αξίες απαραίτητες για να νικήσει η χώρα μας. Δυστυχώς, διαπιστώνω καθημερινά πως υπάρχουν πολλά αντίθετα παραδείγματα, από τη συναναστροφή μου με τους ανθρώπους. Γι’ αυτό ξαναλέω πως το πρόβλημα βρίσκεται μέσα μας.   

Το συγκεκριμένο τραγούδι –όπως έχετε δηλώσει– προοριζόταν αρχικά να ερμηνευτεί από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, η οποία όμως το άφησε “να πετάξει σε άλλο ουρανό”, κι έτσι βρέθηκε σε έναν από τους δίσκους της Ραλλίας Χρηστίδου. Σε πρόσφατη συνέντευξή σας αναφέρατε ότι “τελικά το τραγούδι πήγε στα χέρια που έπρεπε και έτσι έμεινε χαραγμένο στις ψυχές των ακροατών”. Πιστεύετε ότι αυτό ισχύει για καθετί στη ζωή; Ότι τελικά βρίσκει το δρόμο του και καταλήγει εκεί που πρέπει και εκεί που του αξίζει;

Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξος άνθρωπος. Πιστεύω στη δικαίωση, και ότι κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για τον καθένα. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Φυσικά, μέσα από την παράλληλη δράση και το κυνήγι γι’ αυτά που επιθυμούμε και πιστεύουμε πως μας αξίζουν. Όμως, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω και τον παράγοντα τύχη, που παίζει σημαντικό ρόλο κι αυτός. Η επίτευξη στόχων είναι ένα κράμα επιμονής, υπομονής, ταλέντου, εξυπνάδας, τύχης και συγκυριών. Το “Θα’μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε” δημιουργήθηκε για άλλη τραγουδίστρια, όμως το είπε εξαιρετικά η Ραλλία Χρηστίδου και το τραγούδι πήγε πολύ καλά. Μπορεί κάτι να στραβώνει στην αρχή, αλλά μετά μπορεί να έρθει κάτι που ξεπερνά τις προσδοκίες σου και σε δικαιώνει. 

Συνθέσατε μουσική πάνω σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Νίκου Σταθόπουλου κ.ά. για τραγούδια που ερμήνευσαν κατόπιν ο Γιώργος Νταλάρας, η Καίτη Κουλλιά και ο Μίλτος Πασχαλίδης. Ποια ξεχωριστά στοιχεία χάραξε ο καθένας από αυτούς, στο βιβλίο της καλλιτεχνικής διαδρομής σας;

Είμαι πολύ ευτυχής, διότι έχω συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού και πολύ σημαντικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες. Για τον Γιώργο Νταλάρα έχω να πω τα καλύτερα, αρχικά σαν άνθρωπο. Διότι τον καλλιτέχνη Γιώργο Νταλάρα τον γνωρίζουμε όλοι. Έχει προσφέρει αριστουργήματα κι έχει προικίσει τις επόμενες γενιές με σπουδαία κληρονομιά. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος κι ο Μάνος Ελευθερίου είναι η ζωντανή ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Νιώθω ευγνωμοσύνη που συνεργάστηκα μαζί τους. Επίσης, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Καίτη Κουλλιά ήταν δύο πολύ επιτυχημένες και άψογες συνεργασίες.  

 

Πριν από λίγες ημέρες, η μουσική που συνθέσατε για την ταινία “Λεωφορείο 43” του Αλέξη Λαζαρίδη απέσπασε τιμητική διάκριση (Βραβείο Μουσικής) στο Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου “Βαγγέλης Κοτρώνης”. Τι ήταν αυτό που είχατε σαν σκοπό να προσθέσετε στην ταινία μέσω της μουσικής σας;

Αυτή η ταινία ήταν πολύ ευτυχής συγκυρία. Πάντα μου άρεσε να διανθίζω την εικόνα με τη μουσική μου. Λατρεύω την κινηματογραφική μουσική. Κι από παιδάκι ήταν κάτι που το ονειρευόμουν. Εν προκειμένω, προσπάθησα να ταυτίσω τα συναισθήματα της εικόνας με τη μουσική. Η μουσική κι η εικόνα πρέπει να έχουν μια σχέση αλληλεπίδρασης. Αυτό το βραβείο ήταν μια αναγνώριση ότι κάτι έκανα καλά. Το ότι βρέθηκαν άνθρωποι εξειδικευμένοι στον κινηματογράφο, να ξεχωρίσουν τη μουσική μου μεταξύ τόσων πολλών συμμετοχών, ήταν κάτι που με γέμισε, αν μη τι άλλο, ικανοποίηση.

Κατά τη διάρκεια της ταινίας ακούγεται από έναν από τους πρωταγωνιστές, η εξής ατάκα: “Θυμήσου να ανέβεις στην κορυφή για να δεις τον κόσμο, και όχι για να σε δει ο κόσμος”. Κατά πόσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο και στην πράξη, όταν κάποιος ανεβαίνει σχετικά γρήγορα τη σκάλα της επιτυχίας ενώ βρίσκεται σε νεαρή ηλικία;

Σίγουρα, όταν είσαι σε νεαρή ηλικία δεν διαθέτεις την απαιτούμενη ωριμότητα, ώστε να διαχειριστείς την όποια επιτυχία. Βέβαια, σε μεγάλο βαθμό αυτό έγκειται και στον χαρακτήρα του ανθρώπου, ξέχωρα από την ηλικία του. Το σημαντικό είναι να μην σκεφτόμαστε συνεχώς το πώς μας βλέπουν οι άλλοι. Η ικανοποίηση πρέπει να πηγάζει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν πετυχαίνεις πράγματα και λες στον εαυτό σου: “τα καταφέραμε”. Αυτός ο εσωτερικός μονόλογος για εμένα είναι πιο σημαντικός από τα σχόλια που θα δεχτείς και τον θαυμασμό από τους γύρω σου, τα οποία είναι εξίσου τιμητικά. Το στοίχημα είναι με τον εαυτό μας. Το “φαίνεσθαι” χτίζεται πολύ εύκολα και πολλές φορές παραποιείται και διαστρεβλώνεται  προς τέρψιν μιας αλλόκοτης αυταρέσκειας και επιβεβαίωσης που εκλαμβάνει το άτομο από την αναγνώριση του κόσμου. Όμως, το “είναι” δεν το ξεγελάς. Είναι εκεί, και γνωρίζεις την αλήθεια μέσα σου, ό,τι και να έχεις καταφέρει να νομίζουν οι άλλοι για εσένα. Αρκεί βέβαια να διαθέτεις, έστω και κάποια ψήγματα αυτογνωσίας.  Γι’ αυτό, σημασία έχει να ανέβεις στην κορυφή για να δεις τον κόσμο και όχι για να σε δει ο κόσμος.    

“Η αιτία είσαι εσύ”, είναι ο τίτλος ενός τραγουδιού που αγγίξατε με το μουσικό σας ραβδάκι, από το οποίο μάλιστα πήρε τον τίτλο του και ένας ολόκληρος δίσκος του Γιώργου Νταλάρα. Θα μεταβαίνατε στο εξωτερικό για να συνεχίσετε να ασχολείστε με αυτό που κάνει την ψυχή σας να χαμογελά, αφού στη χώρα μας, όπως φαίνεται, βρισκόμαστε πια “με το’να πόδι στ’άστρα και τα δυο στην κόλαση”, όπως λένε οι επόμενοι στίχοι του συγκεκριμένου τραγουδιού;

Είναι κάτι που με απασχόλησε πρόσφατα. Όταν είχα μια πολύ καλή επαγγελματική πρόταση από το εξωτερικό. Όμως, προτίμησα να μείνω. Είμαι ένας επίμονος άνθρωπος που δεν το βάζει εύκολα κάτω. Πιστεύω ότι όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, όπως τώρα που είναι άθλιες, πάντα θα υπάρχει χώρος για δημιουργία. Κάποτε, οι πρόγονοί μας έγραφαν αριστουργήματα και δίπλα τους περνούσαν σφαίρες. Τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε. Οφείλουμε να δώσουμε τη μάχη μας. 

 

Οι καλλιτεχνικές σας δραστηριότητες περιλαμβάνουν εκτός από τη σύνθεση, και τη διδασκαλία μουσικής σε παιδιά. Από ποια “υλικά” είναι φτιαγμένη η φιλοσοφία για τη μουσική, που προσπαθείτε να τους μεταδώσετε μέσα από τις νότες;

Έχω σπουδάσει μουσική και παιδαγωγικά και είμαι απόφοιτος του Ιονίου Πανεπιστημίου. Εκεί, ειδικεύτηκα στα παιδαγωγικά. Αγαπώ πολύ τα παιδιά. Η ενασχόλησή μου μαζί τους είναι κάτι που με γεμίζει και με ευχαριστεί. Παραδίδω μαθήματα πιάνου, ενώ είμαι δάσκαλος Μουσικοκινητικής Αγωγής στον Παιδικό Σταθμό “Η Παρεούλα μας”  και το ΚΔΑΠ (Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών) “Μελάμπους, το δέντρο της Γνώσης”, στη Σαλαμίνα. Επίσης, συνεργάζομαι με τα Εκπαιδευτήρια Ηλιάδη, ως πιανίστας της Χορωδίας του Δημοτικού. 

Μάλιστα, πριν από ένα μήνα κερδίσαμε το Α’ Βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Χορωδιών ΧΟΝ με μαέστρο την κυρία Θεώνη Μούλτου. Ακόμη, συνεργάζομαι με τα Εκπαιδευτήρια του Στέλιου Καθαρού, ο οποίος είναι ένας εξαίρετος φιλόλογος κι η παρουσία του υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξή μου. Είναι όμορφο να προσφέρεις στα παιδιά. Το βασικό υλικό είναι η αγάπη για τη ζωή. Αυτό προσπαθώ να μεταδώσω. Σύμφωνα με τους παιδοψυχολόγους, είναι σημαντικό τα παιδιά να ξεκινούν από νωρίς την επαφή τους με τη μουσική και την εκπαίδευση, ώστε να πλάσσουν την προσωπικότητά τους. Οι γονείς που το προσφέρουν αυτό στα παιδιά, τους κάνουν το καλύτερο δώρο. Ένα δώρο που θα τους αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο!

Ποιες είναι οι επόμενες επιδιώξεις σας στον κόσμο της μουσικής δημιουργίας; 

Έχω πολλά σχέδια για το μέλλον. Πράγματα, τα οποία είναι δρομολογημένα να γίνουν, κι άλλα που βρίσκονται στο στάδιο της προεργασίας. Μια μεγάλη επιθυμία είναι να συνθέσω ένα έργο για παιδιά σε cd. Τραγούδια ή μουσική αφήγηση ενός παραμυθιού. Είναι στο στάδιο της προεργασίας ακόμη αυτό. Να συνεχίσω να ασχολούμαι με την εκπαίδευση των παιδιών. Επίσης, να συνθέσω μουσική για θέατρο και κινηματογράφο. Πρόσφατα “έντυσα” με τη μουσική μου την παράσταση “Η Μεταμόρφωση”, στο Θέατρο Πήγασος, σε σκηνοθεσία Γιώργη Μπαλιάκα. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Και φυσικά νέα τραγούδια, live (ζωντανές εμφανίσεις) και όμορφες συνεργασίες με καλούς τραγουδιστές και τραγουδίστριες. 

*Ακούστε στο ακόλουθο βίντεο, το τραγούδι "Η αιτία είσαι εσύ", σε στίχους, Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική, Νίκου Κουμπιού: 

 

*Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Νίκου Κουμπιού