Ο Μάης του '68 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών

Ασπρόμαυρες εικόνες έρχονται από το βάθος του χρόνου, ξυπνούν μνήμες σε κάποιους μεγαλύτερους,  ενώ γεννούν παραστάσεις γεγονότων σε νεότερους. Μαρτυρίες και ντοκουμέντα των τεκταινόμενων κατά το Μάη του 1968 στο Παρίσι, μια εξέγερση που θεωρείται η πλέον δυναμική του 20ου αιώνα καθώς συμμετείχαν σε αυτοί άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Λίγο πριν πάρει διαστάσεις επανάστασης, η κοινωνικοπολιτική αναταραχή στη Γαλλική πρωτεύουσα κατάφερε να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση και ο συντηρητικός Ντε Γκωλ να προκηρύξει εκλογές. Ο Μάης του '68 μπορεί να μην κατάφερε να κλονίσει τον στρατηγό που αναδείχθηκε πιο ισχυρός από τις εκλογές, αλλά αποτέλεσε σταθμό προς  φιλελεύθερες ιδέες, εκκινήθηκαν μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, ενώ η Γαλλία έγινε πιο δεκτική στις κοινωνικές αλλαγές.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Μόνο 43 φωτογραφίες μια έκθεση "Στην καρδια του Μάη του 68" του Phillipe Gras (Φιλίπ Γκρα) στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, μια καταγραφή  των γεγονότων του Μάη 1968 στη Γαλλία, αρκεί για να ξετυλιχθεί το κουβάρι του μύθου. Στιγμιότυπα έχουν καταγραφεί από το κλείστρο της μηχανής του Γκρα:
Η αυλή της Σορβώνης αρχίζει να γεμίζει, οι φοιτητές εκεί συμπαραστέκονται στους φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ναντέρ που έχουν καταλάβει το κτίριο για να διαμαρτυρηθούν κατά της κυβερνητικής πολιτικής σε θέματα παιδείας. Ο Γκρα έχει αποθανατίσει και τις αστυνομικές δυνάμεις να εφοδιάζονται προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους φοιτητές. Σε άλλη εικόνα οι αστυνομικές δυνάμεις δέιχνουν ετοιμοπόλεμες ενώ ένας φοιτητής τρέχει.

Άλλοι έχουν συγκεντρωθεί πάνω στο μπρούντζινο άγαλμα του Λιονταριού του Μπελφόρ στη πλατεία Νταφέρ  Ροσερό. Από την ματιά του καλλιτέχνη δεν έχουν ξεφύγει αφίσες, συνθήματα υπογεγραμμένα "οι οργισμένοι" οι φωτιές στην  Σεν Ζερμέν, τα οδοφράγματα από προστατευτικά πλέγματα δέντρων, το περιοδικό Revolté  της Ένωσης Επαναστατημένων, αλλά και το  Le Pavé, της επιτροπής πληροφόρησης.  

Αίσθηση στον επισκέπτη της έκθεση κάνει το άγαλμα του Λουί Παστέρ στην Σορβόνη. "Τη νύχτα της 24ης Μάιου η φωτιά γίνεται το όπλο των διαδηλωτών" γράφει χαρακτηριστικά  λεζάντα μιας φωτογραφίας. Την ίδια νύχτα η εξέγερση έχει για πρώτη φορά δυο εστίες στο Καρτιέ Λατέν  και στη δεξιά όχθη  στο σταθμό της Λυον μέχρι την Μπουρς. Οι φοιτητές της Ιατρικής λαμβάνουν δράση και περιθάλπουν τους τραυματίες.
Πέρα από το μέτωπο των εξεγέρσεων ο Γκρα έχει καταγράψει τα τεκταινόμενα και εντός των καταλήψεων όπως στο Εθνικό θέατρο Οντεόν όπου συγκεντρώνονται φοιτητές, εργάτες και καλλιτέχνες. Από τα ντοκουμέντα ξεχωρίζει η συγκέντρωση στο Στάδιο Σαρλετί

στις 27 Μαΐου, μέρα ρήξης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας με την υπόλοιπη αριστερά. Όπως και η Γενική Συνομοσπονδία ζήτησαν από τον κόσμο να μην παραστεί στη συγκέντρωση αλλά καθώς οι αστυνομικές δυνάμεις έλειψαν δεν δημιουργήθηκαν εντάσεις. Στην λεζάντα γράφει η αίσθηση του τέλους έρχεται.
Αγαπημένη μου φωτογραφία το πιο κοντινό πορτραίτο  του Ζαν Πολ Σαρτρ, "πάπα του υπαρξισμού" ο οποίος απευθύνθηκε στο κοινό μέσα από το αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Σορβόνης στις 20 Μαΐου.


Η έκθεση θα είναι ανοικτή για το κοινό έως τις 29/3.

Η έκθεση συνοδεύεται από μια σειρά δύο ντοκιμαντέρ με τίτλο: «Μάιος ’68, μια παράξενη άνοιξη», που πραγματοποίησε ο ιστορικός και κινηματογραφιστής Dominique Beaux, που παρουσιάζουν κυρίως μαρτυρίες πρωταγωνιστών από τον κόσμο της πολιτικής, των κομμάτων, της δημόσιας διοίκησης, των αστυνομικών δυνάμεων.