Ο Σπύρος Ντασιώτης, ο Θεόφιλος της γενιάς μας «σμιλεύει» τις αγωνίες της κοινωνίας μας

Πνοή στο ξύλο σαν άλλος ζωοδότητης δημιουργός δίνει ο Σπύρος Ντασιώτης στα έργα του, τα οποία γίνονται φορείς μηνυμάτων ή καλύτερα «κραυγή»... Ως άλλος Θεόφιλος, ο αυτοδίδακτος καλλιτέχνης εξωτερικεύει με αυθεντικότητα και απλότητα τις αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου από την οικολογική καταστροφή έως τον ψηφιακό εθισμό.

Οι περισσότεροι ίσως τον γνωρίζετε από το «Πάρκο των Ψυχών» στην Πάρνηθα, όταν έδωσε ζωή μετά την μεγάλη φωτιά σε καμένα δέντρα μετατρέποντας τα σε γλυπτά και στέλνοντας με τον δικό του τρόπο σήμα κινδύνου για την οικολογική καταστροφή.

Όχι τυχαία, λοιπόν,  πλήθος κόσμου έσπευσε να επισκεφθεί την έκθεσή του με γλυπτά και πίνακες, που φιλοξενούνται αυτές τις ημέρες στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη και να αποθανατίσει τα έργα του. Λογικό είναι να θέλουν να τα καταγράψουν καθώς γλυπτά και καμβάδες θυμίζουν ένα εικαστικό δάσος…

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Φιλόξενος οικοδεσπότης ο καλλιτέχνης μοιράστηκε με όλους τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του. Με υπομονή εξήγησε και σε εμένα την τεχνοτροπία του, τον κόπο και το σκεπτικό του.

Αρχίζοντας από τις φόρμες ο κ. Ντασιώτης οραματίζεται τη μορφή του έργου και με σταδιακές αφαιρέσεις μέσω κοψιμάτων με  αλισοπρίονο  αλλά και με μικρότερα εργαλεία φθάνει στο τελικό σχήμα. Εκεί νοηματοδοτεί το «άψυχο» ξύλο, δημιουργώντας έναν νέο κύκλο «ζωής» γι’ αυτό και καλώντας τον θεατή να κάνει συνειρμούς και να γεννήσει δικούς του προβληματισμούς.

Η πείρα του στην γλυπτική είναι καταφανής  δια γυμνού οφθαλμού.  Το βίντεο που προβάλει  στο πλαίσιο της έκθεσης δείγματα από το σύνολο της δουλειάς του, το επιβεβαιώνει. Φαίνεται άλλωστε στο έργο του ότι έχει καταβολές από την κλασική αρχαιότητα, αλλά και οι αναζητήσεις του σε κινήματα της Ιστορίας της Τέχνης.

Η δραματικότητα όμως των μορφών είναι αυτή που θεωρώ ότι εντυπωσιάζει τον θεατή.

 Η ένταση μεταφέρεται στον θεατή που στέκει με θαυμασμό απέναντι στα ευμεγέθη γλυπτά. 

Ακόμη και εάν δεν διαβάσει τις λεζάντες μπορεί να κατανοήσει την πρόθεση του καλλιτέχνη να αποδώσει με πάθος τις «αλήθειες» του.

Και ενώ οι μορφές του έχουν αυτό που θα περιέγραφε ο Nietzsche, ως Απολλώνιο, σε ότι αφορά το πλάσιμο και την συμμετρία τους, εντούτοις το συναίσθημα που αποδίδουν είναι Διονυσιακό, δηλαδή την παρόρμηση, το ένστικτο και την πρωτόγονη φύση.

Από  την  ονομασία δε των έργων καταλαβαίνει κανείς ότι ο κ. Ντασιώτης προσπαθεί να αποδώσει τον εσωτερικό αγώνα του. «Καταπίεση, έλεος, αποεγκεφαλοποίηση, Κίνηση εντός, Εθισμός κ.ά.» είναι λίγοι τίτλοι από τα έργα του που συγκράτησα.  Μάλιστα, όταν τον ρώτησα για την θρησκευτικότητα που διέκρινα σε κάποια από αυτά, μου εξήγησε ότι η οπτική του δεν προσέρχεται από το πεδίο της θρησκοληψίας, αλλά από την πρόθεση του να χρησιμοποιήσει σύμβολα εύληπτα από όλους.

Η έκθεση θα παραμείνει ανοικτή έως την Κυριακή 3 Νοεμβρίου στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη, Μ.Αντύπα 18 στο Ν.Ηράκλειο.