Κάτω από το μπλε φως, ο Χρ. Αντωναρόπουλος αποκωδικοποιεί τον "μυστικισμό" της Τέχνης

Ένα μουσείο στην καρδιά της Αθήνας θα μπορούσε να φιλοξενεί τις Καρυάτιδες, τον Μέγα Αλέξανδρο, την Τζοκόντα, την Primavera; Το πορτραίτο της Dora Maar από τον Picasso θα μπορούσε να συνυπάρξει μαζί με την Marilyn Monroe και την  Mini των Miki Mouse; 

Κάτω από τον led φωτισμό και το  χαραγμένο πλέξιγκας, μεγάλα έργα αποκαλύπτουν τα «μυστικά» τους στην έκθεση BLUE LIGHTS EMOTIONS STORIES, του Χρήστου Αντωναρόπουλου στον Εικαστικό Κύκλο Sianti Gallery.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος μπορώ να σας διαβεβαίωσε καθώς παρακολουθώ την πορεία του τα τελευταία χρόνια, από μια  τυχαία «συνάντηση» σε μια Art Αthina, το 2017, ότι είναι καλλιτέχνης που προσδοκά  την τεχνική αρτιότητα, αλλά δεν στέκει μόνο εκεί, δίνει έμφαση στο νόημα  και στον προβληματισμό. Ιδιαίτερα με την παρούσα έκθεση έρχεται  να μας «ερεθίσει», ώστε να δούμε κάτω από την επιφάνεια, «τη Τέχνη κάτω από τη Τέχνη», να αναζητήσουμε το σχέδιο και περαιτέρω τους συμβολισμούς.

Τα έργα του μου θύμισαν χειρόγραφες σημειώσεις του Leonardo Da Vinci, που συναντάμε σε προσχέδια του, τα οποία φημολογούνται ότι σχετίζονται με τον μυστικισμό του. Μάλιστα, ο Αναγεννησιακός καλλιτέχνης έγραφε σε τοπική διάλεκτο και δεξιόστροφα ώστε να μην είναι δυνατόν να διαβαστούν, παρά μόνο με καθρέφτη. Στην περίπτωση του κ. Αντωναρόπουλου νομίζω ότι υπάρχει η πρόθεση  και η πρόκληση από την μεριά του να δούμε το έργο σε βάθος και σε άλλα επίπεδα ανάγνωσης.

Καθώς στέκομαι απέναντι στα έργα του μου έρχεται στο μυαλό η θεωρία του Πλάτωνα περί μίμησης, δηλαδή ότι ο καλλιτέχνης αντιγράφει τα αισθητά πράγματα, τα είδωλα καθώς ο κόσμος είναι ένα απείκασμα, σύμφωνα με τη Θεωρία των Ιδεών. Εδώ όμως ο καλλιτέχνης μας καλεί να ξεπεράσουμε αυτό το «εμπόδιο», δεν αμβλύνει την λογική, αλλά την αξιοποιεί θυμίζοντας ότι η «μαγεία» της συνίσταται στη φόρμα, τα μαθηματικά, το σχέδιο…

Εξίσου για μένα ενδιαφέρον είναι ότι  ο καλλιτέχνης δεν περιορίζει την απόπειρά του μόνο σε γνωστά έργα της Αρχαιότητας και της Αναγέννησης, αλλά τολμά να δημιουργήσει μια γέφυρα έως την pop Art ή καλύτερα ποπ κουλτούρα. 

Ως εκ τούτου, στον χώρο της γκαλερί εκτίθενται δημιουργίες του με αναφορά σε αριστουργήματα, που «φιλοξενούνται» στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, καθώς ακόμη έναν καρτούν, μια αγαπημένη φιγούρα των παιδικών μας χρόνων, την γνωστή σε όλους «Μίνι». Αυτή μάλιστα στέκεται αγέρωχη και το ίδιο σκερτσόζα με την Marylin n Monroe…

Ο προβληματισμός του  πιθανότατα ενέχει  την ιστορικότητα της Τέχνης, δηλαδή την λειτουργία το ως μέσο έκφρασης  διαχρονικά, εικάζω δε ότι τον απασχολεί πως αυτή προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε κοινωνίας. Ίσως όχι τυχαία ο καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Θανάσης Μουτσόπουλος αναφέρει στο κείμενό του για την έκθεση το βιβλίο «Το Φανταστικό Μουσείο» του Andre Malraux, που διευρύνει την χωρική του διάσταση, την μετατόπιση από τα ιερά αντικείμενα σε εκθέματα, αυτό που στηλίτευσε ο Marchel Ducamp με τον ουρητήρα και τα ready made.

Ως θεατή με γαλήνεψε ο μπλε φωτισμός, με κάλεσε να μπω σε έναν κόσμο μυστηρίου. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, πιστεύω, η επιλογή του μπλε  χρώματος από τον κ.Αντωναρόπουλο. Είναι το χρώμα του ενδύματος της Παναγίας στους πίνακες  στην Αναγέννηση αλλά και εκείνο το ξεχωριστό μπλε του Ιβ Κλαιν που πήρε τελικά το όνομά του.

Άξιο λόγου είναι  το παιχνίδι με τις γρίλιες που με έκανε να δω τον «Μυστικό Δείπνο» ως ένα αφαιρετικό έργο μέσα από την δίχρωμη απόδοσή του. 

Η δε «φυλακισμένη» Καρυάτιδα με έκανε να αναζητήσω συμβολισμούς, μακριά έως το Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, ενώ η συνύπαρξη  της Ιουδίθ, της Μαίριλιν και του Κούρου καθώς και του Έλβις Πρίσλεϊ μου έδωσαν κίνητρο να αναζητήσω κοινά σημεία, όπως η ανατομία του σώματος, η κίνηση αλλά και άλλες κοινωνικές προεκτάσεις όπως τα πρότυπα ομορφιάς κάθε εποχής.