Ξενάγηση στην Αθήνα με την λογοτεχνική "ματιά" της Ζώρζ Σαρή

Η Αθήνα σε αναβρασμό, η πόλη λίγο πριν την Κατοχή «κοχλάζει», οι νέοι πρέπει να φύγουν για τον πόλεμο και στο γνωστό γεφυράκι στον Εθνικό Κήπο δίνεται ένα ραντεβού… Ένας στρατιώτης συναντά για τελευταία φορά την «κουμπαρούλα» του και θα διασχίσουν την Πανεπιστημίου για να απολαύσουν πάστα σοκολατίνα στο Ζόναρς… Με ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Ζωρς Σαρή «Όταν ο ήλιος» ξετυλίχθηκε το νήμα για τη λογοτεχνική μας περιδιάβαση στην πόλη, όπως την είδε η συγγραφέας μέσα από το λογοτεχνικός της έργο.

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Με φόντο τον Εθνικό Κήπο, η ξενάγηση που οργάνωσαν τα Public για όλη την οικογένεια, μας ταξίδεψε περισσότερο στον χρόνο, παρά στον "χώρο" και συγκεκριμένα στην Αθήνας άλλων εποχών. Ο ξεναγός μας Γιώργος Φητάμ «γλίστρησε» τον δείκτη του ρολογιού πίσω. Με αναφορές  στον κήπο της Βασίλισσας Αμαλίας, μας περιέγραψε την αναπόκριση ενός Γάλλου δημοσιογράφου για το "σκάνδαλο" στην Αθήνα καθώς αυτής είχε πρόβλημα ύδρευσης, και ο ανταποκριτής υποστήριξε ότι «οι Αθηναίοι διψούν, αλλά το ο κήπος της Βασίλισσας είναι κατάφυτος».

Στο σύμπαν της αγαπημένης Ζώρζ Σαρή εισήλθαμε με ένα απόσπασμα από το προαναφερόμενο μυθιστόρημα που περιγράφει το σπίτι της στην οδό Ιπποκράτους, μέσα από το οποίο ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται την αστική ζωή των Αθηναίων. Μπορεί να ήμασταν καθισμένοι σε ένα κιόσκι του κήπου, αλλά νοερά μεταφερθήκαμε στους δρόμους της Αθήνας, όταν η ηρωίδα Ζωή έφευγε άφοβα βόλτα με τις αδερφές της και η Γαλλίδα μαμά της την περίμενε στο κατώφλι του σπιτιού.

Διασχίζοντας τα δρομάκια του Εθνικού Κήπου, με στάσεις στο γεφυράκι όπου αφηγείται η συγγραφέας την συνάντηση του Περικλή και της Ζωής, φθάσαμε σε μια μικρή λιμνούλα με χρυσόψαρα. 

Εκεί μας διάβασε ο ξεναγός μας ένα ακόμη απόσπασμα, όπου η μικρή Ζωή γράφει στον τότε βασιλιά ότι θέλει να τον συναντήσει και το κείμενο μας ταξιδεύει στα παλιά ανάκτορα – νυν Βουλή των Ελλήνων, όταν ο παιδικός της φίλος Παναγιώτης, παραδίδει το γράμμα στον τελετάρχη του βασιλιά. Μάλιστα, στην λογοτεχνική ξενάγησή μας βρέθηκαν οι ανηψιές του Παναγιώτη, παιδικού φίλου και οικότροφου της οικογένειας, οι οποίες μας μετέφεραν ιστορίες με τις Ζώρζ.

Αποχαιρετώντας τον Εθνικό Κήπο βρεθήκαμε περπατώντας στην Βουκουρεστίου, στο παλιό Ζόναρς, εκεί που η έφηβη Ζωή θα αποχαιρετίσει τον υποσμηναγό Περικλή με τον οποίο θα αλληλογραφεί κατά τη διάρκεια του πολέμου ως «κουμπαρούλα» του, δηλαδή μια φίλη δια αλληλογραφίας που  αναλάμβανε την ευθύνη να του πλέκευ κάλτσες και να του στέλνει ένα φυλαχτό. Στο περίφημο ζαχαροπλαστείο που ίδρυσε ο Κάρολος Ζωναράς -ομογενής  με σοκολατοβιομηχανία στο Οχάιο και γι’ αυτό φημιζόταν για τις σοκολατίνες του- η ηρωίδα θα νιώσει το πρώτο σκίρτημα του έρωτα παρά το γεγονός ότι η πόλη είναι "αλαφιασμένη" με την είδηση του πολέμου.

Αισιόδοξα μηνύματα μας μετέφερε μέσα από τα έργα της η συγγραφέας παρά τις «αντανακλάσεις» δύσκολων περιόδων, με το θάνατο να «καραδοκεί» λίγο αργότερα στην πόλη, αλλά η Ζορς Σαρή επέλεξε να προβάλει  την ζωή όπως αυτή αντιστεκόταν μέσα από την κοινή αντίσταση, ακόμη και με την επιλογή των τίτλων των έργων της όπως «Ενωμένοι για πάντα».

Λίγα βήματα πιο εκεί και με ένα άλμα στον χρόνο, έξω από το Θέατρο Βρετάνια γνωρίσαμε την θεατρική ζωή της Ζωρς Σαρή. Άρχισε την καριέρα  της στην Σχολή του  Ροντήρη, ο οποίος την βοήθησε να βελτιώσει την δυσκολία στην προφορά του «ρ», λόγω Γαλλίδας μαμάς.  Από τα θεατρικά της βιώματα θα περιγράψει με πολύ χιούμορ την εμπειρία της από μια αντικατάσταση της πρωταγωνίστριας. Η Ζωρς απόφοιτη της Σχολή του Ροντήρη, ήταν καλή τραγωδός, κλήθηκε να αντικαταστήσει σε ένα έργο του Δ.Ψαθά, τον «Φον Δημητράκης» την Τζόλυ Γαρμπή, αλλά απέδωσε την ηρωίδα του έργου με όχι τόσο κωμικό τρόπο, γεγονός που εξόργισε τον συγγραφέα.

Αξίζει να σημειωθείν ότι την 1^η Απριλίου του 1967 μαζί με άλλους ηθοποιούς αποφάσισε να προβεί σε παθητική αντίσταση κατά της χούντας με αποχή από το θέατρο, με την ελπίδα ότι αυτή θα κρατήσει κάποιους μήνες. Έτσι έφυγε στην Αίγινα όπου και θα αρχίσει να γράφει τον «Θησαυρό της Βαγίας» γι’ αυτό και η Ζορς Σαρή χαριτολογώντας ανέφερε ότι «ο Παπαδόπουλος με έκανε συγγραφέα».