Σταύρος Μαυρίδης: “Ζω μία μέθεξη ονείρων!”

Ήταν ένα από εκείνα τα μεσημέρια, που νομίζεις ότι όλα θα κυλήσουν όπως τα έχεις προγραμματίσει από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας. Την τάδε ώρα θα κάνεις αυτό, αμέσως μετά θα κάνεις εκείνο, και πάει λέγοντας. Έτσι, λοιπόν κατεβαίνοντας από τον ηλεκτρικό στην περιοχή του Νέου Ηρακλείου και κρατώντας στα χέρια μου την εφημερίδα, φρέσκο ψωμί από το φούρνο και τα κλειδιά του σπιτιού, κατευθύνθηκα ολοταχώς προς το σπίτι. Και θα κατέληγα όντως εκεί, αν την ίδια στιγμή δεν περνούσα έξω από ένα εστιατόριο της περιοχής, που φημίζεται για τους παραδοσιακούς γύρους με πίτα. Χρειάστηκαν λίγα μόλις κλάσματα του δευτερολέπτου για να βρεθώ καθισμένη σε ένα από τα τραπέζια με τα καρό τραπεζομάντηλα και τα καλογυαλισμένα ποτήρια αδημονώντας να γευτώ το εκλεκτό, φημισμένο έδεσμα! Ψάχνοντας με την άκρη του ματιού μου τον υπεύθυνο για τις παραγγελίες, είδα να πλησιάζει προς το μέρος μου ένας άνθρωπος με πλατύ χαμόγελο και σβέλτες κινήσεις, δίνοντας μονομιάς την εντύπωση ότι είναι απόλυτα εξοικειωμένος με το χώρο. “Τι να σας φέρω;”, με ρωτά και τότε τον αναγνωρίζω. 

Αυτή η χαρακτηριστική φωνή που πριν από αρκετά χρόνια μας κρατούσε συντροφιά μέσα από την τηλεόραση ιδιωτικού καναλιού, υποδυόμενος το ρόλο του Φώτη Κουτσούμπα ή αλλιώς ο ηθοποιός Σταύρος Μαυρίδης, με τη μακρόχρονη θητεία στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο, το θέατρο και τις μεταγλωττίσεις παιδικών ταινιών. Εγώ τον γνώριζα, εκείνος όμως σίγουρα δεν γνώριζε ότι μετά από τους γύρους με την αφράτη πίτα που θα απολάμβανα, θα έβγαζα στο πι και φι ερωτήσεις και εμφανίζοντας το δημοσιογραφικό μου μαγνητοφωνάκι θα του ζητούσα να μου παραχωρήσει επί τόπου συνέντευξη. Και φυσικά δέχτηκε! Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, για έναν άνθρωπο που τροφοδοτεί την ύπαρξή του μέσα από την ουσιαστική επικοινωνία με τους γύρω του. Εκείνους που τον γνώρισαν ως ηθοποιό, αλλά και όσους τον γνωρίζουν σήμερα μέσα από ένα διαφορετικό πόστο που του “έχει ανοίξει νέους ορίζοντες”, όπως μου λέει λίγο αφότου αρχίζει η συζήτησή μας, κατά τη διάρκεια ενός μεσημεριού, όπου όλα φαίνονταν αρχικά ότι θα εξελίσσονταν βάσει προγράμματος…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Παίρνει τη θέση του σε μια καρέκλα δίπλα μου και οι ερωτήσεις που μου έρχονται στο μυαλό η μία μετά την άλλη, γίνονται ξαφνικά πολλές και πραγματικά δεν ξέρω από ποια να ξεκινήσω. Κάνοντας μια “μίνι-σύσκεψη” με τον εαυτό μου, επιλέγω να τον ρωτήσω το πότε ήταν η στιγμή εκείνη, που είπε ότι αυτό που έχει έρθει να κάνει σε αυτή τη ζωή είναι να είναι ηθοποιός”;

«Από τότε που συνειδητοποίησα τον εαυτό μου», μου απαντά και από εκεί κι έπειτα η μία λέξη φέρνει την άλλη. «Όλα ξεκίνησαν από την ηλικία των πέντε ετών, όταν έβαζα το λοβό του ενός αυτιού μου μέσα στην είσοδο που οδηγεί στο εσωτερικό του και μου έλεγαν “το αυτί σου είναι κομμένο!” κι εγώ μετά τους έδειχνα ότι ήταν ένα από τα γνωστά μου…κόλπα! (γέλια). Πέρα από αυτό, όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που πήγα στο θέατρο με τη θεία μου, τη Βασιλική –η οποία ήταν η μεγάλη μου αγάπη– και αμέσως μαγεύτηκα! Επρόκειτο για μια επιθεώρηση, με πρωταγωνίστρια τη Ρένα Βλαχοπούλου, αν δεν απατώμαι. Μάλιστα εκείνη την εποχή απαγορευόταν να μπουν τα παιδιά σε παράσταση που δεν εντασσόταν στο παιδικό θέατρο, και ιδίως σε επιθεώρηση, όπου τα μπαλέτα ήταν γυμνόστηθα, οπότε ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Θυμάμαι σαν σήμερα, όταν φτάσαμε στην είσοδο και είπαν στη θεία μου “κυρία μου, δεν μπορεί να μπει το παιδάκι!” και πετάχτηκα εγώ και είπα “Όχι, εγώ θα μπω!”. Κι έτσι, όταν αντίκρισα τη σκηνή και τους ηθοποιούς, είπα “αυτή είναι η ζωή μου! Το φως!” Και μέχρι σήμερα αυτό το καλλιτεχνικό φως, του θεάτρου και της τηλεόρασης, με κράτησε κοντά του». 

Με αυτά τα λόγια, μου δίνει το έναυσμα για να τον ρωτήσω πόσο του λείπει το λατρεμένο του αυτό φως, εξασκώντας αυτή την περίοδο ένα διαφορετικό επάγγελμα. Πώς αντιδρά ο κόσμος που τον βλέπει; Πρόκειται ίσως για έναν ακόμη ρόλο, που όμως εκτυλίσσεται στην πραγματική ζωή εκτός θεατρικής σκηνής;

«Ναι, μόνο ρόλος είναι! Ακόμη και τώρα που βρίσκομαι στο “Χάνι του Σταύρου”, το οποίο μου έχει ανοίξει νέους ορίζοντες, αισθάνομαι σαν να κάνω στους πελάτες εξυπηρέτηση με στοιχεία “stand-up comedy”! Πετάω από τη χαρά μου, γιατί έχω πολύ καλή και καθημερινή επικοινωνία με τον κόσμο που έρχεται  στο μαγαζί, αφουγκράζομαι αυτά που έχουν να μου πουν, και αρκετές φορές μάλιστα μου λένε “Γεια σου ρε, Φωτάρα!” δανειζόμενοι το όνομα από το ρόλο που υποδυόμουν στη σειρά “Εγκλήματα”. Γνωρίζω την περιοχή του Νέου Ηρακλείου από το 1992 και το έχω αγαπήσει για διάφορους λόγους παρόλο που μένω σε άλλη περιοχή. Εδώ έχω φίλους, γνωστούς και όλο τον κόσμο που με στηρίζει. 

 

»Είχα πρωτοέρθει, όταν περνούσα μια περίοδο ανεργίας στο παρελθόν και σκέφτηκα να βολιδοσκοπήσω για αναζήτηση εργασίας, διότι στη Σαλαμίνα –όπου εργαζόμουν μέχρι τότε σε μια αποθήκη σούπερ-μάρκετ– δεν μου άνοιγε πλέον καμία πόρτα. Οφείλω πολλά στο “Χάνι” διότι μου άπλωσε το χέρι σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου και συνεχίζει ακόμη να το κάνει, όπως επίσης και σε έναν άλλο χώρο της περιοχής, τη “Μέθεξη”, όπου έχουν γεννηθεί κείμενα που έχω γράψει κατά καιρούς». 

Καθώς μου μιλάει, θυμάται ρόλους που έχει υποδυθεί πάνω στη σκηνή, είτε πρόκειται για το θέατρο, είτε για τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση. Συμμετοχές στη σειρά “Το σόι μας”, του Γιώργου Αρμένη, στη “Σκιάχτρα” του Μανούσου Μανουσάκη, στη “Λούφα και Παραλλαγή” του Νίκου Περάκη –ως πρωτοετής φοιτητής το 1984– στην παράσταση “Ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας”, “Ορνιθες” του Αριστοφάνη, και αρκετές σημαντικές συνεργασίες με σκηνοθέτες, όπως τον Γιάννη Κακλέα, τον Κώστα Κουτσομύτη και πολλούς άλλους. Ήταν, όμως το 1999-2000, όταν ήρθε η πρώτη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία στη σειρά “Εγκλήματα”, ερμηνεύοντας το ρόλο του Φώτη Κουτσούμπα. Τι έκανε τον ρόλο του Φώτη Κουτσούμπα τόσο αγαπητό στο κοινό;, τον ρωτώ και χωρίς δεύτερη σκέψη, μου απαντάει. Απόλυτα συνειδητοποιημένος και με μια διάθεση νοσταλγίας και ισχυρής δόσης ενθουσιασμού καθώς του έρχονται στη μνήμη ευτυχισμένες εικόνες από τα γυρίσματα.

 

«Αυτή η σειρά ήταν ένα από τα πιο ευτυχισμένα κομμάτια της ζωής μου! Μέσα από το ρόλο του Φώτη Κουτσούμπα κυριολεκτικά απογειώθηκα και με γνώρισε και πάλι το τηλεοπτικό κοινό. Και λέω, και πάλι, διότι δεν σταμάτησα να γνωρίζομαι με το τηλεοπτικό κοινό σε κάθε μου δουλειά. Ο ρόλος έγινε αγαπητός γιατί πιστεύω ότι πραγματικά έζησα αυτόν το ρόλο, τον βίωσα κατάπετσα, δεν τον υποδύθηκα απλά, αλλά αισθάνθηκα ότι όντως ήμουν αυτός ο ρόλος. Γι’αυτό και ο κόσμος ακόμη και τώρα στο δρόμο, 16 χρόνια μετά, μου λέει “Γεια σου ρε Φωτάρα!”. Μεγάλη ικανοποίηση ένιωθα και τότε και φυσικά και τώρα! Μετά από αυτή τη συμμετοχή, δεν εμφανίστηκα πολύ στην τηλεόραση πέρα από κάποιες γκεστ εμφανίσεις, όπως στη σειρά “Είσαι το ταίρι μου”, και “Θα βρεις το δάσκαλό σου”. 

Μιλάει σαν ένας άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά αυτό που συνειδητοποίησε ότι ήθελε να κάνει στη ζωή, από την ηλικία των πέντε ετών. «Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ή ένας “Παπουτσωμένος Γάτος” ή η “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”. Πρέπει, δηλαδή και να διαβάζει και να ερευνά και να μπορεί να παίρνει τη μαγική σκούπα του και να ανεβαίνει στο φεγγάρι! Να ταξιδεύει συνεχώς! Και αυτό πράττω στη ζωή μου κι εγώ!», μου εκμυστηρεύεται πίνοντας γουλιά-γουλιά τον καφέ του. Τα μάτια του λάμπουν από λατρεία για το φως του θεάτρου, το οποίο τον μάγεψε από την πρώτη στιγμή που το αντίκρισε. Και η συζήτησή μας συνεχίζεται.

Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή στην μέχρι τώρα καλλιτεχνική του πορεία;

«Πέρα από μια-δυο θεατρικές παραστάσεις, όλα τα υπόλοιπα ήταν μόνο ευτυχισμένες στιγμές. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της επαγγελματικής μου πορείας ήταν με τον σκηνοθέτη, Γιάννη Κακλέα. Επίσης, άλλο ένα τέτοιο κομμάτι ήταν με την Κάρμεν Ρουγγέρη στο παιδικό θέατρο, όπου ήμουν και αφοσιωμένος –εκτός από ένα διάλειμμα που έγινε το 2005 και βρέθηκα με την Ελένη Ράντου, στο έργο “Βότκα Μολότοφ”. Παρόλο που δεν έχω δικά μου παιδιά, λάτρεψα το παιδικό θέατρο. Λειτουργούσαμε σαν μια ομάδα και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν υπήρχαν περιστατικά στα οποία να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου, ούτε πισώπλατα χτυπήματα».

Σε αυτό το σημείο περνούν απ’έξω παρέες παιδιών και νέων ανθρώπων που καλούνται να επιβιώσουν παρά τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας σήμερα. Παιδιά, που πρέπει να βρουν τρόπους να εξακολουθήσουν να κάνουν όνειρα. Από πού χρειάζεται να αντλούμε όλοι μας δύναμη, όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στη ζωή;

«Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα δεινοπαθεί, η ανεργία έχει φτάσει στο “κόκκινο”, υπάρχουν νέα παιδιά που εργάζονται για πολύ λίγα χρήματα ή που αδυνατούν να βρουν δουλειά ή να σπουδάσουν λόγω έλλειψης χρημάτων. Αυτό για εμένα λέγεται έγκλημα κατά της Παιδείας(!). Έχω την αίσθηση σαν να “βράζουμε όλοι μαζί στο ίδιο καζάνι”. Στην παρούσα φάση δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ το ποιος θα ήταν στο “τιμόνι” της Ελλάδας, όσο αυτά που διαπράττονται εναντίον κάποιων, όπως είναι η μεσαία κοινωνική τάξη, οι νέοι, οι συνταξιούχοι. Ωστόσο, διαπιστώνω ότι ο κόσμος παρόλα αυτά δεν έχει χάσει ούτε την αισιοδοξία του, ούτε το χαμόγελό του!

 

»Και αυτό είναι πολύ σημαντικό και με γεμίζει ελπίδα ότι ίσως το μέλλον με κάποιον τρόπο να είναι πιο φωτεινό από ό,τι είναι αυτή τη στιγμή. Τώρα, όσον αφορά το από πού μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη πέρα από αυτή τη διαπίστωση, ίσως με το να αφοσιωνόμαστε στο να χτίζουμε πιο σταθερά τα όνειρά μας και διαβάζοντας βιβλία που θα μας βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Σήμερα μου έκανε εντύπωση ένα βιβλίο του Ρόμπερτ Φίσερ, που διάβαζε μια κοπέλα που ήρθε στο μαγαζί και αυτό ήταν το “ Η επιστροφή του ιππότη με τη σκουριασμένη πανοπλία”. Ξεφυλλίζοντάς το και διαβάζοντας διάφορα αποσπάσματα, το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον». 

Ξεδιπλώνει τις σκέψεις του και ο τρόπος που αυξομειώνει την ένταση της φωνής του, με κάνει να νιώθω σαν να τον παρακολουθώ να ερμηνεύει έναν ρόλο σε μια παράσταση ή παραπέμποντάς με στους ήρωες κινουμένων σχεδίων, στους οποίους δάνεισε κατά καιρούς τη φωνή του. Μία από αυτές, η γνωστή και αγαπημένη ταινία “Ο Καρχαριομάχος”. 

«Ήμουν ευτυχής που συνάντησα αξιόλογους ανθρώπους και συναδέλφους, όπως ο Πέτρος Δαμουλής και ο Ακίνδυνος Γκίκας, με τους οποίους συνεργάστηκα στη μεταγλώττιση παιδικών ταινιών κινουμένων σχεδίων. Κάποιες από αυτές ήταν η ταινία “Καρχαριομάχος”, “Το Πολικό Εξπρές”, “Οι Απίθανοι”, “Μαδαγασκάρη”. Είναι ένα άλλο κομμάτι της ζωής μου η μεταγλώττιση και την αγαπώ πολύ! Επίσης, συνεργάστηκα και με την οικογένεια Σοφιανού δανείζοντας τη φωνή μου σε κούκλες και φιγούρες, όπως στη σατιρική εκπομπή “Ψαροκωστούλα, αγάπη μου”, στην  παιδική σειρά “Του Κουτιού τα Παραμύθια”, στο “Κρα” (σατιρική εκπομπή με κούκλες) όπου μαζί με τον Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, κάναμε τον Αιμίλιο και το Βλαδίμηρο, δυο μεθυσμένα κοράκια, και σε πολλές άλλες δημιουργίες που κάναμε από κοινού». 

Κοιτάζω τους δείκτες του ρολογιού στον τοίχο. Έχουν αγγίξει τα ψηφία που σηματοδοτούν και επίσημα πλέον την έλευση του απογεύματος και ο καφές έχει αντικατασταθεί εν τω μεταξύ από φρέσκο χαλβά με φρεσκοτριμμένη κανέλα. Δοκιμάζοντας την πρώτη μπουκιά, του κάνω μια τελευταία ερώτηση. Το προσπαθώ τουλάχιστον, γιατί συνεχώς “φλερτάρω” με την ιδέα να χωρέσω όλο και κάποια ακόμη, θέλοντας ως συνήθως να τα μάθω όλα! Τι άλλο ετοιμάζει αυτό το διάστημα και ποια είναι τα επόμενα σχέδιά του; 

«Σε λίγο καιρό πρόκειται να κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο μου, με τον τίτλο “Μέθεξη ονείρων”. Πρόκειται για ένα διήγημα, το οποίο αφορά μια μεγάλη δική μου πολιτιστική πρόταση για τη Σαλαμίνα του 2030 μ.Χ. και αναφέρεται σε έναν δήμαρχο, που αποχαιρετά το έργο του. Το έγραψα το 1997 και δημοσιευόταν κάθε μήνα στον τοπικό Τύπο, οπότε τώρα θεώρησα ότι είναι ιδανική περίοδος για να κυκλοφορήσει και με τη μορφή βιβλίου. Την επιμέλεια του κειμένου θα την αναλάβει ο Πέτρος Ανδρουτσόπουλος, καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής –κάτι το οποίο αποτελεί άλλη μία ευτυχή συγκυρία στη ζωή μου– ο οποίος διαμορφώνει το κείμενο με εννέα διαφορετικούς τρόπους γραφής. Ένας από αυτούς είναι η λεγόμενη βυζαντινή γραφή. Θα κυκλοφορήσει αν όλα πάνε καλά, κατά τη διάρκεια των τριών επόμενων μηνών. Παράλληλα, ετοιμάζουμε μαζί και ένα μουσικό πρόγραμμα-παράσταση, με παραμύθια από τη Σαλαμίνα, με εκείνον να παίζει λαούτο και έναν άλλο φίλο, ο οποίος θα παίζει λύρα. 

»Επίσης, πρόσφατα συμμετείχα στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού  “My mind is bleeding” (βλ.ελλ. “Το μυαλό μου αιμορραγεί”) ενός νέου και εξαιρετικού συνθέτη, του Πάνου Μαλανδρή. Ερμηνεύω έναν κλόουν και νιώθω σαν να εγκαινιάζω με αυτή τη συμμετοχή μου, ένα νέο στάδιο στη ζωή μου, το οποίο συνεχίζεται με το δεύτερο βίντεο κλιπ που ετοιμάζω σε λίγες ημέρες, σε συνεργασία με τους Παπαροκάδες, το οποίο θα σκηνοθετήσει ο Χρήστος Τσεκούρας και θα είναι σε ρυθμό heavy metal (χέβι μέταλ). Βήμα-βήμα θα γίνουν όλα!», μου τονίζει στον επίλογο μιας συνέντευξης που προέκυψε εντελώς τυχαία πάνω στον αυθορμητισμό της στιγμής. Έτσι ακριβώς όπως γίνονται όλα όσα κινούνται με ένα και μοναδικό “καύσιμο”. Ένα “καύσιμο”, που από τη στιγμή που θα γεμίσεις με αυτό, το “ντεπόζιτο” της ψυχής, είναι πλέον θέμα χρόνου να φτάσεις εκεί όπου επιθυμείς με όλη τη δύναμή σου. Το μεράκι. Που δεν λιγοστεύει ποτέ, όσο διατρέχεις το δρόμο των ονείρων σου. Ίσα-ίσα διαρκώς πολλαπλασιάζεται…

«Να αφιερώσω στους αναγνώστες ένα απόσπασμα από τη “Μέθεξη ονείρων”»;, τον ακούω να με ρωτάει καθώς μαζεύω τα πράγματά μου για να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Και δεν έχω παρά να του δώσω το βήμα να το κάνει. Βήμα, λοιπόν στα όνειρα. Παντού και πάντοτε...

«Βρίσκομαι εδώ. Εδώ από όπου ξεκίνησα για το μεγάλο θαυμαστό ταξίδι στη χώρα των ονείρων μου. Βρίσκομαι εδώ. Στο χώμα που λάτρεψα και στην αλμύρα που γεύτηκα. Στέκομαι σαν βράχος ορθός. Κανένας ποιητής δεν μπορεί να υμνήσει αυτό το ηλιοβασίλεμα στα ποιήματά του. Αυτό το ηλιοβασίλεμα που χαΐδεύει τη Σαλαμίνα. Ούτε να γράψει για εκείνη την τριήρη που σκίζει τα νερά, κάνοντάς με να θυμάμαι γιατί είμαι εδώ. Μία σκέψη ακόμα, όμως ταλανίζει το μυαλό μου. Μια σκέψη. Ότι επιτέλους, επιτέλους δεν υπάρχει πια νοσταλγία για τη Σαλαμίνα. Υπάρχει μόνο πόνος. Ένας πόνος ολόδικός μου, προσωπικός, σαν καιόμενη βάτος. Αποχαιρετώ τη Σαλαμίνα έπειτα από την τέλεση των μεγάλων μου καθηκόντων…». 

*Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Σταύρου Μαυρίδη

Φωτ.3: Στιγμιότυπο από την παράσταση "Ουπς! Κόμιξ!", σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Φωτ.4: Με τον Σπύρο Μπιμπίλα επί σκηνής, στην ίδια παράσταση.

Φωτ.5: Από την παράσταση "Σφαίρες πάνω από το Μπροντγουαίη", σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Φωτ. 8: Στιγμιότυπο από την παράσταση "Ουπς! Κόμιξ", μαζί με τον Άρη Σερβετάλη.

Δείτε στο ακόλουθο βίντεο κλιπ, τη συμμετοχή του Σταύρου Μαυρίδη, στο τραγούδι “My mind is bleeding” του συνθέτη, Πάνου Μαλανδρή: