Ηγέτες που καταφέρνουν να ορθώσουν το ανάστημά τους δεν υπάρχουν πολλοί. Γι' αυτό είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος που παρακολούθησα την κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας του Ουίνστον Τσόρτσιλ, του εμπνευσμένου Βρετανού πολιτικού που κατάφερε να σώσει τη χώρα του από την υποδούλωση στους ναζί και να την οδηγήσει στον θρίαμβο.
"Ανάμεσα στον πόλεμο και την ταπείνωση, διαλέξατε την ταπείνωση και θα έχετε τον πόλεμο" είχε διακηρύξει ο Τσόρτσιλ μετά από την επαίσχυντη Συμφωνία του Μονάχου, το 1938, όταν Βρετανία και Γαλλία προσπάθησαν να κατευνάσουν τον ολοένα και πιο επεκτατικό δικτάτορα της Γερμανίας, Αδόλφο Χίτλερ, παραδίδοντας του αμαχητί την τότε Τσεχοσλοβακία.
Πολύ σύντομα, η άποψη του γηραιού πανέξυπνου πολιτικού αποδείχθηκε σωστή και όταν οι φλόγες της παγκόσμιας σύρραξης που προκάλεσε η ναζιστική Γερμανία, με την επίθεση της στην Πολωνία, έζωσαν την ηπειρωτική Ευρώπη και έφτασαν στις παρυφές της Βρετανίας, ο Τσόρτσιλ κλήθηκε να "βγάλει τα κάστανα απ την φωτιά".
του Ανδρέα Αναγνωστόπουλου
Την περίοδο αυτή παρακολουθούμε μέσα από την ταινία "Η Πιο Σκοτεινή Ώρα" και ειλικρινά θαύμασα το ψυχικό σθένος ενός ανθρώπου και ηγέτη, που κόντρα σε όλους τους αντιπάλους του, εσωκομματικούς και μη, δεν υπέκυψε στις πιέσεις για σύναψη ανακωχής με τον Χίτλερ.
Μόνο ένας άνδρας όπως ο Τσόρτσιλ θα μπορούσε να βρει τα ψυχικά αποθέματα και να αντισταθεί, όταν οι στρατιές του αδηφάγου δικτάτορα της ναζιστικής Γερμανίας "κατάπιναν" ολόκληρες χώρες, μεταξύ των οποίων και την πάλαι ποτέ κραταιά Γαλλία, τη μεγάλη νικήτρια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το "μαύρο", για τον πολιτισμένο κόσμο, καλοκαίρι του 1940, ο Βρετανός πολιτικός αποτέλεσε έναν φάρο αντίστασης στον φασισμό - ναζισμό και μια κορυφαία έκφραση δημοκρατίας, όπως εξάλλου φαίνεται και από την πολύ αξιόλογη ταινία.
Αναρωτιέμαι γιατί στις μέρες μας, δεν υπάρχουν πλέον τέτοιοι πολιτικοί ηγέτες ή ηγέτιδες που να μπορούν να εμπνεύσουν τους λαούς τους. Η ταινία είναι πράγματι πολύ επίκαιρη, καθώς η πολιτική συμπεριφορά του Τσόρτσιλ αναπόφευκτα οδηγεί τον Έλληνα θεατή σε συγκρίσεις με το ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι, που υποχωρεί διαρκώς στις απαιτήσεις των μεγάλων δυνάμεων.
Αποτέλεσμα αυτής της υποχωρητικότητας είναι η ολοφάνερη πλέον αδυναμία της χώρας μας να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της, κυριαρχικά, οικονομικά και ούτω καθ εξής. Ειλικρινά, ένιωσα λύπη αντιπαραβάλλοντας την σθεναρή στάση του Βρετανού ηγέτη με την έλλειψη πολιτικού και προσωπικού θάρρους και δύναμης από τις δικές μας ηγεσίες, τουλάχιστον από το 1945 και μετά.
Σε ό,τι αφορά το καστ, έμεινα κατάπληκτος από την συγκλονιστική ερμηνεία, ως Ουίνστον Τσόρτσιλ, του αγνώριστου Γκάρι Όλντμαν. Πιστεύω πως θα πάρει το Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου και πραγματικά θέλω να είναι ο νικητής αυτής της μαγικής βραδιάς του Χόλιγουντ.
Άξια συμπρωταγωνίστρια του η επίσης διάσημη ηθοποιός Κριστίν Σκοτ Τόμας, που ενσαρκώνει με περισσή υποκριτική ικανότητα την λαίδη Τσώρτσιλ, σύζυγο του "Πατέρα της Νίκης" - όπως αποκλήθηκε ο Τσόρτσιλ από τους συγχρόνους του.
Βρήκα πολύ καλό το γεγονός ότι η ταινία φανερώνει και πιο προσωπικά στοιχεία του Βρετανού ηγέτη - ελαττώματά του και ανθρώπινες αδυναμίες του - δείχνοντάς μας τις σχέσεις με τους συναδέλφους του, τον βασιλιά της Βρετανίας, την γυναίκα του, ακόμα και με την προσωπική του γραμματέα.
Επίσης, μου άρεσε ο συμβολισμός που υπήρχε σε πολλές σκηνές της ταινίας, όπως,
για παράδειγμα, η έξοδος του Τσόρτσιλ από το σκοτεινό τούνελ.
Συμπερασματικά, τονίζω ότι το φιλμ που είχα την τύχη να παρακολουθήσω είναι άκρως διδακτικό για μας τους Έλληνες, πολίτες και πολιτικούς, αλλά και για όλους τους λαούς και τις ηγεσίες τους, όσον αφορά το παρόν και το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου