Αυτοάμυνα: "O καλύτερος πολεμιστής είναι εκείνος που δεν μπλέκει ποτέ στη μάχη", θυμάμαι μια κινέζικη ρήση, αλλά και από την δική μας αρχαία παράδοση αποτροπαϊκά σύμβολα που με "μαγικό" τρόπο όπως θέλουμε να πιστεύουμε κρατάνε μακριά τις κακές δυνάμεις. Διαχρονικά οι άνθρωποι βρίσκουμε τρόπους να αντιστεκόμαστε, ομοίως η Σουηδή καλλιτέχνης Charlotte Linsday, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα υγείας κέντησε πάνω στη στολή της τα ζωτικά της όργανα... Η ίδια δημιούργησε ένα "μανιφέστο" περιγράφοντας τις προσωπικές άμυνες
που δημιουργούμε απέναντι σε αυτά που μας βάλλουν, είτε αυτά προέρχονται από την κοινωνίες είτε από το ίδιο μας τον εαυτό. Μάλιστα περιγράφει τις προετοιμασίες που πρέπει να γίνουν πριν την "μάχη".
Σε μια σύμπραξη επί του οικουμενικού θέματος οι τρεις επιμελήτριες, Elisabeth Romberg, Λουΐζα Καραπιδάκη και Κλεοπάτρα Φατούρου κάλεσαν σε διάλογο καλλιτέχνες από την Ελλάδα, τη Νορβηγία, την Σουηδία και την Γαλλία, γεννώντας με αυτό το τρόπο την ομαδική εικαστική έκθεση «ΑΥΤΟ–ΑΜΥΝΕΣ» που φιλοξενείται στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση.
Στην ξενάγηση που πραγματοποίησαν οι Ελληνίδες επιμελήτριες είχα την χαρά να περιηγηθώ σε λαβύρινθους σκέψεων και να αναστοχαστώ το θέμα της άμυνας και της ταυτότητας χάρη στη performance της Κλεώνης Μανουσάκη.
της Μαρίας Αλιμπέρτη
Απέναντι στην πρόκληση του θέματος, της άμυνας, της κάλυψης, της προστασίας, της θωράκισης έναντι στην ανασφάλεια,τον φόβο, τον πόνο και στην οδυνηρή αλήθεια, οι καλλιτέχνες τοποθετήθηκαν μέσα από προσωπικούς προβληματισμούς αλλά και διαχρονικές ανθρώπινες αγωνίες, όπως αυτες έχουν καταγραφεί από τις παραδόσεις των λαών, τις αντιλήψεις για το πέρασμα από την ζωή στο θάνατο κ.ά..
Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα οι φωτογραφίες του Γάλλου φωτογράφου Charles Fréger που καταγράφουν στολές με αποτροπαϊκά στοιχεία, κυρίως αποκρεάτικες από όλο τον κόσμο. Αντλώντας από τις δικές μας ρίζες, η Μαρία Γρηγορίου δημιούργησε τις χάρτινες εσάρπες της, με τίτλο "Bridal Shawl", εμπνευσμένες από παραδοσιακές φορεσιές. Με διεθνείςςαναφορές, τα κοσμήματα
της Μαρίας Μάστορη θυμίζουν τις στολές φυλάρχων, μάγων και σασμάνων. Το κεντημένο γιλέκο του Δημήτρη Ντάσιου,με τίτλο "Jeanne d'Arc 2018", με ταξίδεψε μέχρι τον Μεσαίωνα και τις πανωπλίες των ιπποτών. Αυτο που "έγκλώβισε" την ματιά μου ήταν το κοριτσάκι με την μπλε πεταλούδα , με τίτλο "Μirroed Echoes" της Αφροδίτης Λίττη που μέσα από τα γυαλιά μουράνο αντικατόπτρισε και τα δικά μου όνειρα και τις φοβίες μου. Το κοριτσάκι αυτό μεταμορφώνεται στην επόμενη εικόνα σε γυναίκα, στον καμβά της Καλλιρόης Μαρούδα, σε μια γυναίκα που μοιάζει να ατενίζει τα πουλιά, να ξορκίζει ενοχές και ελπίδες, όπωςερμήνευσε μια εκδοχή η κα.Φατούρου.
Το χάρτινο "Νο" της Elisabeth Haarr, στην απόφαση της Βουλής της Νορβηγίας να βομαρδίσει την Λιβύη. Μια άλλη πτυχή άμυνας, αυτής έναντι στη λήθη αναδεικνύουν "Οι θώρακες" της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη που μετεσιώνουν τον πόνο για την απώλεια του πατέρα της σε Τέχνη.
Το "alexipono" της Ελένης Τζάτζαλος, μανδύες που σχεδιάστηκαν και μεταφέρθηκαν σε ύφασμα, υπενθυμίζουν την πρώτη ενστικτώδεη ανθρώπινη αυτοάμυνας που αποτέλεσαε η ένδυση από δέρμα και κατόπιν από ύφασμα, σύμφωνα με την κα.Καραπιδάκη. Ακόμη, την έννοια των ορίων που θέτουμε ανάμεσα μας, απεργάζεται η εγατάσταση του Γ.Γιώτσα με τίτλο "Boarder Line, 2013".
Το πως οριοθετούμε εμείς τον κόσμο μας με τις επιλογές μας πραγματέυεται στο
πορτραίτο του ο Γιάννης Αδαμάκης, ζωγραφίζοντας τον εαυτό του όπως ήταν στη φωτογραφια του από την 'Α Δημοτικού Σχολείου και τα αγαπημένα του αντικείμενα γύρω του.
Την επιλογή της ερμηνείας της ζωής ή του θανάτου, μας εξήγησε ότι αφήνει στο θεατή η καλλιτέχνης Χρύσα Βέργη με τον δίπτυχο πίνακα "Death or Birth", επισημαίνοντας ότι για εκείνη είναι σημείο αναφοράς η φύση, σε εκείνη επιστρέφει κάθε φορά που ξεφεύγει, αφήνεται, υπερβάλλει ή θέλει να καταλάβει τον εαυτό της.
Για την τεχνική του, την non painting art, με εντυπωσίασε ο Γάλλος φωτογράφος François L’Hotel, δηλαδή με την αξιοποίηση του κινέζικου χαρτιού σε μια αλληγορία του τι είναι κάλυψη.
Την εντυπωσιακή έκθεση πλαισιώνει η performance της Κλεώνης Μανουσάκη, η οποία εξελίσσει την σκέψη της Charlotte Linsday. Σε μια διάδραση καλεί τους παρευρισκόμενους μέσα από ρυθμικούς ήχους αλλά και την "πάλη" του σώματος των καλλιτεχνών, να μπουν σε μια διανοητική διαδικασία να απαντήσουν στα εσωτερικά τους ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητά και τις νέες άμυνες που οι ίδιοι χτίζουν για να ολοκληρώσουν τον αγώνα στο οποίο θα κατέλθουν.
Την έκθεση, που οργανώνει η Ελληνοαμερικανική Ένωση και το Hellenic American College (HAEC) σε συνεργασία με το Hellenic American University (Nashua, NH, USA).
Έως τις 7 Μαρτίου.
Δευτέρα - Παρασκευή: 12:00-21:00, Σάββατο: 10:30-14:30.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου