To «Πράσινο Βιβλίο», μια ταινία κατά του ρατσισμού... Ψυχαγωγία και με κοινωνικά μηνύματα

Ανθρώπινο, συγκινητικό, διδακτικό…To «Πράσινο Βιβλίο», μια ταινία για τον ρατσισμό που φωλιάζει ασυνείδητα στις ψυχές μας, τις προκαταλήψεις, τα στερεότυπα της κοινωνίας που δεν έχουν αλλάξει παρά τις δεκαετίες που περνάνε και την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ποίοι είναι όμως οι «μαύροι», οι περιθωριακοί μιας κοινωνίας;  Κατά πόσο είμαστε όλοι μας; Πώς μας προσδιορίζουν  η φυλή, η κουλτούρα, ή η ματιά των άλλων; Και τι αποζητάμε; Την αποδοχή από τους δικούς μας, τη πραγματική μας ταυτότητα και το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού…

της Μαρίας Αλιμπέρτη

Μια ταινία παλιάς κοπής, που ήδη έχει διακριθεί στο Φεστιβάλ του Τορόντο με το βραβείο κοινού, έρχεται να μας μπερδέψει για το ποια ταινία είναι  τελικά το μεγαλύτερο φαβορί για τα Όσκαρ και τις Χρυσές Σφαίρες (5 υποψηφιότητες). Μια ιστορία δρόμου που σε συνεπαίρνει και δεν σε αφήνει στιγμή να βαρεθείς να χάσεις το ενδιαφέρον σου, εξελίσσεται στην Αμερική την εποχή του κοινωνικού διαχωρισμού και των Κένεντι. Το «Πράσινο Βιβλίο»  έρχεται να ανατρέψει την εικόνα του σκηνοθέτη Πίτερ Φαρέλι ( της αμφιλεγόμενης κωμωδίας «Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος»), αυτή τη φορά με ποιοτικό χιούμορ και ένα εκλεπτυσμένο αποτέλεσμα, αφού η ταινία συνδυάζει ψυχαγωγία και κοινωνικά μηνύματα.

Σίγουρα το σενάριο βασίστηκε σε μια συναρπαστική περιπέτεια που γέννησε και θωράκισε την φιλία μεταξύ Ιταλοαμερικάνου μπράβου, Τόνι Βαλελόνγκα και του Αφροαμερικανού πιανίστα Dr.Ντον Σίρλεϊ. Ο λαϊκός και χοντροκομμένος μπράβος υπήρξε το 1962 σοφέρ του ταλαντούχου και καλλιεργημένου αλλά φαινομενικά υπερόπτη πιανίστα σε μια περιοδεία στον βαθύ νότο της Αμερικής όταν ο ρατσισμός και η εκμετάλλευση των έγχρωμων κυριαρχούσε. Οι αντιθέσεις των δυο διαφορετικών χαρακτήρων, η μεταξύ τους κόντρα και η  τελική σύγκλισή τους λειτουργούν ως αντίβαρο στο «βαρύ» αυτό θέμα.

Συγκεκριμένα, το «Πράσινο Βιβλίο του νέγρου αυτοκινητιστή» ήταν ο οδηγός για το που μπορούσαν να κυκλοφορούν, να βρουν  φαγητό και κατάλυμα και γενικότερα που να κινηθούν οι έγχρωμοι. Κι όμως, ο τόνος της ταινίας δεν είναι καταγγελτικός: Το σενάριο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και φέρει την υπογραφή τόσο του σκηνοθέτη όσο και του Μπράιαν Χέιζ Κάρι και του Νικ Βαλελόνγκα, γιο του Τόνι. Την ταινία σίγουρα απογειώνουν οι ερμηνείες των Βίγκο Μόρτενσεν και Μαχερσάλα Αλί! Ίσως το μοναδικό μειονέκτημα της ταινίας να είναι η μεγάλη διάρκεια των 130 λεπτών!

Το ιστορικό πλαίσιο αναδεικνύεται από το κείμενο αλλά και την υπέροχη φωτογραφία και τα σκηνικά και τα ενδύματα, αλλά και τα κοινωνικά μηνύματα δεν λείπουν, καθώς καταδεικνύεται  πως ούτε τα πλούτη ούτε οι καλοί τρόποι κάνουν τον πραγματικά ανοιχτόμυαλο άνθρωπο.  Μέσα από τις ακραίες και προσβλητικές συμπεριφορές των οποίων είναι αποδέκτες οι ήρωες γεννιέται ένα αίσθημα οργής ο θεατής, ο οποίος νιώθει ταυτόχρονα την ανάγκη για αφύπνιση. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η εν λόγω ταινία έχει τέτοια υποδοχή από το κοινό σήμερα.