Ηρεμία, ευτυχία, εσωτερική γαλήνη, το αίσθημα της απώλειας στον χρόνο και τον χώρο "γεννούν" τα έργα της Λαμπρινής Μποβιάτσου στην έκθεση με τίτλο «Ωκεάνιον» στην γκαλερί Σκουφά που άνοιξε τις πύλες της πριν λίγες μέρες μετά το τέλος της καραντίνας. Η υπερβατική βίωση του συναισθήματος της μικρότητας της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στο σύμπαν αποτέλεσε σημείο εκκίνησης για την καλλιτέχνη και συγκεκριμένα το συναίσθημα που πρώτος ο Γάλλος συγγραφέας Romain Rolland αποκάλεσε «ωκεάνιο συναίσθημα».
της Μαρίας Αλιμπέρτη
 |
| Άνθιση, 96x38 εκ., μολύβι και χρωματιστά μολύβια σε ξύλο, λάδι σε καθρέφτη και ένθεση έτοιμου φυσικού αντικειμένου |
 |
| Βότσαλο στη λίμνη, 190×120εκ., μολύβι και χρωματιστά μολύβια σε ξύλο και λάδι σε καθρέφτη, |
Ο πυρήνας της εικαστικής έκφρασης της Λαμπρινής Μποβιάτσου συνίσταται γύρω από το συναίσθημα απεραντοσύνης και πληρότητας που αισθάνεται η ανθρώπινη ύπαρξη, το οποίο λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία για τον εναγκαλισμό της ατομικότητας και του συλλογικού υποκειμένου.
Το ωκεάνιο συναίσθημα, αυτή η υπερβατική βίωση και συνειδητοποίηση του όλου, υπήρξε πηγή μελετών από ερευνητές της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης και της ανθρωπολογίας.
 |
| Ιστορία μιας αυτοπραγμάτωσης, 130×60εκ., μολύβι και χρωματιστά μολύβια σε ξύλο και λάδι σε καθρέφτη |
«Για να δεις τον κόσμο σ’ έναν κόκκο άμμου,
Και τον παράδεισο σ’ ένα αγριολούλουδο,
Κράτα το άπειρο στα χέρια σου
Και την αιωνιότητα σε μια ώρα».
Είχε περιγράψει αυτό το συναίσθημα ο Ουίλιαμ Μπλέικ.
 |
| Ματαιοδοξία, 100×70εκ., μολύβι και χρωματιστά μολύβια σε ξύλο και λάδι σε έτοιμο αντικείμενο |
Αυτό το συναίσθημα που θυμίζει το κύμα του χλιαρού θαλασσινού νερού να σε περικυκλώνει, να σε ανατριχιάζει και να σου προκαλεί ευφορία, δημιουργεί η θέαση των έργων της κας Μποβιάτσου. Τα έργα της με τίτλο «Άνθιση», η «Ιστορία μιας αυτοπραγμάτωσης», το «Βότσαλο στη μνήμη» κ.ά. μοιάζουν βγαλμένα από όνειρα με πυκνούς συμβολισμούς, σαφώς «ανοίγουν διάλογο» με το πνεύμα των σουρεαλιστών και ιδιαίτερα τον Salvador Dali, τους οποίους φαίνεται πως έχει μελετήσει.
 |
| Το δάκρυ της Μόνα Λίζα, 2017, 70×50×30εκ., μολύβι σε ξύλο, λάδι σε καθρέφτη, γλυπτό από ξύλο και ένθεση έτοιμου αντικειμένου, |
Βέβαια, μέσα από τα αχνά στην πλειοψηφία τους και ασπρόμαυρα σχέδια με μολύβι πάνω σε ξύλο, την απόπειρα απόδοσης και της τρίτης διάστασης καθώς και τις κατασκευές της δημιουργεί μια δική της τεχνική. Χαράσσοντας ένα προσωπικό της ερμηνευτικό μονοπάτι, το οποίο και είναι πρόθεσή της καθώς είναι πανταχού παρούσα- απεικονίζεται- στα έργα της, προσεγγίζει τα διαχρονικά ερωτήματα και ανθρώπινες αγωνίες.
 |
| Ψυχή, 2020, λάδι σε καθρέφτη, μέταλλο, ύφασμα, ξύλο, φτερά, 160×70×70εκ |
Η ματιά της είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αθώα μας απομακρύνει από την πηγή του σύγχρονου ναρκισσισμού και μας επαναφέρει στη «τροχιά» του προβληματισμού: της σμίκρυνσης της ατομικότητας έναντι στο αιώνια σύμπαν. Στόχος της δεν είναι όμως η εκμηδένιση αλλά η υπενθύμιση ότι ανήκουμε στο «όλον» και η υπερφίαλη ύπαρξη μας είναι απλά μέρος μιας αλυσίδας.
 |
| Ανθρώπινο άνθος, 2020, 25x10x12εκ , μεικτή τεχνική, |
Όχι τυχαία ο ιστορικός τέχνης Μανόλης Καρτεράκης αναφέρει για την καλλιτέχνη «καταπιάνεται με το δίπολο «άνθρωπος-φύση», ως μία εν-συνείδητη διαδικασία όσμωσης των δύο πόλων. Καταφεύγει στο φροϋδικό «ωκεάνιο συναίσθημα» (αίσθημα του απείρου, του ατέρμονου και του απεριόριστου), όπου τα ανθρώπινα όρια του Εγώ προς το Αυτό (id), του εσωτερικού με τον εξωτερικό κόσμο καθίστανται δυσδιάκριτα.
 |
| Εκείνος, 2020, 42x10x7εκ , μεικτή τεχνική |
Η εικαστικός συνειδητοποιεί την ανάγκη σύνδεσης του ανθρώπου με το όλον της φύσης, ως αναπόσπαστο κομμάτι της, ενώ συγχρόνως ανιχνεύει την αγωνία που συνεπάγεται η –συχνά μάταιη- αναζήτηση αυτής της σύνδεσης, αλλά και την πληρότητα που αυτή μπορεί να επιφέρει στις στιγμές που μπορεί να βιώνεται, κυρίως μέσα από την εκδήλωση του αγαπητικού αισθήματος, ως μια πορεία αυτοπραγμάτωσης.
 |
| Κρέμασα τα φτερά μου στον καλόγερο, σ τολή αποκριάτικη, 2020, 40x30εκ, μολύβι και χρωματιστά μολύβια σε χαρτί και λάδι σε καθρέφτη |
Αξιοποιώντας το σουρεαλιστικό λεξιλόγιο, μέσα από προσεκτική επιλογή συμβόλων (εικονιζόμενων ή ready made αντικειμένων), και κάνοντας χρήση των αρχαίων μύθων (π.χ. Νάρκισσος, Ευρυδίκη) και των στοιχείων της Φύσης (άνθιση, λίμνη), υπογραμμίζει τη θηλυκή της υπόσταση στις πολλαπλές της υποστάσεις (κόρη, γυναίκα, μητέρα), ως ενσώματο κάτοπτρο της απεραντοσύνης της Φύσης. Το μοτίβο της αντανάκλασης του εγώ (υποκείμενο δημιουργός) που χρησιμοποιεί με συνέπεια, ως εκφραστικό ίχνος δήλωσης παρουσίας και σύνδεσης με τον θεατή, επιτείνει την αίσθηση αγωνίας για την πραγμάτωση μίας αληθινής επαφής τόσο με τον Εαυτό όσο και με το Όλον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου