Αλκυόνη Παπαδάκη: “Τα χελιδόνια ξανάρχονται, φτάνει να μη χαλάσουμε τη φωλιά τους στην ψυχή μας”

Σκαλίζει τις λέξεις στο χαρτί με ένα μαύρο μαρκαδοράκι, έτσι ώστε να τις βλέπει να ξεχειλίζουν από το σεντούκι της ψυχής της και να πάλλονται από ζωή. Τις σμιλεύει, τους προσθέτει στολίδια, άλλοτε πάλι τα αφαιρεί, τις αφουγκράζεται, τους μιλάει και τις μιλούν. Σιγά-σιγά αποκτούν μορφή, νόημα, υπόσταση και χρώμα. Με χρώματα τις άρεσε άλλωστε να τις ντύνει από μικρό κοριτσάκι στο Νιο Χωριό κοντά στα Χανιά. Εκεί, όπου έγραψε το πρώτο της γραπτό. Ένα ραβασάκι στο Θεό. Εκεί, όπου έμαθε να πλάθει στην ψυχή της όνειρα, να ελπίζει, να μιλάει με τους θάμνους και τις πέτρες και να μυρίζει το άρωμα της λεμονιάς στους ανθισμένους κήπους την Άνοιξη, τότε που η φύση ανοίγει την αγκαλιά της και δίνει στα χελιδόνια, το πιο γλυκό φιλί για καλωσόρισμα. Η Αλκυόνη Παπαδάκη. Μια συγγραφέας που γράφει ακούγοντας όλα όσα τις ψιθυρίζει η καρδιά και εξακολουθεί παρά τη συννεφιά να βλέπει παντού ηλιαχτίδες. Και πολλά χελιδόνια. Όπως αυτά που πλημμύρισαν τον ουρανό του νέου της βιβλίου μεταφέροντάς μας το μήνυμα ότι ξανάρχονται. Φτάνει μόνο ό,τι κι αν γίνει να διαφυλάξουμε αυτό: Να μη χαλάσουμε ποτέ τη φωλιά τους στην ψυχή μας…

Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

Τι ήταν αυτό που σκίρτησε μέσα σας για να αποτυπωθεί στο χαρτί το νέο σας βιβλίο “Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια”;

Ένιωθα όπως πάντα, πριν αρχίσω ένα βιβλίο, ότι έχω μαζέψει υλικό και πρέπει να το βγάλω από μέσα μου. Αλλά αυτή τη φορά, η αλήθεια είναι, ότι σκίρτησε στην ψυχή μου και μια αισιοδοξία. Ένα κύμα πίστης ότι αύριο, θα είναι όλα καλύτερα. Να σκεφτείς πως πριν να έχω στο μυαλό μου την ιστορία, είχα βρει κιόλας τον τίτλο.

Υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες που γράφετε κατά τη διάρκεια της ημέρας;

Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες. Πάντα ψάχνω το χρόνο.

“Τα χρώματα και τα αρώματα τα βρίσκω μέσα στις λέξεις”, έχετε αναφέρει. Γνωρίζατε από μικρή την αγάπη σας αυτή για τις λέξεις; 

Ναι, από παιδί, μου άρεσε να παίζω με τις λέξεις. Να τις βλέπω με χρώματα. Ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι. 

Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας να μην γράφει και να ασχολείστε με κάτι άλλο;

Σίγουρα. Το έψαξα, αλλά δεν τα κατάφερα.

Η Ολάνθη και η Μαλαματένια, οι πρωταγωνίστριες του βιβλίου σας, “φλερτάρουν” με το περιθώριο επιλέγοντας συντρόφους με γνώμονα την αληθινή αγάπη και όχι το συμφέρον. Κατά πόσο μια γυναίκα σήμερα τολμάει κάτι τέτοιο;

Πάντα υπάρχουν άνθρωποι, γυναίκες ή άνδρες, που ψάχνουν την αληθινή αγάπη. Το θέμα είναι να βγαίνεις από την όποια περίφραξη και να τολμάς.

Αξίζει τελικά να τα θυσιάζει κανείς όλα για έναν έρωτα;

Το  “όλα” είναι σχετικό. Όταν έχεις να κάνεις μόνο με τον εαυτό σου, αξίζει. Όταν παίρνεις παραμάζωμα και άλλους, θέλει λίγο φρένο. Ο έρωτας έχει φτερά. Σε πάει στον ουρανό. Υπέροχο ταξίδι! Φτάνει να μην ξεχνάς, ότι συνήθως, τα φτερά αυτά, είναι κέρινα. Το ρίσκο είναι προσωπική υπόθεση.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να “λάμνει” η ψυχή μας , όπως γράφετε στο εν λόγω βιβλίο; Γιατί δεν ηρεμεί, τι θέλει στ’αλήθεια και πώς μπορούμε να την προστατεύσουμε από τις κακοτοπιές που συναντάει στο δρόμο της;

Δεν ηρεμεί ποτέ, μια ανήσυχη ψυχή. Και δεν μπορούμε να της βάλουμε αναχώματα. Οι κακοτοπιές είναι μέσα στην πορεία μας. Η μόνη προστασία είναι η πίστη, πως στην επόμενη στροφή, το τοπίο μπορεί να είναι διαφορετικό. 

Υπάρχουν σήμερα φιλίες που αντέχουν στο χρόνο, σαν αυτή των δύο πρωταγωνιστριών;

Σπάνια περίπτωση, αλλά υπάρχει. Ευτυχώς!

“Σαν ένας ανεμοστρόβιλος, η ζωή”, σύμφωνα με λέξεις που βγήκαν από την ψυχή σας γράφοντας το βιβλίο. Είναι προτιμότερο να αφήνουμε να μας παρασέρνει η δίνη του ή να του πηγαίνουμε κόντρα;

Ασφαλώς, κόντρα! Με τις “αποσκευές” μας γεμάτες όνειρα, πάθος για τη ζωή και λύσεις εναλλακτικές.

           Πόσο εύκολα βάζουμε ταμπέλες στους άλλους και γιατί δεν είμαστε το ίδιο αυστηροί με τον εαυτό μας; 

Συνήθως, χρησιμοποιούμε τους άλλους, για δικό μας ξεκάρφωμα.

“Η ζωή δεν αγαπά τους δειλούς. Μαχητές θέλει”, διαβάζουμε στο βιβλίο σας. Αλήθεια, πόσο συχνά συναντάμε σήμερα αληθινούς μαχητές της ζωής;

Αλίμονο αν δεν υπήρχαν οι μαχητές. Να είσαι μαχητής, αλλά με έλεος και συμπαράσταση για όσους έχουν χάσει το δρόμο τους. 

Μπορούμε να “ξεγελάσουμε την τύχη και να ξεφύγουμε από την οργή της μοίρας”; Πιστεύετε στο πεπρωμένο; 

Να ξεφύγουμε εντελώς από την οργή της μοίρας, όχι. Να την ξεγελάσουμε όμως, να την παραμυθιάσουμε, μπορούμε. Νομίζω πως και αν ακόμα όλα είναι προκαθορισμένα, η διαχείριση σε ό,τι συμβαίνει, είναι δικό μας θέμα. Καλή σκηνοθεσία χρειάζεται. 

Στο παρελθόν υπήρξατε και δημοσιογράφος. Μπορεί ένας δημοσιογράφος σήμερα να επιβιώσει στο χώρο προσθέτοντας λίγη παραπάνω ευαισθησία στα γραπτά του;

Σίγουρα τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο. Αλλά η προσωπική πινελιά κάνει τη διαφορά. 

Μετανιώσατε που αφήσατε τη δημοσιογραφία και αφιερώσατε τη ζωή σας στη συγγραφή;

Αγάπησα τη δημοσιογραφία, όσο τίποτα. Ήταν ένας έρωτας που εγώ τον πρόδωσα. Πάντα με πονάει.

Τι βλέπετε στο βάθος του ορίζοντα για τη χώρα μας με τη μορφή που παρουσιάζει σήμερα; Άραγε κάποια στιγμή “θα ξανάρθουν τα χελιδόνια”;

Τα χελιδόνια ξανάρχονται, φτάνει να μη χαλάσουμε τη φωλιά τους στην ψυχή μας. Είμαι αισιόδοξη για την πορεία της χώρας μας. Θα βγει ο ήλιος από το μαύρο σύννεφο. Πού θα πάει… Ελπίδα, πίστη και αντίσταση χρειάζεται.

 

*Το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, “Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια”, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καλέντη.